Εχει τη δυνατότητα να γίνει ο σημαντικότερος χώρος εξέλιξης του ελληνικού σινεμά, που τόσο χρειάζεται, αυτήν την περίοδο, τροφοδότηση και εγγύηση ενός happy end. Γι’ αυτό κι αποφασίζουμε, μετά την τόσο σύντομη επίσκεψή μας, να προσδιορίσουμε τις αρετές του κι όχι να γκρινιάξουμε για τις αδυναμίες του

Της Λήδας Γαλανού

^[1]Μπορεί να βρίσκεται στην 36η χρονιά του (19η ως διεθνές) και να έχει περάσει από σαράντα κύματα στην ιστορία του, αλλά το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας έχει μια εγγενή φρεσκάδα, μια αλεγκρία που αναδύεται από τους ίδιους τους σημαντικότερους ανθρώπους του: τους σκηνοθέτες και υπόλοιπους συντελεστές των ταινιών που προβάλλονται εκεί.

^{[2] [3]}

Το Φεστιβάλ Δράμας είναι ένα παράδοξο. Είναι ένα από τα γηραιότερα ελληνικά καλλιτεχνικά φεστιβάλ, αλλά εξακολουθεί να θεωρείται «κλειστού κύκλου», πολλοί από τους επαγγελματίες του χώρου δεν το έχουν επισκεφτεί ποτέ. Δεν ξέρουν τι χάνουν. Είναι μια διοργάνωση που εμπλέκει έντονα τον Δήμο της Δράμας και τους φορείς του, αλλά όχι τους Δραμινούς: ελάχιστοι ήταν οι ντόπιοι κάτοικοι που είδαμε στις προβολές του διεθνούς και του ελληνικού προγράμματος.

^[4]Είναι ο τόπος όπου συναντώνται, καθημερινά, τα δύο άκρα της ελληνικής κινηματογραφικής ζώνης, οι πρωτοεμφανιζόμενοι, φερέλπιδες σκηνοθέτες που μόλις έχουν ξεμυτίσει από τη σχολή (ή από το… δωμάτιό τους), με την «παλαιά φρουρά» ονομάτων σαν τον Λάκη Παπαστάθη, συνάντηση χαριτωμένη αν δεν την πάρεις πολύ στα σοβαρά.

Είναι ένα φεστιβάλ που έχει τη δυνατότητα να γίνει ο σημαντικότερος χώρος εξέλιξης του ελληνικού σινεμά που τόσο χρειάζεται, αυτή την περίοδο, τροφοδότηση και εγγύηση ενός happy end. Γι’ αυτό κι αποφασίζουμε, μετά την τόσο σύντομη επίσκεψή μας εκεί, να προσδιορίσουμε τις αρετές του κι όχι να γκρινιάξουμε για τις αδυναμίες του, συνοψίζοντας τα καλά που μας κάνουν να ανυπομονούμε για… την επόμενη φορά!

● Η ουσιαστική αθωότητα. Μπορεί οι σκηνοθέτες που παρουσιάζουν την πρώτη ή, εν πάση περιπτώσει, μία από τις πρώτες τους ταινίες στη Δράμα, να προκαλούν και τις πρώτες εντυπώσεις για το όνομα και το ταλέντο τους –το ερώτημα που καταλήγει στο «θέλω να δω σε λίγα χρόνια τη μεγάλου μήκους ταινία του/της;»- αλλά το φεστιβάλ λειτουργεί ως βιτρίνα, χωρίς μεγάλα οικονομικά ρίσκα και χωρίς σκαμπανεβάσματα (ακόμα) καριέρας. Γι’ αυτό και η συναδελφικότητα, το ενδιαφέρον κι η περιέργεια του ενός για την ταινία του άλλου, οι παρέες σκηνοθετών που κυκλοφορούν στην πόλη en block, ακόμα και οι ισχνοί ανταγωνισμοί και οι μικρές κατινιές, έχουν πάνω τους τη σφραγίδα της νεότητας και της ελαφρότητας που αυτή συνεπάγεται.

● Η κινηματογραφική τολμηρότητα. Οσο το σινεμά «είδους» ή εναλλακτικής τεχνικής κι αισθητικής λείπει από τις ελληνικές μεγάλου μήκους ταινίες τόσο στη Δράμα τού δίνει και καταλαβαίνει! Φέτος μόνο, από το πανέμορφο claymation «Man in a Box» του Ηλία Παπασταματίου μέχρι το ψευδοντοκιμαντέρ «Δεν είμαι τώρα εδώ» των Ζήση Κοσκινίδη και Ιωνα Παπασπύρου κι από το «νταρντενικό» «Στο κατώφλι» της Αναστασίας Κρατίδη μέχρι το κυνικά ψυχαναλυτικό «Fuck Freud» του Αδάμ Καρυπίδη και προφανώς άλλες που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες, χορτάσαμε δημιουργική ελευθερία χωρίς αναγκαστικούς περιορισμούς κόστους ή κύρους.

● Το περιβάλλον. Ακούγεται επιπόλαιο. Αλλά είναι πέρα για πέρα πραγματικό. Οσο στο Φεστιβάλ Δράμας δεν βρίσκεται κανείς μέσα στην αίθουσα, βρίσκεται… στον παράδεισο! Το κεντρικό πάρκο της πόλης, με την πυκνή, γαλλικού τύπου βλάστηση, το ποταμάκι που διασχίζει τους γεμάτους χορτάρι λόφους, οι πάπιες που κολυμπούν και διεκδικούν προσοχή και μεζέ, η παλιά πόλη με τα καλντερίμια και τα ανακαινισμένα ή κατεστραμμένα αρχοντικά, με τον ασάλευτο αέρα της δεκαετίας του ’50 στα μικρά μαγαζιά, στήνουν έναν προστατευτικό, πανέμορφο θόλο, μέσα από τον οποίο οι επισκέπτες του φεστιβάλ δεν βλέπουν και δεν ακούν τον πραγματικό κόσμο.

● Το καθαρότερο πρόγραμμα. Μετά τα έντονα παράπονα που ακούστηκαν πέρσι, το φετινό ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα περιορίστηκε στις 39 ταινίες, ξεσκαρτάροντας σε μεγάλο βαθμό τηλεοπτικές παραγωγές, σχολικές προσπάθειες, εξυπηρετήσεις δημοσίων σχέσεων και προσέφερε ένα μετρημένο, συγκροτημένο περιεχόμενο. Ευχή για του χρόνου, το ενδιαφέρον των παρισταμένων να στραφεί επίσης και στο διεθνές διαγωνιστικό πρόγραμμα, που συχνά παίζει σε άδειες αίθουσες, καθώς ο κόσμος κοιτάζει το ρολόι του μέχρι να έρθει η ώρα για το εθνικό διαγωνιστικό. Αυτό για να γίνει χρειάζεται, επίσης, περισσότερες πρεμιέρες στις ξένες ταινίες, αλλά και την ευαισθητοποίηση ξένων επαγγελματιών.

● Η αισιοδοξία. Οσο όλα πηγαίνουν κατά διαβόλου, το ελληνικό σινεμά παρουσιάζει τη μια αξιέπαινη ταινία μετά την άλλη, προκαλεί συζητήσεις στο εξωτερικό, βραβεύεται, εξελίσσεται, δυναμώνει. Ο τρόπος για να σταθεροποιηθεί αυτή η πορεία είναι να υπάρχει το επόμενο βήμα: κάτω από τα ονόματα των σκηνοθετών που αναγνωρίζονται και διακρίνονται, να ξεφυτρώνουν άλλα που θ’ ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Κι ένα σίγουρο μέρος για να εμφανιστούν αυτοί, οι επόμενοι επώνυμοι, είναι το Φεστιβάλ Δράμας. Γιατί μπορεί τώρα κυρίως να τρώνε κεμπάπ και να πίνουν το ποτό τους στη Φίκα, κάποιοι από αυτούς όμως, σύντομα, θα ζητήσουν την προσοχή μας.

INFO: Το φεστιβάλ ολοκληρώνεται την Κυριακή, αλλά αύριο, στις 7.30 μ.μ., γίνεται η τελετή λήξης με την απονομή των βραβείων.