Του Γιώργου Σταματόπουλου

Ουδείς ποτέ ερμήνευσε τις πράξεις και τα «πιστεύω» της Χρυσής Αυγής με βάση την ψυχανάλυση (μέσα κτήνος – άγρια φύση – απελευθέρωση ενστίκτων, υγεία του μίσους κ.λπ.). Είπαμε ότι ο φασισμός εκμεταλλεύεται και τη φυσική ραθυμία των ανθρώπων να στοχαστούν πάνω στην κοινωνική ζωή και να συμμετάσχουν ενεργώς στα κοινά κι έτσι καλλιεργεί τη θεωρία της κυριαρχίας (του) με επιθετικές ενέργειες και εξόντωση των αντιπάλων. Είναι αυτονόητο ότι το ιδεολόγημα του φασισμού είναι ένα καθαρά κοινωνικό φαινόμενο, φρικιαστικό μεν, υπαρκτό δε. Θα ήταν εγκληματικά αφελές να μετατοπιστούν οι τεράστιες ευθύνες των χρυσαυγιτών από το πολιτικό στο ψυχολογικό πεδίο, ότι δηλαδή οι εγκληματικές πράξεις τους πηγάζουν από μια τάχα ψυχολογική διατάραξη, από μια δήθεν παρέκκλιση του θυμικού προς την αγριότητα και την κτηνωδία. Οχι, βέβαια. Γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν, όπως και ο Χίτλερ και το επιτελείο του δεν ήσαν σχιζοφρενείς αλλά πολιτικά κτηνώδεις και άκρως ορθολογιστές! Η αχαλίνωτη επιδίωξη για ισχύ και επικράτηση επί των αντιπάλων, που επιδεικνύουν οι φασίστες, μπορεί να φαίνεται σε πολλούς ριζικά ετερογενής προς το μέτρο και την ηθική, αλλά δεν είναι. Αντιθέτως είναι τα μέσα κυριαρχίας (έτσι δικαιολογείται η απάνθρωπη στάση τους και πράξη τους να εξοντώνουν ανθρώπους, χωρίς ηθικό ενδοιασμό. Η εξόντωση είναι το πολεμικό όπλο τους).

Ο φασισμός είναι υπαρκτός πολιτικός αντίπαλος, που άμα ριζώσει στις συνειδήσεις δύσκολα καταπολεμείται, διότι δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να επιβάλει τη δύναμή του. Είπαμε ότι ευδοκιμεί σε αγράμματες κοινωνίες, όχι ότι είναι αγράμματοι οι ηγέτες του. Τουναντίον δρουν εξοργιστικά ορθολογικά, σχεδιάζουν επί μακρόν πώς θα επιτύχουν να κυριαρχήσουν με πολεμικά μέσα στην κοινωνία και την πολιτεία.

Οι κοινωνικές σχέσεις κρίνουν τα πάντα. Το ότι ο φασισμός καταφέρνει ενίοτε να κυριαρχήσει στον πολιτικό στίβο, μας αναγκάζει να εξετάσουμε τι λάθος επήλθε στις κοινωνικές σχέσεις. Αποδεικνύεται ότι το φταίξιμο ανήκει σε όλους· και στα πολιτικά κόμματα και στον κάθε πολίτη ξεχωριστά. Αν δεν μας αρέσει να μιλάμε για «νίκη» του φασισμού ας ομολογήσουμε ότι ηττάται η Δημοκρατία.

Τι να κάνουμε. Εχει και η ισχύς τούς «φιλοσόφους» της… Και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θέλουν να εξουσιάζουν άλλους ασθενέστερους· έχουν τη δική τους στάση και συμπεριφορά στις καθημερινές κοινωνικές σχέσεις, διαφορετικά από τη δική μας, την υποτίθεται δημοκρατική.

Νιώθουμε άσχημα που απέχουμε από την πολιτική ή την απαξιώνουμε δίνοντας έτσι χώρο να εισχωρήσει ο φασισμός στο πεδίο της. Ε, ας εαυτοσκοπηθούμε άπαντες, έχοντας πάντα υπ’ όψιν ότι ο φασισμός είναι ένα τέρας, δολοφονεί τη ζωή.

Ποτέ πια φασισμός, δήλωναν οι βετεράνοι του πολέμου μετά τη λήξη του και όλος ο κόσμος μαζί τους.

Να, όμως, που όλο και εμφανίζεται, εδώ και αλλού. Στην πολιτική σύγκρουση υπάρχουν μερικοί που για να επικρατήσουν χρησιμοποιούν κάθε τι που θα εξοντώσει (αφανίσει!) τον αντίπαλο. Αυτοί είναι οι φασίστες· πολιτικοί αντίπαλοι και όχι διαταραγμένες ψυχές ή συνειδήσεις.

[email protected]