Του Γιώργου Σταματόπουλου

Είναι ηλίου φαεινότερον: μερικοί συμπολίτες είναι πεπεισμένοι ότι έχουν γεννηθεί για να σώσουν τη χώρα από τον πολιτικό αναλφαβητισμό και την εξώθησή της στα άκρα, εκεί που ελλοχεύουν, όπως οι πολλοί συμφωνούν, ο δογματισμός, ο φανατισμός, το μίσος, η βία και ό,τι αντιστρατεύεται την κοινωνική συνύπαρξη. Πρώην υπουργοί, καθηγητές πανεπιστημίου, διπλωμάτες, εφοπλιστές, συγγραφείς, ηθοποιοί συνυπογράφουν κείμενο για την ενιαία έκφραση της Αριστεράς, στο οποίο είναι έκδηλη η αγωνία τους να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας, να αρχίσουμε να συζητάμε μεταξύ μας ήσυχα κι απλά, να επανακάμψει το ήθος στην πολιτική και πολλά ακόμη άμεινα, τα οποία υποτίθεται ότι κατέχουν οι συμπολίτες τούτοι. Κάτι σαν Κεντροαριστερά της ευθύνης, κάτι σαν δημοκρατικός προοδευτισμός, όχι πάντως στο Κέντρο του Περιθωρίου μήτε στο περιθώριο του κέντρου…

Ολοι αυτοί έχουν ωριμάσει πολιτικά στο υπάρχον πολιτικό σύστημα και όλοι το υπηρετούν με συνέπεια είτε καταλαμβάνοντας θέσεις εξουσίας, είτε με την εργασία τους, είτε με το εν γένει έργο τους στον ευρύτερο τομέα του πολιτισμού. Λίγο ώς πολύ γνωρίζουν τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού και μερικοί φαίνονται να γνωρίζουν κάτι περισσότερο. Σοβαροί, ενήλικοι άνθρωποι, εκπέμπουν σοβαρότητα και αξιοπιστία. Αρκούν όμως όλα τούτα τα άτεγκτα που (φαίνεται να τους διακρίνουν) ώστε να αρθρώσουν ορθή εναλλακτική πολιτική πρόταση; Πάλι οι φωτισμένοι θα μας σώσουν; Πάλι αυτοί θα οικοδομήσουν τον λόγο της κοινωνίας; Εκείνη η έρμη η κοινωνία πού είναι; Ολοι μιλούν στο όνομά της, ουδείς όμως την προτάσσει ώστε να φανεί ολόσωμη στο πολιτικό στερέωμα. Δεν νομίζω να έχει η παραμελημένη τούτη κοινωνία χρείαν μιας ακόμη κεντροαριστεράς καθοδήγησης, μήτε πεφωτισμένων νόων, έχει κουραστεί χρόνια τώρα να ακούει τα ίδια και τα ίδια, που ελάχιστα την αφορούν ουσιαστικά. Το ζητούμενο για τους «58» είναι η εθνική ανασυγκρότηση και σ’ αυτό δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους αφού αποκλείουν… αποκλεισμούς, ηγεμονισμούς. Ιδού: αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου -νέα συμπόρευση της εθνικής αυτογνωσίας με τον προοδευτικό λαϊκό ευρωπαϊσμό. Λόγια… λόγια. Σαγηνευτικά, μαγευτικά, ρεαλιστικά (!), ούτε δεξιά ούτε νεοκομμουνιστικά, κάτι φιλελεύθεροι εκσυγχρονισμοί, κάτι απελευθερωτικά. Κούραση. Ούτε ένα παράδειγμα για την ανάπτυξη, έστω. Θα ’πρεπε να λατρεύουμε ένα πολιτικό κείμενο (μας το δίδαξε αυτό ο Νίτσε μιλώντας για τους φιλοσόφους) στο μέτρο που αυτό (το κείμενο) δίνει ένα παράδειγμα. Απτό. Κατανοητό. Κοινωνικό. Λαϊκό. Οι σπουδαίοι στον τομέα τους συμπολίτες μπορούν να μας δώσουν ένα παράδειγμα; Και τότε ίσως τραβήξουν την προσοχή της κοινωνίας.

[email protected]