^[1]Οι εξελίξεις στο εσωτερικό της Δημοκρατικής Αριστεράς προοιωνίζονται γενικότερες διεργασίες στο πολιτικό, κοινοβουλευτικό σύστημα με μετακινήσεις στελεχών, διαγραφές, παραιτήσεις, συνομιλίες, συγχωνεύσεις, συμμαχίες κ.λπ.

Η διαγραφή από τον συνήθως νηφάλιο και μετριοπαθή Φώτη Κουβέλη είναι η κορυφή του παγόβουνου μόνο, ήταν, εξάλλου, αναμενόμενη. Αναμενόμενη, όμως, από ποιους και γιατί; Από αυτούς που γνωρίζουν πώς λειτουργούν τα κοινοβουλευτικά κόμματα και διότι οι δύο βουλευτές είχαν βγει εκτός γραμμής.

Αυτό με τη σειρά του αναδεικνύει ένα άλλο, μείζον για την Αριστερά, πρόβλημα. Τα κόμματα που κινούνται στον κορμό της ή τις παρυφές της λειτουργούν όπως τα κόμματα εξουσίας; Εννοείται, τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ; Ή συζητούν με τους διαφωνούντες και βρίσκουν μία μέση λύση;

Η κίνηση του Φώτη Κουβέλη δείχνει πως η νοοτροπία του (του ίδιου και του κόμματός του) έχει μπει σε τροχιά εξουσίας, αφού δεν ανέχεται εκείνο που, υποτίθεται, χαρακτηρίζει την ιδεολογία των αριστερών κομμάτων, δηλαδή τη διαφορετική άποψη, την πολυφωνία.

Αλλάζει, λοιπόν, ριζικά, το πολιτικό σκηνικό, αλλάζουν οι ισορροπίες με επίκεντρο την Κεντροαριστέρα, δυνάμεις δηλαδή της ΔΗΜΑΡ και αριστερόφρονες δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι πράξεις πλέον των αρχηγών κινούνται από σκοπιμότητα εξουσίας και παραβλέπονται οι ιδεολογικές αρχές των κομμάτων.

Και τα δύο κόμματα λειτουργούν πλέον με αρχηγικό τρόπο, χωρίς να υπάρχουν (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ουσιαστικές αντιδράσεις από στελέχη και μέλη.

Ο Φώτης Κουβέλης πρωτοτυπεί ιδιότυπα όταν προβαίνει σε διαγραφές προληπτικές (!) επειδή στελέχη του κόμματος εξέφρασαν δημόσια διαφορετικές απόψεις, οι στενοί του, όμως, συνεργάτες συμφώνησαν με την τακτική του διότι «είναι αποκλειστικό προνόμιο του προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας να τους διαγράψει βάσει του κανονισμού της Βουλής». Φαίνεται η πλήρης ενσωμάτωση των ιδεών της Δημοκρατικής Αριστεράς με τον κοινοβουλευτικό κανονισμό.

Ολα αυτά σηματοδοτούν τη στροφή προς τακτικές που επικροτούν την αρχηγική αυθαιρεσία, που δικαιολογείται, όμως, από τους κανονισμούς όταν είναι ορατός ο κίνδυνος να διασπαστεί η συνοχή του κόμματος, που στοχεύει στην κατάληψη της εξουσίας.

Και ας συρρικνώνεται η κοινοβουλευτική δύναμη, δεν είναι αυτό που ενδιαφέρει τους επιτελείς και τον αρχηγό, παρά ο μακρόπνοος σχεδιασμός και οι ζυμώσεις στον δρόμο προς την εξουσία.

Ολες αυτές οι μετακινήσεις, είτε λόγω διαγραφής είτε λόγω ιδεολογικής σύγκρουσης, δημιουργούν το πολιτικό κλίμα εντός του οποίου θα αναδειχτεί το νέο μοντέλο διακυβέρνησης. Θα είναι, όμως, προϊόν δυνάμεων και συσχετισμών και όχι ιδεολογικών προσεγγίσεων. Και ο χώρος του Κέντρου βοηθάει σ' αυτές τις αναζητήσεις διότι χωνεύει και δεξιές και αριστερές αποκλίσεις.

Φαίνεται η Αριστερά του Κουβέλη να 'χει ξεχάσει μερικές από τις αρχές της, αλλά εξακολουθεί να είναι κοντά στην εξουσία, συρρικνωμένη ή όχι, δεν έχει σημασία.