Του Γιώργου Σταματόπουλου

Η εξουσία είναι βδελυρή και παραμορφώνει την πραγματικότητα διότι δίνει την ευκαιρία σε ποταπά υποκείμενα να φαίνονται σημαντικά, να επηρεάζουν συνειδήσεις, αλλά και να καθορίζουν τις τύχες ολόκληρων κοινωνιών. Παράδειγμα αγλαόν το ακροδεξιό επιτελείο του πρωθυπουργού, ο οποίος -φευ- φαίνεται να υιοθετεί τις αλλοπρόσαλλες μεγαληγορίες τους επάνω στη θεωρία των δύο άκρων· εάν αυτός ο εσμός εξέμεε όλα αυτά στο καφενείο της γειτονιάς, χωρίς να έχει θεσμική υπόσταση, θα ετύγχαναν της χλεύης των πολλών ή θα χόρταιναν καρπαζιές, διότι αυτό εκπέμπει (είναι) το θεμελιώδες, συγκεκριμένο εγώ τους. Πλην όμως τώρα, λέγοντας τα ίδια πράγματα, αυτά από μόνα τους αποκτούν άλλη βαρύτητα, διότι προέρχονται από το συμβατικό εγώ τους, το οποίο διαμορφώθηκε ή συνεστήθη μέσω του θεσμικού ρόλου που απέκτησαν λείχοντας και «προστατεύοντας» τον πρωθυπουργό της χώρας.

Αυτό κάνει η εξουσία. Υποκρύπτει επιμελώς το άθλιο, ολίγιστο, ανεπαρκές εγώ τους (το εντελώς προσωπικό), καλύπτοντάς το με την «αίγλη» του ισχυρού, θεσμικού εγώ (το ακραιφνώς συμβατικό). Ισχυρίζονται πολλοί (;) διανοητές ότι στον κάθε άνθρωπο «κατοικούν» δύο συνειδήσεις· η μία αντιπροσωπεύει εκείνες τις καταστάσεις που είναι προσωπικές για τον καθένα και η άλλη εκείνες τις καταστάσεις που είναι κοινές σε όλη την κοινωνία ή, ωσαύτως, ότι σε καθένα μας ανήκει ένα μεμονωμένο πρόσωπο κι ένα συνολικό πρόσωπο.

Με άλλα λόγια, για να μην κουραζόμαστε. Εάν αφαιρεθεί ο προστατευτικός φλοιός της εξουσίας από τους Λαζαρίδη, Κρανιδιώτη, Μπαλτάκο, Μουρούτη και λοιπούς εχθρούς της ομαλότητας και αφεθούν με το προσωπικό τους εγώ στην κοινωνία, θα φανεί αμέσως ότι οι άνθρωποι είναι για τα παλαμάρια, για τα σίδερα, πάντως όχι για συμμετοχή σε διάλογο που αφορά τη Δημοκρατία. Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους, εκτοξεύοντας πύρινα και μοχθηρά λόγια κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Βγάζουν χολή κατά της Αριστεράς διότι μόνο αυτή είχε λόγο στον πολιτισμό και τον πολιτικό διάλογο, δεκαετίες τώρα (δεν έχει σημασία αν έμεινε κάποιο απόσταγμα). Είναι εντούτοις θαυμάσιοι οπαδοί της θεωρίας της εχθρότητας (εάν δεν βρεις εχθρό στον πολιτικό ή στον πολεμικό στίβο, είσαι ανύπαρκτος, νεκρός!). Εύκολα βρήκαν τον εχθρό. Είναι το κόμμα που βλέπουν ότι καλπάζει προς την κατάκτηση της εξουσίας. Να χάσουν τούτοι οι «εγκέφαλοι» την εξουσία; Ποτέ! Δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου να κρατήσουν τις θεσούλες τους, ακόμη κι αν προκαλέσουν με τις εμπρηστικές τους δηλώσεις εμφύλιο, όπως οι ομογάλακτοι της Χρυσής Αυγής. Αυτό είναι ύβρις. Ας γνωρίζουν ότι της ύβρεως έπεται η νέμεσις και της νεμέσεως η τίσις (τιμωρία).

[email protected]