Του Φώτη Παπούλια

Ποια μπορεί να είναι η σχέση της ομάδας προπαγάνδας–επικοινωνίας (!) της Νέας Δημοκρατίας με τον Ρώσο μοντέρ Λεβί Κουλέσοφ; Αν η ερώτηση σας φαίνεται παράδοξη, ας θυμηθούμε το «πείραμα Κουλέσοφ». Μια γυναίκα μπροστά στον καθρέφτη της χτενίζεται, βάφεται, φοράει τις κάλτσες της. Ωραία μέχρι εδώ; Μόνο που υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Η γυναίκα αυτή δεν υπήρξε ποτέ!

Ο Κουλέσοφ φιλμάρισε πρόσωπα, μαλλιά, γάμπες και πόδια διαφόρων γυναικών τα οποία «συναρμολόγησε» ώστε να φαίνεται σαν μία γυναίκα. Χάρη στο μοντάζ.

Είναι βέβαιο ότι οι επικοινωνιακοί φωστήρες της κυβέρνησης αγνοούν τον Κουλέσοφ, όπως και την τριάδα Πουντόβκιν, Αϊζενστάιν, Βέροφ, που θεωρούνται οι πατέρες του μοντάζ.

Η αντίληψή τους διακρίνεται από την πρωτόγονη σκέψη ότι το μοντάζ είναι «το ψαλίδι και η κόλλα» που επιστρατεύεται για να επιτευχθεί η κυβερνητική προπαγάνδα σε όλο της το μεγαλείο. Η επιλεκτική χρησιμοποίηση φράσεων και εικόνων από ομιλίες βουλευτών και στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν και την έχει εκθέσει επανειλημμένα, δεν έχει σταθεί εμπόδιο στη χρησιμοποίηση μιας τεχνικής που σήμερα πλέον αντιμετωπίζεται από τους γνώστες του μοντάζ ως «παρωχημένη και αντιαισθητική». Ενδεχομένως αυτό να μη λέει τίποτα στους επαγγελματίες προπαγανδιστές του Μαξίμου και της Συγγρού, οι οποίοι κινδυνεύουν να γελοιοποιηθούν ως «μοδίστρες», όπως είναι το παρατσούκλι όσων «κόβουν και ράβουν» πλάνα ήχου και εικόνας.

Η τέχνη της προπαγάνδας και η συνακόλουθη τεχνική της είναι δύσκολο κεφάλαιο για τους υποτελείς του Σίμου Κεδίκογλου, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να εκθέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνονται ότι εκθέτουν την ίδια τους την κυβέρνηση. Και τούτο γιατί το μοντάζ δυστυχώς γι’ αυτούς δεν μπορεί να «σβήσει» το πρωτότυπο συνολικό υλικό εικόνας και ήχου, το οποίο όταν προβάλλεται εκθέτει τους εμπνευστές της προπαγάνδας.

Η πολιτική επικοινωνία, αν αυτό λέει κάτι στους «μοντέρ» της κυβέρνησης, δεν στηρίζεται στην «κοπτοραπτική» του πολιτικού λόγου, αλλά αντιθέτως στην πυκνότητά του, στην ένταση των επιχειρημάτων του και στη δύναμη της πειστικότητάς του προς τους πολίτες. Η κυβέρνηση απέναντι στην ένδεια που τη διακρίνει στα παραπάνω έχει επιλέξει την τακτική του φασισμού της εικόνας και του εκφασισμού της πολιτικής ιστορίας, ώστε να δημιουργεί, με όρους μάλιστα κακής κινηματογραφικής σεκάνς, την ιστορία του φόβου και του τρόμου. Αν σε άλλες εποχές η ελληνική Δεξιά επέσειε τον φόβο του κομμουνισμού, σήμερα επισείει τον φόβο της καταστροφής αν δεν κυβερνήσει αυτή στο μέλλον, και μάλιστα σε μια κακογυρισμένη ταινία. Οταν επιδιώκεις να «εξαφανίσεις τον αντίπαλο» από το προσκήνιο «σβήνοντάς τον», τότε μόνο θυμηδία προκαλείς, όπως ακριβώς συμβαίνει στις ταινίες τρόμου που μετά το πρώτο δεκάλεπτο έχουν αποκαλυφθεί όλα και η κινηματογραφική αίθουσα τραντάζεται από τα γέλια!!!

Πάντως καλό θα είναι η επικοινωνιακή (;) ομάδα της Ν.Δ. να ανατρέξει σε ιστορικά προηγούμενα, όταν τα καθεστώτα με τη μέθοδο του μοντάζ «έσβηναν» όσους οι ηγεσίες βάφτιζαν εχθρούς του λαού. Μόνο που η Ιστορία δικαίωσε τους άλλους και όχι εκείνους που στο τέλος είχαν μείνει μόνοι τους να κοιτάζουν το μέλλον. Ας ρωτήσουν εκεί στου Μαξίμου όσους σπούδασαν (;) στην άλλοτε ΕΣΣΔ…