Του Κωνσταντίνου Τσίμα

Τα ρεπορτάζ είναι αποκαλυπτικά: το τερατώδες συνονθύλευμα ωμής βίας και κτηνώδους ρατσιστικού μίσους που ευαγγελιζόταν δήθεν πολιτική και κοινωνική κάθαρση, νέο ξεκίνημα, μέλλον ανθηρό (για την ηγεσία του) και παλιννόστηση του αρχαίου κλέους της χώρας, απευθυνόταν αποκλειστικά σε άτομα μειωμένης διανοητικής ικανότητας. «Μας έλεγαν ότι ο Χίτλερ δεν διέπραξε εγκλήματα», δηλώνει (πρώην) μέλος. Δεν μπορώ να φανταστώ να εκστομίζει οποιοσδήποτε τέτοια πρόταση, να σοβαρολογεί, και να μην εισπράττει τουλάχιστον μούντζα. Αν δεν πρόκειται περί εγκαθέτου, σίγουρα έχει αποβλακωθεί εντελώς και είναι αναγκαία μακρά και επίπονη διαδικασία επανένταξής του στην κοινωνία των λογικών.

Το έλλειμμα λογικής σήμερα είναι σημαντικότερο από το χρηματοοικονομικό έλλειμμα. Με το τελευταίο ασχολούνται τουλάχιστον, εκτός απ’ τους δικούς μας –κυβερνητικούς και μη– οικονομολόγους, αρκετοί αλλοδαποί, εκπροσωπώντας συμφέροντα δανειστών και διεθνών οργανισμών. Ομως, κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται ουσιαστικά με τον τεράστιο παραλογισμό που απλώνεται ασυγκράτητος, καθημερινά. Με τα κύματα των αλλοφρόνων που διαμαρτύρονται γιατί μας «ψεκάζουν» ξένα συμφέροντα, γιατί μας πετσοκόβουν ως έθνος δήθεν μυστικές «στοές» και διεθνείς συνωμότες, γιατί «επαληθεύονται» καθημερινά εκ των υστέρων παρουσιαζόμενες προφητείες γερόντων και νεότερων οραματιστών. Αυτό που αναδεικνύεται, είναι δυστυχώς ότι η Παιδεία μας πάσχει βαθιά.

Στατιστικά η χώρα δεν χαρακτηρίζεται από ανησυχητικά ποσοστά αναλφαβητισμού. Το πρόβλημα δεν είναι στους τίτλους, στα πτυχία και στα τυπικά προσόντα, είναι στο ουσιαστικό τους αντίκρισμα. Αυτό περιορίζεται, ατυχώς, σε στείρα παπαγαλία, σε ανώδυνες αξιολογήσεις κι εξετάσεις, σε παντελή απουσία γνώσης των εργαλείων κριτικής σκέψης και των διαδικασιών εξαγωγής λογικών συμπερασμάτων. Θα προσθέσω και μια κάκιστη σχέση με την Ιστορία, την επιστήμη η οποία βοηθά περισσότερο απ’ οτιδήποτε την αποφυγή επανάληψης λαθών – ιδίως μοιραίων λαθών. Μα ένας λαός που συνεχίζει να πορεύεται με εμφυλιοπολεμικές παραστάσεις και αναφορές είναι λογικό να καταλήγει μ’ ένα κομμάτι του συνεπαρμένο από ναζιστικά πρότυπα, αφού εκεί έχει κολλήσει: στη δεκαετία του 1940. Διότι κανείς, πρωταγωνιστής ή κομπάρσος εκείνης της εποχής, δεν είχε το θάρρος να κάνει Αυτοκριτική. Βαθιά, ειλικρινή, γενναία, εποικοδομητική για το κοινό μας Αύριο. Οχι αποκλειστικά για ψηφοθηρικούς λόγους, όπως η αλήστου μνήμης παράσταση «Εθνική Συμφιλίωση».