Του Πέτρου Μανταίου

Γελάω σχεδόν κάθε φορά που διαβάζω για «άτομα υπεράνω πάσης υποψίας» ή για «χαρισματικούς ηγέτες». Για τους «χαρισματικούς», επειδή από τον απολογισμό του πολιτικού βίου τους, συνήθως, αποδεικνύεται πως ήταν χαρισματικοί στην προπόνηση και… αχάριστοι –«παλτά» για τους ποδοσφαιρόφιλους– στα ματς των εθνικών πρωταθλημάτων, προπαντός στις ευρωπαϊκές και άλλες διεθνείς συναντήσεις, όπου έβαιναν… άνω ποταμών. Μην τα θυμίζουμε και στεναχωριόμαστε. Μας φτάνουν οι τρέχουσες στεναχώριες. Για τις οποίες οι «χαρισματικοί» έβαλαν τη χερούκλα τους∙ ή δεν την έβαλαν όταν έπρεπε.

Εδώ πάμε στην άλλη πηγή γέλωτος –συμπληρωματική, τρόπον τινά, των «χαρισματικών»–, τους «υπεράνω πάσης υποψίας». Ε, αυτή η κατηγορία συμπατριωτών –άλλως και «σιγανά ποταμάκια» λεγόμενη– ως χαρακτηρισμός υπάρχει, απλώς, για να «κοσμεί» την αφήγηση και το ρεπορτάζ.

Κατά τα άλλα, πρόκειται για κοινοτοπία του κερατά, που εντυπωσιάζει μόνον αδαείς και αφελείς, ενώ όλοι οι άλλοι, οι πολλοί, το ’χουν τούμπανο και καθημερινό ψωμοτύρι. Μόνο που δεν το βγάζουν παραέξω είτε από φόβο –διότι με τους «υπεράνω πάσης υποψίας» μπορεί να βρεθείς σε χαντάκι προτού καλά το καταλάβεις– είτε από επίγνωση, κτηθείσα διά της επαναλήψεως, πως όσες φορές υποθέσεις των «υπεράνω» βγήκαν στη φόρα, κάποιοι άλλοι «υπεράνω» τις κουκούλωσαν.

Zούμε σε μέρες γενικής αποσάθρωσης. Aπό κάπου έχει την ανάγκη κανείς να πιαστεί και να πιστέψει. Θέλω να πιστεύω ότι τους «υπεράνω πάσης υποψίας» και λοιπούς «συγγενείς»: μαφίες, συμμορίες, νονούς της νύχτας, εμπόρους ναρκωτικών, όπλων και σάρκας, ζωοκλέφτες, εκβιαστές, ληστές, δολοφόνους.

Ολα αυτά τα… εκλεκτά αποβράσματα της Κρήτης που, χρόνια και ζαμάνια, τρομοκρατούν και αμαυρώνουν το νησί. Αυτούς που είναι πασίγνωστοι στους Κρητικούς, οι ίδιοι, τα παρατσούκλια, τα έργα και τα «συγγενολόγια» τους, και που από προχθές η Ελληνική Αστυνομία, μετά από προσεκτική επιχείρηση διαρκείας, τους έβγαλε σε πανελλήνια «προβολή». Θέλω να πιστεύω ότι αυτά τα «υπεράνω» ρεμάλια θα εξαιρεθούν –επιτέλους κάποτε– του… νόμου της πεπατημένης