Της Σταυρούλας Ματζώρου

Ισως γιατί σε μισό χρόνο και κάτι είναι οι δημοτικές εκλογές, ίσως γιατί το Ελεγκτικό Συνέδριο ενέκρινε το κονδύλι (όχι, δεν ήταν από αυτό που μοίρασε λεφτά σε ποδοσφαιρικές ομάδες ο περιφερειάρχης, εκείνος που θα ξεπάστρευε τους βόθρους από την ανατολική Αττική), πάντως οι νησίδες πολλών δρόμων ανάσαναν, καθαρίστηκαν.

Τα ξερόχορτα κόπηκαν, τα σκουπίδια μαζεύτηκαν. Τα σκουπίδια που δεν πέφτουν από τα σύννεφα όπως οι άνθρωποι, αλλά που τα πετάμε εμείς. Εμείς είμαστε οι βρομιάρηδες που εκτοξεύουμε από τα παράθυρα των αυτοκινήτων μας τις τυροπιτοσακούλες, τα άδεια μπουκάλια του νερού που μας ξεδίψασε, το αποτσίγαρό μας που απαγορεύεται διά ροπάλου να λερώσει το τασάκι μας. Κι αυτοί που τα πετάμε άθλιοι, αλλά κι αυτοί που δεν τα μαζεύουμε όχι καλύτεροι.

Η εικόνα, μία από τις πολλές, αλλά ενδεικτική. Γύρω από την παλιά Βουλή, όπου τα μπαρ φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, κάποιοι, αφού ήπιαν τις μπίρες τους, τρία κουτάκια, τα άφησαν στον ουρανό ενός ταξί. Ο ταξιτζής μπορεί να είχε πάει για κατούρημα, εκεί σε μια γωνιά του όποιου δρόμου… Οταν γύρισε και είδε τα κουτάκια ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι του και κάνει τη μεγαλοπρεπή γεμάτη αγανάκτηση και μαγκιά κίνηση: με την ανάποδη της παλάμης του τα κατρακυλάει από τον καθαρό του ουρανό στον δρόμο. Απλό.

Δεν αγαπάμε την πόλη μας, δεν αγαπάμε τη γειτονιά μας, το πεζοδρόμιό μας. Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν κάναμε όλοι αυτό το απλό που είδα να κάνουν ο Θανάσης και η Αννα. Είχαν βγει ένα πρωινό και καθάριζαν το πεζοδρόμιο μπροστά από την πολυκατοικία όπου μένουν (πολυκατοικία τονίζω, όχι μονοκατοικία να πεις) από τα σκουπίδια και τα ξερόχορτα. «Κι αυτό γυμναστική είναι. Δεν είναι μόνο το περπάτημα».

Ερευνες έδειξαν ότι αν είναι καθαρό ένα μέρος, δεν τολμάς -ας πούμε- να το λερώσεις. Το σκέφτεσαι να αδειάσεις από στρατσόχαρτα την τσάντα σου, να αφήσεις την «κουτσουλιά» σου. Αν είσαι όμως κακομαθημένος, όπως εμείς, τότε χωρίς δεύτερη σκέψη και το καθαρό λερώνεις, μόνο που φροντίζεις αν είσαι ο πρώτος να μη σε βλέπει κανένας. Ξέρετε, εκείνες οι κλεφτές ματιές γύρω γύρω ώσπου ν’ ανοίξει η σκουπιδοκρατούσα παλάμη. Κι έρχεται ο χειμώνας και τι θα κάνουμε χωρίς βουλωμένα φρεάτια; Από ποιον θα ζητήσουμε ευθύνες;