Του Γιώργου Σταματόπουλου

Το μεγάλο Ναι στη ζωή (εάν έχουμε συμφωνήσει να το πούμε) επιβάλλει να φωνάξουμε μερικά μικρά Οχι όταν η ζωή ευτελίζεται, κινδυνεύει, απομακρύνεται από τη μεγάλη κατάφαση.

• Οχι στον νέο ναζισμό (ποτέ πια φασισμός, έστω και αν ο καπιταλισμός τον ανασύρει ενίοτε για να κρύψει τις δικές του ενοχές, να μεταφέρει τις ευθύνες τάχα σε ακραίους, που είναι ακραιφνώς δικοί του…).

• Οχι στην κοινωνική ραθυμία [διότι μεγεθύνεται η αυθαιρεσία της εξουσίας, γίνεται αλαζονική, βίαιη και αποκρουστική· ανέλεγκτη, διότι οι πλείστοι καθεύδουμε ή περιμένουμε να βγάλει το φίδι από την τρύπα ο κομματικός (μας) αντιπρόσωπος].

• Οχι στον διαμελισμό της Υγείας και της Παιδείας (διότι είναι από τα θεμελιώδη συστατικά στο εθνικό πολιτισμόμετρο, μαζί με την αλληλεγγύη και την επιστήμη, τον λόγο, την τέχνη).

• Οχι στους οργανικούς διανοούμενους και τους συστημικούς, τελάληδες και υπερασπιστές της καρικατούρας της δημοκρατίας, δημοσιογράφους. (Οι πρώτοι είναι αξιοθρήνητοι, οι δεύτεροι, όμως, με την τόση εξουσιολαγνεία και δουλοφροσύνη που τους χαρακτηρίζει, έχουν προκαλέσει ρήγματα στον κοινό νου, λέγοντας π.χ. το άσπρο μαύρο, συσκοτίζοντας και παραμορφώνοντας την πραγματικότητα, χειραγωγώντας πολλούς ανύποπτους και αφελείς. Οι εν λόγω δημοσιογράφοι είναι η μάστιγα της δημοκρατίας, τα ατσάλινα δεκανίκια της εξουσίας, μια σύγχρονη εκδοχή της Ιεράς Εξέτασης.

Στο ευρέως διαδεδομένο σύνθημα εναντίον τους θα πρέπει να αντικατασταθεί η λέξη αλήτες με τη λέξη φασίστες ίσως, για δύο λόγους. Η μεν πρώτη προέρχεται από το ωραίο αρχαϊκό ρήμα αλάομαι-αλώμαι, που σημαίνει περιπλανώμαι, ταξιδεύω και παρατηρώ, είναι δηλαδή μια θετική έννοια, ενώ η δεύτερη χαρακτηρίζει πολλούς που θέλουν να επιβληθούν με τη βία στο δημοσιογραφικό «στερέωμα» ή θέλουν να επιβάλουν στη μάζα ό,τι τους προστάζουν τα αφεντικά τους. Ετσι, θα είχε μεγαλύτερη πειστικότητα το σύνθημα· άρα: φασίστες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι.)

• Οχι στους ενίους αδαείς, αλλά απίστευτα ορθολογιστές, σε ό,τι αφορά τους τρόπους πλουτισμού τους, πολιτικούς· και ας ξεπουληθεί η χώρα, τρόπος τού λέγειν… Ολοι αυτοί αμαυρώνουν τον Ναό της Δημοκρατίας. Αλήθεια, γιατί Ναός και όχι Σχολείο της Δημοκρατίας; Διότι υποκρύπτονται πίσω από την ιερότητα, που σημαίνει ότι έχουν το απαραβίαστο του δόγματος, της πίστης και αποφεύγουν τη βάσανο της γνώσης – που αποκτάται στο σχολείο, που απαιτεί (!) το σχολείο. Για τέτοια είναι τώρα οι πολιτικοί; Τουλάχιστον να ομιλούσαν επαρκώς την ελληνική γλώσσα…

• Οχι σε οτιδήποτε δεν προωθεί τον διάλογο και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και ανθρώπων ανά την υφήλιο και σε οτιδήποτε επίσης εμποδίζει την ανάπτυξη συνεργατικών μορφών εργασίας ή διαφορετικών εναλλακτικών λύσεων στη διάρθρωση της κοινωνίας και στην αυτοδιαχείριση (στο αυτεξούσιον της κοινωνίας, έστω και ως φιλοσοφική-πολιτική αναζήτηση).

• Οχι σ' αυτόν που χτίζει ένα σπιτάκι (Κατσαρός) και λέει καλά είμαι εδώ· όχι σ' αυτούς που δεν χτίζουν (Νίτσε) τις πόλεις τους στον Βεζούβιο.

Ολα τούτα τα μικρά όχι οδηγούν στο μεγάλο ναι στη Ζωή, στο χαρμόσυνο ξέσπασμά της (τις λύπες θα τις αντέξουμε).

[email protected]