Του Γιώργου Σταματόπουλου

Με υποδέχεται ο δήμαρχος σ’ ένα διάλειμμά του να συζητήσουμε για μια πολιτιστική-πολιτική εκδήλωση. Τον βλέπω να τρώει το φρούτο του και με προσκαλεί να δοκιμάσω. Είναι κομμένο σε φέτες. «Τι είναι, ροδάκινο;» ερωτώ ο αφελής και πλατύνεται το χαμόγελο του δημάρχου, σαρδόνιο…

Ωραίο κίτρινο-πορτοκαλί χρώμα. Δοκιμάζω. Και μια ευχάριστη ηδονική γεύση γεμίζει τη στοματική κοιλότητα, συγκινεί τη γλώσσα, κατεβαίνει στον οισοφάγο και καταλαμβάνει αδένες και σωθικά γλυκαίνοντας το σώμα όλο. Στέκομαι αμήχανος και απορημένος. «Τι γεύση είναι αυτή, τι απίθανη γεύση, εννοείται;». Δεν απαντά ο δήμαρχος· άμα μουλαρώσει δεν του παίρνεις λέξη… Βάζω σε λειτουργία τη γευστική μνήμη. Μήλο δεν είναι, ροδάκινο δεν είναι, ούτε αχλάδι, μήτε καν αχλαδόμηλο. Και όμως θυμίζει κάτι από όλα αυτά. Δοκιμάζω μία φέτα ακόμη. Υπέροχο. Σκληρό και μαλακό ταυτόχρονα, ευκολομάσητο, χυμώδες, ευωδιαστό. «Θα μου πεις τι είναι;» ερωτώ ελαφρώς εκνευρισμένος. Και πώς να μη νιώσεις έτσι όταν δεν ξέρεις τι τρως και είναι μάλιστα τόσο γευστικό; Ατάραχος ο δήμαρχος. Συνεχίζω κι εγώ να καταπίνω τις φέτες με ανείπωτη ευχαρίστηση. Πλανάται το βλέμμα φευγαλέα στον χώρο. Εντοπίζω ένα μικρό τελάρο σε μια γωνία γεμάτο με κατακόκκινους (εντάξει, έχουν και λίγο πορτοκαλί) καρπούς. Το επάνω μέρος θυμίζει ολοζώντανη φρέσκια ντομάτα, το κάτω παραπέμπει, όταν το βλέπεις από μακριά και λίγο ντροπιασμένος, σε πορτοκάλι. Επιτέλους το ξεροκέφαλο δονείται.

«Καλά, μη μου πεις, ότι αυτό που έφαγα είναι λωτός;». Επινεύει ο δήμαρχος με εμφανές αίσθημα υπεροψίας. «Μα καλά» ξαναρωτάω ο αφελής, «αυτά δεν τρώγονται μόνο άμα υπερωριμάσουν;» Τουλάχιστον έτσι τα είχα απολαύσει στα υψίπεδα της Κυλλήνης στα 1.000 υψόμετρο. Ο λωτός δεν ευδοκιμεί μόνο σε τροπικά κλίματα` φίλοι που έχουν ένα δέντρο στο χωριό ούτε καν αγγίζουν τους καρπούς του. Μόνο όταν πέφτουν τα φύλλα και μένουν μόνοι οι καρποί στα κλαδιά (μια μικρή οπτασία) κόβουν έναν καρπό κυρίως για τους χυμούς του.

Ναι, αλλά τούτο ‘δώ στο γραφείο του δημάρχου τρώγεται στην απλή ωρίμανσή του. Τι τρέχει; Συμπτωματικώς(;) μπαίνει ο παραγωγός στην αίθουσα. Με βλέπει απορημένο, αλλά και καταβροχθίζοντα ακόμη μία φέτα. «Εχεις ξαναφάει κάτι τέτοιο; Δεν είναι συναρπαστικό;»! Αν είναι… Είναι ειδική ποικιλία, μου εξηγεί. «Εχω βάλει εκατόν είκοσι δέντρα, είναι γεμάτα, αλλά δεν μπορώ να τα προωθήσω στην αγορά. Ολοι ξέρουν ότι οι λωτοί δεν τρώγονται σε πρώιμη φάση ωρίμανσης και οι μανάβηδες αρνούνται να τα πάρουν».

«Μήπως του έδωσες πολλά να φάει και ξέχασε τον ρόλο του ως δημάρχου; Να προωθήσει την τοπική αγροτική παραγωγή;» αντιστρέφω το σαρδόνιο χαμόγελο του δημάρχου σε καθήκον! Γελάμε όλοι. Σύμβολο γονιμότητας και ευκαρπίας ήταν στους αρχαίους Αιγύπτιους, αν θυμάμαι καλά. Ρε μπας και φοβούνται τους λωτούς, μήπως και ξεχάσουν τις πολιτικές τους υποχρεώσεις; Ως εδώ.

[email protected]