Το χιλιοπαιγμένο σενάριο της γάτας με το ποντίκι παίζει η τρόικα με την κυβέρνηση, γνωρίζοντας η πρώτη τη δεινή θέση της δεύτερης, ή μήπως όλα αυτά υπάγονται στο γενικότερο θέατρο του ευρωπαϊσμού, της δήθεν ορθολογικής διαχείρισης που οφείλει να τηρεί η κάθε χώρα-μέλος; Μάλλον το δεύτερο συμβαίνει. Και οι δανειστές και οι υπόχρεοι υπηρετούν ένα και το αυτό πολιτικό σύστημα, στο οποίο επιτρέπονται ισχυροί και αδύναμοι. Αυτό είναι υποβάθμιση της δημοκρατίας, εμπαιγμός στα λαϊκά στρώματα.

Λεονταρίζει, δήθεν, ο Σαμαράς στους εταίρους λέγοντας ότι δεν θα δεχτεί άλλα μέτρα. Χαμογελούν σαρδόνια οι εταίροι, απαντώντας να τα αφήσει αυτά, τους παλικαρισμούς. Αυτά είναι για εσωτερική κατανάλωση, του αντιγυρίζουν. Φρόντισε να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό, που ανέρχεται στα 2 δισ. ευρώ για το 2014, και μετά βλέπουμε εάν σου εκταμιεύσουμε τη δόση του 1 δισ. ευρώ, που εκκρεμεί από το πακέτο του Ιουλίου 2013.

Η θλίψη της «δημοκρατίας» του 21ου αιώνα. Ο καλός εταίρος και ο κακός υπήκοός του. Θα μπορούσε να γελάει η κοινή γνώμη (εάν είναι δόκιμος ο όρος, αλλά γιατί να μην είναι;) εάν η ανέχεια δεν είχε εισβάλει στα περισσότερα νοικοκυριά. Προφανώς οι δανειστές ηδονίζονται με την πίεση που ασκούν σε μια κυβέρνηση που δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Αυτό θεωρείται εξορθολογισμός της πολιτικής, της διακυβέρνησης. Είναι αλήθεια ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις ουδέποτε έδειξαν ενδιαφέρον για τη διάρθρωση της κρατικής μηχανής, για την πάταξη της γραφειοκρατίας και της φοροδιαφυγής, διότι αυτό ήταν το πλέγμα των πελατειακών σχέσεων. Οχι ότι οι ευρωπαϊκές χώρες είναι άμοιρες της διαφθοράς και των ακραίων ανισοτήτων, ξέρουν, όμως, να κρύβονται καλά πίσω από τους «τύπους» και μια θεσμική κατοχύρωση των δικαιωμάτων του πολίτη. Μεγάλη απάτη, αλλά πειστική. Πειραματίζονται οι δανειστές στη νέα οικονομική κατάσταση με θύμα τη χώρα μας, με άπειρη διάθεση ελαφρότητας και αμοραλισμού. Το παιγνίδι αυτό είναι γνωστό στους ισχυρούς της πολιτικής και της οικονομίας, το δέχονται όμως αδιαμαρτύρητα και οι αδύνατοι εκπέμποντας ιδιότητες δουλοφροσύνης και απώλειας της αξιοπρέπειας και της ανεξαρτησίας.

Εκείνο που ξεχνούν οι κυβερνώντες είναι ότι το αίσθημα της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της λαϊκής κυριαρχίας δεν έχει εξοριστεί από την καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών. Και, είτε με τα κόμματα είτε με ίδιες δυνάμεις, κάποια στιγμή θα επιχειρήσουν τη μεγάλη ανατροπή. Οταν οι κυβερνήσεις υποδουλώνονται, τον λόγο έχει η κοινωνία.