^[1]

Του Γιώργου β. Μανετάκη

Στο βιβλίο του για τον Θεόφιλο Καΐρη «Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ (ροκ μυθιστόρημα–ευαγγέλιο)» αυτοσυστήνεται:

«Ο Μανώλης Ρασούλης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης, το Σεπτέμβρη (28) του 1945, ένα μήνα αφού έπεσε η βόμβα στο Ναγκασάκι και σα να γεννήθηκε για να καταστρέψει τους μέσα του κι έξω του φασίστες…».

Σαν σήμερα, 68 χρόνια πριν.

Δεν έχει περάσει ένας μήνας αλλά μόλις δέκα μέρες που κάποιοι (έξω) φασίστες μαχαίρωσαν – έκοψαν το νήμα της ζωής του Παύλου Φύσσα. Η ανάγκη να καταστρέψουμε (κι εμείς) τους μέσα μας φασίστες, επανήλθε. Επιτακτική. Μας το θύμισε πρόσφατα κι ο Γιάννης Αγγελάκας: «Να προσέξουμε το φασισμό που κρύβουμε όλοι μέσα μας».

Για να βοηθηθούμε, για να το παλέψουμε ευκολότερα, για να το φέρουμε στο «γήπεδό» μας, ελάτε να… ρουφήξουμε τους στίχους του Μανώλη, ο οποίος αναρωτιέται «Τώρα τι κάνω». Λες και ήταν το τελευταίο τραγούδι που έγραψε πριν μας αποχαιρετήσει. Απολογισμός μιας ζωής. Λίγο πριν τον… τελευταίο χορό:

 Ναι, τον μεθύσαμε τον ήλιο, Μάνο
 τώρα τι γίνεται, 
τώρα τι γίνεται, τι λες, τι κάνω 
Δώσε μια απάντηση 
Δώσε μια απάντηση 
φίλε αν μπορείς, μια καλημέρα 
εσύ τουλάχιστον 
έφυγες νωρίς από δω πέρα 
Ναι, τον μεθύσαμε τον ήλιο, Μάνο 
τώρα τι γίνεται 
Τώρα ξεμέθυσε ο ήλιος, Μάνο 
Φόβος επέστρεψε 
φόβος επέστρεψε κι εσύ εκεί πάνω 
σ’ ένα Παράδεισο 
σ’ ένα Παράδεισο 
μ’ άγιο κρασί, για καλημέρα 
κι εμείς στην άβυσσο 
και στην Κόλαση πάλι εδώ πέρα 
Ναι, τον μεθύσαμε τον ήλιο, Μάνο 
τώρα τι γίνεται 

«Τώρα τι κάνω». Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης. Μουσική: Χάρις Αλεξίου. Ακούγεται μέρος από το τραγούδι «Καλημέρα ήλιε» του Μάνου Λοΐζου. Δίσκος: Η Τρίπλα. Δεκέμβριος 2012.

«Συγκίνηση μεν, Συνείδηση δε»

Και έρχεται η δική μου σειρά να με μαλώσει και να μου πει «Συγκίνηση μεν, Συνείδηση δε. Η Συνείδηση είναι αυτή που κρατάει το σύμπαν στη θέση του και χωρίς αυτήν είμαστε ξεχαρβαλωμένοι και αναίτιοι. Ναταλίτσα, να εμπλουτίζεις κ να υπερασπίζεσαι την Ιδεολογία σου. Να συγκινείσαι, αλλά να ξέρεις με τι και γιατί. Ολα τ’ άλλα βρίσκονται στο φλούδι».

Συγκινούμαι, παλεύω να συνειδητοποιήσω, αλλά δεν μπορώ γιατί δεν θέλω… Αυτό όμως που ξέρω σίγουρα, είναι αυτό που έλεγε ο μπαμπάς όταν τελείωνε κάθε συναυλία του:

«Και να θυμάστε όταν σας τη δίνει,
από τη μούχλα βγαίνει η πενικιλλίνη,
που κάνει κάθε αρρώστια ξου και ντα,
φτάνει να είναι ο Φλέμινγκ κάπου εκεί κοντά!»  

Και αυτό, ΕΙΝΑΙ Συνείδηση και ο νοών… νοείτω.

Απόσπασμα από το σημείωμα που έγραψε -για να πει- η Ναταλία Ρασούλη ένα βράδυ του Μαΐου (2011) στη βραδιά-αφιέρωμα που διοργάνωσαν το βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ και οι φίλοι και συνεργάτες του Μανώλη.

*
«Εννοώ πως κάποτε είχαμε ένα Σούλι, κάτι σπουδαίο γινόταν εδώ σ’ αυτόν το τόπο, βρε παιδί μου. Τώρα αντί για Σούλι καταντήσαμε να έχουμε έναν Ρασούλη. Δηλαδή ένα τίποτα. Σκέτη κατάντια αυτός ο τόπος».
Εμμανουήλ Ρασούλης Ντέβα Παρινίτο
(Απάντηση του ιδίου σε ερώτηση φοιτητή «τι εννοείτε με τους στίχους “βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη”;», στη διάρκεια συζήτησης για το λαϊκό τραγούδι)