Πολλοί οικονομολόγοι συμφωνούν ότι η ελληνική οικονομία χρειαζόταν μια αναδιάρθρωση ειδικώς σε ό,τι αφορά την απάλειψη της γραφειοκρατίας, της πολυνομίας, των πελατειακών σχέσεων. Αυτό δεν σημαίνει ότι στο όνομα αυτής της αναδιάρθρωσης («διαρθρωτικές αλλαγές» τις αποκαλούν οι δανειστές μας) μπορούν να λαμβάνονται συνεχώς και αδιαλείπτως μέτρα που καταρρακώνουν τα εισοδήματα των χαμηλών, μικρομεσαίων και μεσαίων στρωμάτων.

Κριστίν Λαγκάρντ και Γιάννης Στουρνάρας αποκλείουν κατηγορηματικά τη λήψη οριζόντων δημοσιονομικών μέτρων, η έκθεση όμως του ΔΝΤ και το έγγραφο εργασίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που δημοσιεύτηκαν μία ημέρα πριν από τις διαβεβαιώσεις, περιλαμβάνουν σειρά οδυνηρών φορολογικών μέτρων.

Βαφτίζουν, αλόγιστα θα 'λεγε κανείς, τις προτάσεις για αύξηση της φορολογίας «διαρθρωτικά μέτρα». Είναι ένα από τα μελανά σημεία της κυβέρνησης και σαφώς μετεωρίζονται υπόνοιες για το εάν αυτό γίνεται σκόπιμα ή δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά. Η έκθεση του ΔΝΤ ζητεί «παρεμβάσεις» 6,6 δισ. ευρώ και αυτό δεν είναι διαρθρωτική αλλαγή, είναι απαίτηση να καλυφθεί αυτή η «τρύπα» και άρα είναι μονόδρομος η επιβολή νέας φορολογίας, έστω και «στοχευμένης».

Είναι προσφιλής η τακτική του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης να αφήνει να διαρρέουν οι πιέσεις των δανειστών για λήψη πολύ σκληρών μέτρων. Τακτική που εντάσσεται στη μικροπολιτική σκοπιμότητα. Δήθεν αντιδρά η κυβέρνηση, δήθεν διαπραγματεύεται με νύχια και με δόντια και στο τέλος καταφέρνει να βγει… νικήτρια.

Οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις θα συνεχιστούν. Είναι το μόνο που μπορεί να καταφέρει τούτη η ιδιόμορφη (συν)κυβέρνηση, εθισμένη, θα 'λεγε κανείς, στο να υπακούει στις επιταγές των ισχυρών. Βεβαίως δεν είναι εθισμός, είναι η «φιλοσοφία» της και η πολιτική της, υπάκουη σαφώς σ' ένα σύστημα που δίνει προνόμια στους κατέχοντες και κατακεραυνώνει τους μη έχοντες. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ όλοι δήθεν ανησυχούν για την πτώχευση των κοινωνιών, την ίδια ώρα ο πλούτος αυξάνεται ταχύτατα σε όλο και λιγότερους ανθρώπους βεβαίως. Ουδείς αναλογίζεται πώς θα καταναλωθούν τα υλικά αγαθά που συσσωρεύονται από μερικούς εκατομμυριούχους. Και αυτό φαίνεται να είναι το δράμα της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή της ελληνικής κυβέρνησης. Αγνοεί, ή θέλει να φαίνεται έτσι, τον ρουν της οικονομίας. Μακριά από την ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής αρκείται στη λήψη φοροεισπρακτικών μέτρων, που, όμως, αποδυναμώνουν και εξουθενώνουν τα νοικοκυριά. Οι «τρύπες» δεν καλύπτονται από τους μισθωτούς και συνταξιούχους. Και αυτό το ξέρουν όλοι. Αρα ελλείπει η πολιτική βούληση για επαναδιαπραγματεύσεις. Απουσιάζει το ελληνικό κράτος.