Του Πέτρου Μανταίου

 Στη «Μουριά» της Νεάπολης –καφενείο-στέκι σαββατιάτικο, Χαριλάου Τρικούπη και Καλλιδρομίου– κάποιος, απαντώντας σε ευχές για τον καινούργιο χρόνο, παρατήρησε ότι « ο χρόνος δεν διαχωρίζεται σε παλιό και καινούργιο, είναι ενιαίος και αδιαίρετος»! Άλλη μία απόδειξη –από τους Ίωνες φιλοσόφους αυτή!– ότι η κρίση μάς πάει πολύ πίσω, μας πισωγυρίζει που λέγανε κάποιοι: στην πρώιμη… εφηβεία, όταν γκομενίζαμε φιλοσοφώντας και τρώγαμε χυλόπιτες αφιλοσόφητες!

Με τη συμπλήρωση λοιπόν εβδομάδας του νέου, αδιαίρετου χρόνου, σε ενδεικτικό απολογισμό ελάχιστων σημείων, αποδεικνύεται πως ο χρόνος, όχι μόνον ενιαίος και αδιαίρετος είναι –που σημαίνει: τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου…–, αλλά πάει και με την όπισθεν: στην εποχή που οι κινηματογράφοι έπαιζαν επίκαιρα, μαυρόασπρα που τα μετέδιδε φωνή καμπανιστή και ένρινη. Έχουμε και λέμε:

Αφήγηση πρώτη: Στην καλή εκπομπή «Μίλα», της καλής παρουσιάστριας Τατιάνας Στεφανίδου, του καλού «Star» (μια κακιά ταινία, όλη κι όλη, προέβαλλε στις εννιά, κι αυτή την έκανε καλή βρικολακί!), ο καλός βιαστής-δολοφόνος της Ξάνθης είπε τα καλύτερα λόγια για τον εαυτό του και τα χειρότερα για το θύμα! Ομολογώ, ένιωσα άσχημα που τόσα καλά τα διάβασα στις εφημερίδες. Γιατί, με την κρίση, έπαψα να βλέπω καλές εκπομπές. Έτσι έχασα την ευκαιρία, στο καλό αυτό έγκλημα να είμαι αυτόπτης μάρτυς.

Αφήγηση δεύτερη: Στους σεισμούς τού ’81, όταν αδειάζαμε, από χόμπι, τα ράφια στα σουπερμάρκετ, με παρέπεμψε το ακριβό κρύο. Όπου όχι μόνο κάψαμε τις κάλτσες στο τζάκι και την πατερίτσα της χήρας γιαγιάς στη σόμπα. Αλλά και η –τι την πληρώνουμε!– Αντισεισμική Υπηρεσία (διάβαζε, κυβέρνηση), αντί το αυγό του Κολόμβου (να φτηνύνει τα καύσιμα), συζητάει να μας ρίξει στην κεφάλα αυγό στρουθοκαμήλου (επιπλέον επιδότηση).

Αφήγηση τρίτη∙ το ανέκδοτο της εβδομάδας: Στη σπείρα ναρκωτικών της Θεσσαλονίκης, αφεντικά εμπλεκομένων αστυνομικών ήταν Αλβανοί! Εύχομαι και του χρόνου, του ενιαίου…