→Σε ηλικία 69 ετών έσβησε ο τεράστιος Σεργκέι Μπέλοφ

Του Γιάννη Ντεντόπουλου

Ο «Πελέ του Μπάσκετ», ο μεγάλος Σεργκέι Μπέλοφ, έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 69 ετών, νικημένος από την επάρατο νόσο.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι την ίδια μέρα, πριν από 35 χρόνια ακριβώς, «έσβησε» και ο Αλεξάντερ Μπέλοφ, ο παίκτης που είχε πετύχει το νικητήριο καλάθι επί των Αμερικανών στον ιστορικό τελικό των Ολυμπιακών του Μονάχου το 1972 με σκορ 51-50. Πολλοί πίστευαν ότι ήταν αδέλφια. Ομως στην πραγματικότητα δεν είχαν καμία σχέση. Τελικά απέκτησαν.

Εκείνος ο τελικός έμεινε στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού, αφενός γιατί ήταν η πρώτη ολυμπιακή ήττα των ΗΠΑ από τη Σοβιετική Ενωση και αφετέρου για τον τρόπο που παίχτηκαν και ξαναπαίχτηκαν τα τελευταία δευτερόλεπτα. Οι Αμερικανοί κατέθεσαν ενστάσεις επί ενστάσεων (που απορρίφθηκαν) καταγγέλλοντας τους δυο ρέφερι (Ριγκέτο και Αραμπατζιάν) για «διαιτητικούς αυτοσχεδιασμούς» και για «διοικητική παρέμβαση» στον τότε γενικό γραμματέα της FIBA, τον Ιταλό Ρενάτο Ουίλιαμ Τζόουνς.

Κι αν η ιστορία θα θυμάται τον Αλεξάντερ Μπέλοφ γι’ αυτό το καλάθι, κανείς δεν ξεχνάει ότι ο άνθρωπος που έκανε γιο-γιο τους Αμερικανούς εκείνη τη νύχτα στο παρκέ της νεότευκτης «Rudi-Sedlmayer-Halle», ήταν ο Σεργκέι Μπέλοφ, που είχε πετύχει 20 πόντους.

«Νομίζω ότι ήταν ο πληρέστερος Ευρωπαίος παίκτης που είδα ποτέ μου. Δεν αντιμετωπιζόταν με τίποτε, διότι έπαιρνε άριστα στα πέντε στοιχεία που είναι απαραίτητα για να ξεχωρίσει κάποιος σε πολύ υψηλό επίπεδο», είχε αποφανθεί ο αείμνηστος, πολυταξιδεμένος και αυστηρός «πατριάρχης» του ελληνικού μπάσκετ, Φαίδων Ματθαίου. «Κάθε φορά που βρισκόμασταν αντιμέτωποι με τις εθνικές ομάδες, το μόνο που προλάβαινα να δω ήταν ένα κόκκινο σορτσάκι στη μούρη μου», είχε εξομολογηθεί.

Το χαρακτηριστικό του ήταν ότι έπαιζε σε όλες τις θέσεις της πεντάδας, εκτός από σέντερ. Με τη σημερινή ορολογία, θα ήταν κάτι μεταξύ «2» και «3».

Εκτός από το δολοφονικό του σουτ, ξεχώριζε για τη φυσική του κατάσταση και τη δύναμή του. Ο Σεργκέι Μπάσκιν, δεύτερος προπονητή της εθνικής ομάδας της Σοβιετικής Ενωσης μετά τον Γκομέλσκι τη δεκαετία του 1970, τόνιζε συνεχώς ότι ήταν ο πρώτος παίκτης του που γύμναζε συστηματικά τα πόδια με βάρη.

Το 1991, ο Μπέλοφ, ο επονομαζόμενος και «τσάρος», αναδείχθηκε «καλύτερος παίκτης όλων των εποχών» από τη FIBA, ενώ το 1992 έγινε ο πρώτος διεθνής παίκτης που επελέγη στο Hall-of-Fame της Μασαχουσέτης, αν και δεν είχε αγωνιστεί ποτέ στο ΝΒΑ. Οχι γιατί δεν μπορούσε, αλλά επειδή ήταν αδιανόητο την εποχή του ψυχρού πολέμου. Το 2007, η FIBA ξεκίνησε το δικό της Hall of Fame, και ο Μπέλοφ ήταν το πρώτο μέλος του.

Σε ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης του ανέθεσαν να ανάψει την Ολυμπιακή Φλόγα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980. Ηταν ο πρώτος καλαθοσφαιριστής, στον οποίο επιφυλάχθηκε η ύψιστη συμβολική τιμή από το 1936 που καθιερώθηκε η λαμπαδηδρομία.

Παρότι ο… θρύλος λέει ότι ποτέ δεν κατάφερε να σκοτώσει τον παίκτη μέσα του, έκανε σημαντικότατη καριέρα προπονητή. Οσοι δεν τον συμπαθούσαν επέμεναν ότι δεν ήταν εύκολος χαρακτήρας και ότι διατήρησε τον τουπέ ενός αστέρα που δεν… έβλεπε τους αντιπάλους του. Ακόμη και τους παίκτες του, τους έκρινε με μέτρο τη δική του κλάση.

Χθες που τα συζητούσαμε, ο συνάδελφος Βασίλης Σκουντής θυμήθηκε ένα ενδεικτικό περιστατικό. Στο Ευρωμπάσκετ του 1997, στο ματς της α΄ φάσης στην Τζιρόνα, που η Ελλάδα είχε επικρατήσει με 74-72 της Ρωσίας, ο κόουτς Μπέλοφ πίστευε ότι οι διαιτητές αδικούσαν την ομάδα του. Για να διαμαρτυρηθεί, λοιπόν, έβγαλε επιδεικτικά όλα τα ψιλά που είχε στις τσέπες του και τα έδειχνε προς τους διαιτητές, τον κομισάριο, τον Ελληνα τεχνικό Παναγιώτη Γιαννάκη, αλλά και προς τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, ο οποίος καθόταν στα επίσημα.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..