→Ο μεγάλος αρχηγός της ΑΕΚ του ’68, Γιώργος Αμερικάνος, αποφάσισε να ξεκουραστεί

Του Γιάννη Ντεντόπουλου

Ο αρχηγός της μεγάλης ΑΕΚ του 1968, ο πρώτος Ελληνας (παρότι… Αμερικάνος) που πήρε στα χέρια του ευρωπαϊκή κούπα, «έφυγε» από κοντά μας. Επειτα από τρία χρόνια αδυσώπητης μάχης με τα σοβαρά προβλήματα υγείας που του προκάλεσε ένα διπλό εγκεφαλικό, «αποφάσισε» να ξεκουραστεί. Γιατί ο «Παγκόσμιος», κατά κόσμον Γιώργος Αμερικάνος, από τη μέρα που γεννήθηκε στις φτωχογειτονιές τις Νίκαιας μέχρι χθες τα ξημερώματα που έκλεισε τα μάτια του για πάντα σε ηλικία 71 ετών, έκανε αυτό που ήθελε ο κόσμος να χαλάσει.

«Μας βαρέθηκε και πήγε να βρει τον Φαίδωνα τον Ματθαίου και τον Γιώργο τον Κολοκυθά να στήσουν μια από τις πλάκες που φτιάχνανε μαζί στα νιάτα τους. Οταν έχουν χρόνο από τα γέλια τους και τις φωνές, θα βαράνε και κανα σουτάκι… “Εγώ θα φοράω παλτό και εσείς θα είστε με τη φόρμα. Για ένα μπουκαλάκι θα παίξουμε”, σα να τον ακούω! Ποτέ δεν θα φύγει η φωνή του από τα αυτιά μου. Ψιτ Αμερικάνε, σ αγαπώ!» έγραψε η κόρη του Χριστίνα στη σελίδα της στο facebook αποχαιρετώντας τον πολυαγαπημένο της πατέρα.

Στο πλευρό της ίδιας και της μητέρας της, της κυρίας Πέπης που ήταν «βράχος» όλα αυτά τα χρόνια, στέκεται με σεβασμό σύσσωμος ο αθλητικός κόσμος και ειδικότερα η οικογένεια του μπάσκετ, που στο πρόσωπο του «Παγκόσμιου» αναζήτησε ένα από τα πρώτα λαϊκά είδωλά της.

Είδωλο μεν, αντι-βεντέτα από πεποίθηση δε. Πού τον έχανες, πού τον έβρισκες στο καφενείο του Δομάζου, στην πλατεία Βικτωρίας, με τους κολλητούς του. Οπως όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Ξεχώριζε από τη βροντερή φωνή του, την αγάπη του για τη ζωή και την ΑΕΚ, η οποία ήταν (σχεδόν) όλη του η ζωή. Μαζί της κατέκτησε 6 πρωταθλήματα, ενώ αναδείχτηκε 2 φορές πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος (1965, 1968) και χρίστηκε 68 φορές διεθνής με μέσο όρο 15,8 πόντους. Ηταν ο ηγέτης της στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1965-66 και ο πρώτος σκόρερ της με 29 πόντους στη μεγάλη βραδιά του ‘68.

«Αμερικάνος, έρχεται εδώ και με φιλεί κι εμένα, κι εγώ συγκινημένος… μπράβο παιδιά μου» περιέγραφε με αναφιλητά, την αξέχαστη νύχτα της 4ης Απριλίου του 1968 από το Καλλιμάρμαρο, «η Βέμπο της ΑΕΚ», ο σπορτκάστερ Βασίλης Γεωργίου, τη στιγμή που το κατάμεστο Καλλιμάρμαρο είχε αρχίσει να πανηγυρίζει. Ο θρίαμβος επί της Σλάβια Πράγας με 89-82 σήμανε την κατάκτηση του Κυπέλλου Ευρώπης. Η στέψη της «βασίλισσας», με φωτοβολίδες, χιλιάδες αναμμένα κεριά και τόνους από δάκρυα.

«Ηταν ο κορυφαίος της εποχής του. Ενα ατόφιο διαμάντι που βγήκε μέσα από μια φτωχογειτονιά, από τη Νίκαια την μπασκετομάνα. Ηταν στη ΧΑΝ Νικαίας όπου στα παιδιά άρεσε το μπάσκετ. Ο Γιώργος ήταν δεμένος με το καλάθι. Ελεγε… δώσε μου την μπάλα και θα το βάλω. Λες και είχε μαγική έλξη με το καλάθι. Αυτός μας κρατούσε όλους δεμένους. Πάντα στις 4 Απριλίου μάς μάζευε να φάμε σε μια ταβέρνα» θυμήθηκε χθες ο πλέι μέικερ της «βασίλισσας» Χρήστος Ζούπας.

Και ο Γιώργος Τρόντζος: «Του άρεσαν οι πλάκες. Ηταν πολύ έξω καρδιά άνθρωπος. Αυτό που μένει στο μυαλό μου είναι πως ήταν καλαθομηχανή. Εκανε ηρωικά μπασίματα. Σαν παιδί πανηγύριζε με τον κόσμο. Το ζούσε. Αν και είναι σκληρό αυτό που λέω, ο Γιώργος στις καρδιές μας είχε ήδη τελειώσει εδώ και δύο χρόνια. Αυτό βέβαια δεν λιγοστεύει τη θλίψη».

Η τραγική ειρωνεία είναι πως ο Αμερικάνος στη διάρκεια της μεγάλης πορείας του 1968 είχε για γούρι του να συναντά μια νεκροφόρα τη μέρα του αγώνα. Το θεωρούσε καλό σημάδι. Είδε κι έπαθε μέχρι να ανακαλύψει μία πριν από τον μεγάλο τελικό.

Το τελευταίο «αντίο» έχει προγραμματιστεί για σήμερα το μεσημέρι, στις 4.30, στον Ιερό Ναό των Αγίων Ταξιαρχών, στο Κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Η οικογένειά του ζήτησε, αντί στεφάνων, τα χρήματα να κατατεθούν σε φιλανθρωπικό ίδρυμα.