Ευκαιρία για την ΑΕΚ να γίνει η αγαπησιάρικη ομάδα σε κάθε «χωριό» που θα πάει. Αρκεί να την αφήσουν οι «γνήσιοι» οπαδοί της

Του Χρήστου Μιχαηλίδη

Αύριο Κυριακή, θα πάρω την άδεια οδήγησής μου και θα πάω στο γήπεδο της Φυλής, να δω τον πρώτο αγώνα της ομάδας μου, της ΑΕΚ, στην ερασιτεχνική κατηγορία. Είναι ιστορικό το παιχνίδι, και δεν το χάνω με τίποτα.

Ο λόγος δε, που θα πάω με την άδεια οδήγησής μου είναι, πρώτον, επειδή το ζητάει η αστυνομία (ταυτότητα ή διαβατήριο εναλλακτικά) για να μπεις στο γήπεδο και, δεύτερον, επειδή και η άδεια οδήγησής μου είναι ιστορικό ντοκουμέντο.

Εχει σφραγίδα με την ημερομηνία 8.5.1989, μία μέρα αφότου κερδίσαμε στο ΟΑΚΑ τον «γαύρο» με 0-1, με γκολ του Καραγκιοζόπουλου στο 83’, με προπονητή Μπάγεβιτς και πρόεδρο Γιδόπουλο.

Παίζουμε, λοιπόν, με τον Μανδραϊκό. Ομάδα 57 ετών, με γαλανόλευκη στολή, έμβλημα την ελιά, και με έδρα το Φράγκειο Στάδιο, το οποίο δεν έχω ιδέα πού στο διάολο βρίσκεται! Θα βάλω το GPS. Και ελπίζω να το βρω.

Αυτή είναι, όμως, η γοητεία της φετινής περιπέτειας της ΑΕΚ: ότι, μαζί της, θα κάνουμε αγροτικό τουρισμό σ’ όλη την Ελλάδα, αλλά και προσηλυτισμό!

Δηλαδή: Ολα τα νέα παιδιά που υποστηρίζουν τις ομάδες του «χωριού» και της γειτονιάς τους (διότι για πόλη, δεν μας βλέπω…), δεν τις έχουν δει ποτέ να αγωνίζονται με μία από τις «μεγάλες», εφόσον δεχτούμε ότι η ΑΕΚ είναι ακόμα τέτοια. Υπάρχει, λοιπόν, από τη μια, το «σύνδρομο του Δαβίδ», αλλά επειδή η Ιστορία (και δη η θρησκευτική) δεν επαναλαμβάνεται πάντα, το πιθανότερο είναι ότι θα χάσουν και, ως παρηγοριά, θα αγαπήσουν τον Γολιάθ!

Για να γίνει, όμως, αυτό, θα πρέπει ετούτος ο πληγωμένος γίγαντας να συμπεριφερθεί ταπεινά και να μην αντιμετωπίσει αφ’ υψηλού κανέναν αντίπαλό του στη μικρούλα κατηγορία. Ο Θεός (και εδώ, η Ιστορία δεν λανθάνει…) δεν συγχωρεί τους αλαζόνες.

Νομίζω πως η φετινή ΑΕΚ, που με τον ερχομό του Μελισσανίδη και τη συστράτευση του Μπάγεβιτς, του Δέλλα, του Λυμπερόπουλου, του Μπορμπόκη, του Τσάρτα, του Δημητριάδη και άλλων, εξισορροπεί κάπως την πίκρα της χρεοκοπίας και του υποβιβασμού της με μια… τρυφερή ρομαντικότητα, διαθέτει αυτά τα εχέγγυα. Να γίνει, δηλαδή, η αγαπησιάρικη ομάδα της σεζόν.

Επιφυλάσσομαι, όμως, ως προς το εάν και οι φανατικοί εκ των οπαδών της, αυτοί δηλαδή που αυτοονομάζονται «γνήσιοι», θα συμπεριφερθούν «σεμνά και ταπεινά». Μπορεί οι μικρές ερασιτεχνικές ομάδες να μην έχουν «οργανωμένους στρατούς», και μάλιστα με την ισχύ εκείνου της ΑΕΚ, αλλά τσαμπουκάδες και εξυπνάδες δεν σηκώνουν.

Μερικές φορές μάλιστα, αν προκληθούν, γίνονται περισσότερο Γολιάθ από τον Γολιάθ και τον τσακίζουν.

Ολη η Ελλάδα θα παρακολουθεί τη φετινή πορεία της ΑΕΚ, που θα δώσει τις πιο κρίσιμες ίσως εξετάσεις της. Μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και στην κερκίδα, και έξω από το γήπεδο.

Της δίνεται μια μοναδική ευκαιρία να αποδείξει αυτό που η ίδια πιστεύει: ότι διαφέρει από τους άλλους. To «καινούργιο μέλλον» της θα χτιστεί επάνω σ’ αυτήν ακριβώς την ηθική της. Και, μόνο έτσι, αν παίξει και συμπεριφερθεί ως γνήσια ερασιτεχνική ομάδα (δηλαδή, απλά, καθαρά, έντιμα, όμορφα), υπάρχει ελπίδα να αλλάξει όχι μόνο τη δική της μοίρα, αλλά πιθανώς και τη μοίρα του ελληνικού ποδοσφαίρου.