Του Μ. Θερσίτη

Σπεύδω ευθύς εξαρχής να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, μιλώντας πιστεύω εκ μέρους όλων των καλών ανθρώπων: επιδοκιμάζουμε το καλό απ’ όπου κι αν προέρχεται. Κανένα επικοινωνιακό τερτίπι, καμία μίζερη και στείρα αντιπολιτευτική τακτική δεν θα μας εμποδίσει να εξάρουμε τον γενναιόφρονα χαρακτήρα της κυβέρνησης, η οποία, διά του πρωθυπουργού της νίκης Αντωνίου Σαμαρά, του αμετακίνητου και μηδέποτε κεκλιμένου αντιπροέδρου της Ευάγγελου Βενιζέλου και του ευπατρίδη υπουργού Εθνικής Αμύνης Δημητρίου Αβραμόπουλου (η επίσημη παράθεση των ονομάτων έχει τη σημασία της, αφού προορίζονται να γραφούν και θα γραφούν με κεφαλαία φωτεινά γράμματα στις δέλτους της Ιστορίας), κατεβάζοντας ξανά στις παρελάσεις τα τανκς και τα κανόνια -τα οποία, δυστυχώς, δεν είναι μακαρόνια-, ανυψώνει το φρόνημα του χειμαζόμενου λαού σε εποχές σκληρής δοκιμασίας και ανοίγει μια χαραμάδα φωτός στον ζόφο που μας περιβάλλει, έτσι ώστε οι πολίτες αυτής της χώρας, και δη οι συνεπείς φορολογούμενοι, να νιώσουν ακόμα μια φορά υπερήφανοι στη θέα των αρμάτων -εδώ διαβαίνουν και θερίζουν χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα- και να ζεστάνουν την καρδιά τους με την ανάμνηση της πολεμικής αρετής των Ελλήνων.

Μα περισσότερη τιμή πρέπει σε όσους προβλέπουν ότι η κρίση πριν διαβεί θα εμπιστευτεί στα χέρια τους σημαίες ευκαιρίας. Οι σύγχρονοι εθνικοί ευεργέτες -πετρελαιοκίνητοι και μη- στα χνάρια ενός Σίνα, ενός Τοσίτσα, ενός Μπενάκη, δείχνουν τον ανηφορικό δρόμο της θυσίας και της αυταπάρνησης, μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι. Κι αν θα διψάσεις για νερό, να θυμηθείς το Τεπελένι κι αν θα πεινάσεις για ψωμί, την Κορυτσά, την Πρεμετή, τους Αγιους Σαράντα. Η ποίηση ανήκει σ’ αυτούς που την έχουν ανάγκη, η πατρίδα στους πατριδοκάπηλους, που τη λυμαίνονται…