Του Ν. Ασημακόπουλου

Οπως μετά από κάθε… μεγάλη νίκη της Εθνικής μας την εποχή του Σάντος, έτσι και μετά το 1-0 με τη Σλοβακία βγήκαν από το… ιδεολογικό οπλοστάσιο τα «επιχειρήματα» όλων εκείνων που έχουν κάνει δουλειά τους να βαφτίζουν άσπρο οτιδήποτε «μας» βολεύει, έστω κι αν είναι κατάμαυρο.

Οτι προσβάλλουν τη νοημοσύνη εκείνων που τους ακούνε να επιχειρηματολογούν, ούτε που τους νοιάζει. Ετσι κι αλλιώς τους θεωρούν χαζούς, έτοιμους να χάψουν το οτιδήποτε τους σερβίρουν…

Και φυσικά, τα «επιχειρήματά» τους βγαίνουν με καρμπόν.

Το πρώτο και βασικότερο είναι, πως αν πάμε (λένε) στο Μουντιάλ, κανένας δεν θα θυμάται αυτές τις εμφανίσεις! Εκπληκτικά αφελές, που απευθύνεται σε πραγματικά ανόητους.

Κατ’ αρχάς, μπορεί και… να μην πάμε. Αλλά και να πάμε, θα… θυμηθούμε αναγκαστικά εκεί με ποιον τρόπο φτάσαμε. Δεν θα υπάρχουν άλλωστε Λετονίες, Σλοβακίες και Λίχτενσταϊν απέναντι, οπότε μάλλον θα γελάσει το παρδαλό κατσίκι. Και τότε, το επόμενο ψευτοεπιχείρημα θα είναι ότι… σημασία έχει που πήγαμε, άσχετα αν διασυρθήκαμε.

Η αλήθεια είναι πως με τον Σάντος η Εθνική μας έχει κάνει πολλά βήματα πίσω σε σχέση με την εποχή Ρεχάγκελ. Δεν είναι απλά στάσιμη, αλλά οπισθοχωρεί και μας γυρίζει σε παλιές, κακές, ξεχασμένες εποχές. Οι αρμόδιοι της ΕΠΟ κάνουν πως δεν το βλέπουν και κρύβονται πίσω από τους αντιπάλους της πλάκας που συνήθως μας τυχαίνουν στον δρόμο. Το γεγονός ότι βρεθήκαμε σ’ έναν όμιλο σαν να τον φτιάξαμε με… τα χεράκια μας, και παίζαμε μόνοι μας αλλά… βγαίνουμε δεύτεροι, κανέναν δεν φαίνεται να ενοχλεί.

Το ίδιο αστείες θεωρίες ακούστηκαν και για το γκολ που βάλαμε και με το οποίο νικήσαμε.

Πολλές φορές γελάμε (μας λένε πάλι) με τέτοια γκολ που τα βλέπουμε στα χάι λάιτ στην τηλεόραση. Μόνο που εκεί μιλάμε για μια απομονωμένη στιγμή ενός αγώνα, με μεγάλο κατά κανόνα ενδιαφέρον στις περισσότερες περιπτώσεις, ενώ το φάβα γκολ που βάλαμε αποτελεί τη σφραγίδα του παιχνιδιού.

Ψιλά γράμματα βέβαια, όλα αυτά, σε μια χώρα όπου περισσεύει η ανοησία στο ποδόσφαιρό της και μια ολόκληρη νέα γενιά έχει εκπαιδευτεί, κυρίως με τη βοήθεια «δημοσιογράφων» του Ιντερνετ, να μη χαίρεται με την καλή μπάλα και το θέαμα αλλά μόνο με τις κουτσές, στραβές κι ανάποδες νίκες – όταν έρχονται και όπως έρχονται…

Γιατί να αποτελεί εξαίρεση η Εθνική;