ΙΤΑΛΙΑ Περιχαρής ο Μπερλουσκόνι ανήγγειλε την εκ νέου συμμαχία του με τη Λέγκα του Βορρά, ελπίζοντας ότι έτσι θα κόψει τον αέρα της Κεντροαριστεράς, αλλά μπορεί να του γυρίσει και μπούμερανγκ

Της Μαργαρίτας Βεργολιά

^[1]«Εχουμε λευκό καπνό!», αναφώνησε χθες περιχαρής ο πολιτικά νεκραναστηθείς Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Πράγματι, η επίτευξη της πολυπόθητης για τον ίδιο συμφωνίας για μια νέα πολιτική συνεργασία με την αυτονομιστική Λέγκα του Βορρά άναψε προεκλογικές «φωτιές» στη Ρώμη.

Οχι επειδή η αναβίωση της παραδοσιακής, πλην πολυτάραχης συμμαχίας τους δίνει «εισιτήριο» νίκης στην Κεντροδεξιά, στις εκλογές του Φεβρουαρίου (στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ο Λαός της Ελευθερίας-PDL, η Λέγκα και μικρότερα δεξιά κόμματα συγκεντρώνουν 26-28%, με τάση ανόδου). Ο λόγος είναι οι κλυδωνισμοί τους οποίους η εκλογική αυτή σύμπραξη προοιωνίζεται στο ήδη ρευστό πολιτικό σκηνικό της χώρας…

«Αντρο» της Λέγκας, «έδρα» του Μπερλουσκόνι και του πολιτικά… νεοφώτιστου Μάριο Μόντι, η πλούσια Λομβαρδία θεωρείται, μαζί με το γειτονικό Βένετο, από τις πιο κρίσιμες εκλογικές περιφέρειες στον πολιτικό χάρτη της Ιταλίας. Μαζί, δίνουν 71 από τις 315 έδρες της Γερουσίας, όπου η εκλογή νέων μελών γίνεται σε τοπικό επίπεδο και όχι βάσει κομματικής λίστας.

Με λίγα λόγια, μια νίκη της Κεντροδεξιάς στον ιταλικό Βορρά (πιθανώς μαζί με μια καλή εκλογική παρουσία στις περιφέρειες της Λάτσιο στα κεντρικά και της Σικελίας στον Νότο) θα ψαλιδίσει τις πιθανότητες για μια ξεκάθαρη νίκη της Κεντροαριστεράς υπό τον Πιερλουίτζι Μπερσάνι, όχι μόνο στη Βουλή (όπου ο εκλογικός νόμος ούτως ή άλλως πριμοδοτεί τον νικητή με πλειοψηφία εδρών), αλλά και στη Γερουσία.

«Το πραγματικά παράδοξο είναι ότι μια κατάκτηση της Λομβαρδίας από τον Μπερλουσκόνι», παρατηρεί στην Corriere della Sera ο δημοσκόπος Ρενάτο Μανχάιμερ, «θα λειτουργήσει υπέρ του Μάριο Μόντι».

Κι αυτό επειδή, όπως εξηγεί και ο (αντιμπερλουσκονικού μένους) Economist, «ο Μόντι θα μπορέσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Μπερσάνι ως κυβερνητικός εταίρος του και -εξίσου σημαντικό- ως αντίβαρο στους αριστερούς συμμάχους του», οι οποίοι, κατά τη λογική των Βρυξελλών, αποτελούν de facto «βαρίδια» στις ριζικές μεταρρυθμίσεις.

«Αυτή η συνεργασία», γράφουν οι Financial Times, «αντιμετωπίζεται θετικά από ξένους επενδυτές και ηγέτες, που προσδοκούν συνέχιση των μεταρρυθμίσεων και της δημοσιονομικής προσαρμογής του Μάριο Μόντι. Ομως είναι υπαρκτός ο κίνδυνος για τον Μπερσάνι, επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος-PD, να μην μπορέσει να διατηρήσει την ενότητα του κόμματός του».

«Ο Μπερσάνι μπορεί να χρειαστεί να διευρύνει τη συμμαχία που έχει σήμερα με τα εργατικά συνδικάτα, τα οποία αποτελούν βασικό κομμάτι της εκλογικής βάσης του, με τις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς, που πρεσβεύει ο Μόντι», αναφέρει χαρακτηριστικά το πρακτορείο Bloomberg. Οχι τυχαία, από χθες, στην εκλογική λίστα του PD φιγουράρει το όνομα του πρώην γενικού διευθυντή της Ενωσης Ιταλών Βιομηχάνων και πρώην στελέχους της Bankitalia, Τζιανπάλο Γκάλι!

Ομως έτσι, συνεχίζει το άρθρο του Bloomberg, «ο Μπερσάνι ενδέχεται να αποξενωθεί από τους υποστηρικτές του, κυρίως το CGIL, το μεγαλύτερο συνδικάτο στην Ιταλία, καθώς και τον κυβερνήτη της Απουλίας, Νίκι Βέντολα», το κόμμα του οποίου, Αριστερά-Οικολογία-Ελευθερία, συγκεντρώνει σήμερα 4-5% στις δημοσκοπήσεις. Αλλά τον ισχυρότερο καταλύτη σε έναν «εμφύλιο» στο PD μπορεί να αποτελέσει η δεδηλωμένη πια εμμονή του Μόντι με την πρωθυπουργία…

«Το πρόβλημα για τους ιθύνοντες νόες της Ευρώπης είναι ότι κανείς άλλος εκτός του Μόντι δεν μπορεί να επιτραπεί να είναι πρωθυπουργός της Ιταλίας», σχολιάζει ο δημοσιογράφος Λέιχ Φίλιπς σε άρθρο του στον EUobserver. «Βολεμένος από το ιταλικό σύστημα, ως ισόβιος γερουσιαστής, ο Μόντι δεν χρειάζεται να ανακοινώσει επίσημα την υποψηφιότητά του για τις εκλογές του Φεβρουαρίου.

Ο ίδιος και οι Ευρωπαίοι υποστηρικτές του ευελπιστούν ότι ο νέος κεντρώος πόλος θα καταφέρει να αποσπάσει αρκετές ψήφους από την Κεντροδεξιά για να μπλοκάρει τον άστατο Μπερλουσκόνι και να προσελκύσει ικανοποιητικό αριθμό ψηφοφόρων από την Κεντροαριστερά, ώστε να πικάρει το Δημοκρατικό Κόμμα ή τουλάχιστον να ενισχύσει τη θέση του 69χρονου τεχνοκράτη στις μετεκλογικές διαπραγματεύσεις με τον Μπερσάνι».

Ολα αυτά τα σενάρια, βέβαια, υφίστανται υπό την προϋπόθεση ότι ο Μπερλουσκόνι θα καταφέρει πράγματι να λειτουργήσει σαν πολιτική «σφήνα» στη Ρώμη. Ο ίδιος το παλεύει με κάθε μέσο. Εχοντας ήδη διαβεβαιώσει ότι σε περίπτωση νίκης της Κεντροδεξιάς δεν θα αναλάβει πρωθυπουργός -προτιμά το υπουργείο Οικονομικών, είπε-, ο καβαλιέρε μοιράζει τώρα απλόχερα υποσχέσεις για καταργήσεις φόρων (μάλιστα συμπαρασύροντας τον οικονομολόγο Μόντι σε ανάλογες δηλώσεις!).

Σε ανάλογο μήκος κύματος κινείται και ο βασικός πλέον πολιτικός του σύμμαχος, Ρομπέρτο Μαρόνι. Ο ηγέτης της Λέγκας του Βορρά και από σήμερα υποψήφιος πρόεδρος στις παράλληλες περιφερειακές εκλογές στη Λομβαρδία προανήγγειλε, χθες, διευρυμένη οικονομική αυτονομία στον Βορρά (Λομβαρδία, Βένετο, Πιεμόντε), με κατάργηση τοπικών φόρων και επιστροφή του 74% των φορολογικών εσόδων από τη Ρώμη.

Οσο για την πρωθυπουργία; Ο Μαρόνι πρότεινε τον πάλαι ποτέ «αγαπημένο» των αγορών (στην προ Μόντι εποχή), όχι όμως και του Μπερλουσκόνι, πρώην υπουργό Οικονομικών και πολιτικό καμάρι του ιταλικού Βορρά, Τζούλιο Τρεμόντι.

[email protected]