Του Τάσου Παππά

Καλλιεργεί το μίσος κατά της κυβέρνησης, διχάζει την κοινωνία με τη διάκριση μνημόνιο-αντιμνημόνιο, πολώνει την πολιτική ατμόσφαιρα, υιοθετεί τη στρατηγική της έντασης. Γι’ αυτά κατηγορείται η αξιωματική αντιπολίτευση από τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, οι οποίοι, επιχειρώντας να πάρουν τη ρεβάνς, την κατατάσσουν στο ένα άκρο του πολιτικού συστήματος -ενδεχομένως και εκτός συνταγματικού τόξου- θέλοντας έτσι να πλασαριστούν αυτοί και τα κόμματά τους ως η μετριοπαθής φωνή στη δημόσια σφαίρα. Αν αφαιρέσουμε από την οπτική μας το πρόβλημα που ταλανίζει τη χώρα, αν ξεχάσουμε τις συνέπειες που έχουν στην κοινωνία οι μνημονιακές πολιτικές και μείνουμε στην εικόνα των κομματικών αντεγκλήσεων, οι ισχυρισμοί Σαμαρά – Βενιζέλου φαντάζουν δικαιωμένοι.

Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μία «καθώς πρέπει συμπεριφορά» απέναντι στους αντιπάλους του. Τους καταγγέλλει για εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας στην τρόικα, τους κατηγορεί ότι δεν διαπραγματεύονται με τους δανειστές μας, τους εγκαλεί για κατάργηση βασικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, για περιφρόνηση των θεσμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (Κοινοβούλιο, υπουργικό συμβούλιο, νομικό σύστημα), τους χρεώνει τη χρεοκοπία της χώρας και τις ζημιές που έχουν προκαλέσει τα μνημόνια στην παραγωγική δομή (ανεργία, αποβιομηχάνιση, ύφεση).

Ο τόνος της κριτικής και η ποιότητα του διαλόγου έχουν φυσικά τη σημασία τους, ωστόσο το μείζον στην προκειμένη περίπτωση είναι η ευστοχία ή η αστοχία της ανάλυσης. Οσα καταμαρτυρεί ο ΣΥΡΙΖΑ στους εταίρους του δικομματικού μπλοκ δεν είναι πρωτοφανή. Τα ίδια πάνω-κάτω υποστηρίζουν και παράγοντες του συναινετικού δικομματισμού. Παραδέχονται, δηλαδή, ότι τα δύο κόμματα ευθύνονται για τη σημερινή τραγική κατάσταση, αναγνωρίζουν επίσης ότι η πολιτική τους στην παρούσα φάση είναι σκληρή, όμως η αυτοκριτική τους σταματά εκεί και χάνει τη λυτρωτική της διάσταση από τη στιγμή που οι ίδιοι άνθρωποι λένε ότι το σχέδιό τους είναι το μόνο που μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση και ότι όλες οι άλλες προτεινόμενες λύσεις θα φέρουν την πλήρη κατάρρευση. Το παράδοξο σχήμα (ολετήρες και σωτήρες σε μία συσκευασία) πυροδοτεί την ένταση.

Επιπλέον, Σαμαράς και Βενιζέλος υποδύονται τους αιφνιδιασμένους από την επιθετική τακτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Προφανώς έχουν εξορίσει από τη μνήμη τους τις παραστάσεις που ενοχοποιούν τα κόμματά τους. Τα μέσα που μετήλθαν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, για να εξοντώσει το ένα το άλλο τα προηγούμενα χρόνια, αποδεικνύουν ότι η στρατηγική της έντασης ήταν η κεντρική επιλογή των πυλώνων του συναινετικού δικομματισμού.

Να τους θυμίσουμε, λοιπόν, ότι το ΠΑΣΟΚ είχε τοποθετήσει τη Δεξιά στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», αφού αυτό εκπροσωπούσε τις δυνάμεις του φωτός και η Ν.Δ. τις δυνάμεις τους σκότους. Να τους θυμίσουμε, επίσης, ότι η Ν.Δ. εμφανιζόταν ως το κόμμα της κάθαρσης και της εξυγίανσης της δημόσιας ζωής απέναντι στους «κλέφτες του ΠΑΣΟΚ». Να τους θυμίσουμε, ακόμη, ότι ο Μητσοτάκης ήταν ο «αρχιερέας της ανωμαλίας», ο Ανδρέας Παπανδρέου ο «κρυφός αρχηγός της 17 Νοέμβρη» και ο Σημίτης «προδότης» και «αρχιερέας της διαπλοκής». Αλλά και προσφάτως: «Ο Κώστας Καραμανλής ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας και πρέπει να λογοδοτήσει» έλεγε το ΠΑΣΟΚ, «να διερευνηθεί ο ρόλος του Γ. Παπανδρέου για την υποδούλωση της Ελλάδας στα θανατηφόρα μνημόνια», απαιτούσε η Νέα Δημοκρατία. Δικά τους λόγια, δικά τους συνθήματα. Είναι οι πρώτοι διδάξαντες. Και συνεχίζουν στον ίδιο δρόμο. Αυτή τη φορά ενωμένοι.