Της Σταυρούλας Ματζώρου

Κάθε πρόταση είναι ακριβώς όση πρέπει. Λες κι είναι κομμένη με μπαλτά. Και ξεκοκαλισμένη. Μ’ ένα καλά ακονισμένο μαχαίρι. Κάθε πρόταση έχει μόνο ό,τι είναι απαραίτητο. Μόνο ψαχνό. Και όταν τις διαβάζεις φωναχτά να είναι σαν να κολλάει η γλώσσα σου πάνω στο αίμα που στάζουν οι προτάσεις…

(Από το ολοκαίνουργιο βιβλίο του Αλέξανδρου Κυπριώτη «Μ’ ένα καλά ακονισμένο μαχαίρι», εκδόσεις Ινδικτος)

«Ψυχραιμία, ψυχραιμία. Αυτό χρειάζεται η δημοκρατία», για να μη χαθεί ο έλεγχος. Το διάβασα, το ξαναδιάβασα, το άκουσα πολλές φορές μετά το φονικό. Συμφώνησα. Αυτό χρειάζεται: ψυχραιμία. Κι από κείνη τη νύχτα της δολοφονίας αυτή η πρόταση με την κυρίαρχη λέξη της έχει σφηνωθεί στο μυαλό μου. Την επαναλαμβάνω κάθε στιγμή, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ. Γιατί η λογική μου έχει πειστεί, αλλά αντιστέκονται τα συναισθήματά μου, το θυμικό μου, το αίμα μου που κάνει απίστευτα ιλιγγιώδεις επιθέσεις στα μηνίγγια μου.

Ψυχραιμία, αυτό χρειάζεται η δημοκρατία, θα πω στους απελπισμένους ανέργους, στους παραδομένους αστέγους, στους ρημαγμένους οικογενειάρχες, στους κυνηγημένους μετανάστες, στους… βιογραφημένους νέους (τουλάχιστον 30 βιογραφικά, χωρίς απάντηση, έχει στείλει ο καθένας τους), στους ξεδοντιασμένους συνταξιούχους, σ’ αυτή τη μάνα.

Ψυχραιμία, αυτό χρειάζεται η δημοκρατία, είπα στην ογδοντάχρονη δική μου μάνα, που της δίνει το κράτος 340 ευρώ σύνταξη και πληρώνει χαράτσια, τηλεφωνήματα στον ΕΟΠΥΥ, συμβολικά πεντάευρα στον γιατρό, συμμετοχή στα φάρμακα, κανένα κραγιονάκι και κάνει χαρές που ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε ότι δεν θα κόψει τίποτα από τη σύνταξή της.

Ψυχραιμία, αυτό χρειάζεται η δημοκρατία, είπα στο παιδί μου. Μόνο για μια στιγμή με κοίταξε στα μάτια και ξαναέσκυψε στη βαλίτσα του. «Δεν πάω για πάντα. Να δεις, μόλις φτιάξουν λίγο τα πράγματα θα γυρίσω. Ούτε κι εγώ θέλω να είμαι μετανάστης, ξένος ανάμεσα σε ξένους».

Ψυχραιμία, αυτό χρειάζεται η δημοκρατία. Αλλά πάλι είναι τόσοι πολλοί οι λόγοι που μπορεί να με κάνουν να χάσω την ψυχραιμία μου. Οι ανάξιοι, ψεύτες πολιτικοί, οι παρατρεχάμενοί τους, οι δολοφόνοι ναζιστές, οι διαπλεκόμενοι εκδότες, οι πειθήνιοι δημοσιογράφοι, οι πρόεδροι ομάδων με τις παράγκες τους, οι δήμαρχοι των κατεστραμμένων και κατειλημμένων πεζοδρομίων, οι τραμπούκοι οδηγοί, οι βρομιάρηδες φιλόζωοι, οι καλλιεργητές γόπας στις παραλίες, οι αναισθησιολόγοι που πάντα πληρώνονται εξτρά, οι συνδικαλιστές κι οι συντεχνίες, οι βαριεστημένοι υπάλληλοι, τα ξεχωριστά συλλαλητήρια…

Να τη πάλι η επίθεση στα μηνίγγια μου. Ψυχραιμία, αυτό χρειάζεται η δημοκρατία;