Ηρθε ένας σπουδαίος Ιταλός συνθέτης και όχι μόνο γέμισε ασφυκτικά το Μέγαρο Μουσικής την Πέμπτη το βράδυ (εκλιπαρούσαν απ’ έξω για εισιτήριο) αλλά συγκλόνισε το κοινό με τις μελωδίες του, «αναγκάζοντάς» το, στο τέλος, να χειροκροτεί όρθιο. Και με παρατεταμένο χειροκρότημα δύο λεπτών. Ο Λουντοβίκο Εϊνάουντι. Τι να σας λέω, άλλο πράγμα. Πιάνο έπαιζε, είχε και μία αβάν γκαρντ μπάντα μαζί του με έγχορδα και άλλα περίεργα όργανα ηλεκτρονικής υφής, το αποτέλεσμα που βγήκε ήταν μαγικό. Θα συμπλήρωνα πως ήταν και κινηματογραφικό, αλλά ο Εϊνάουντι είναι κάτι περισσότερο από ένας απλός συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής. Και όχι μόνο λόγω της εργογραφίας του, η οποία εκτός από σάουντρακ περιλαμβάνει και αυτόνομα έργα, αλλά κυρίως λόγω των ηχητικών τοπίων που δημιουργεί και είναι εξαιρετικά πλούσια. Να είστε σίγουροι πως σύντομα θα τον ξαναδούμε, το word of mouth θα λειτουργήσει όπως συνήθως σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, το βλέπω το Ηρώδειο σιγουράκι το καλοκαίρι. Πιάστε θέση.

Και την Κυριακή είχαμε μία ακόμα sold out συναυλία. Του Grammatik στον Βοτανικό, ενός Σλοβένου dj και παραγωγού που παίζει dub. Δύο χιλιάδες εισιτήρια στο Μέγαρο, τρεις χιλιάδες ο dj. Αλλο κοινό εννοείται, μόνο νέοι στον Grammatik να μη χορεύουν και πολύ, όμως, αφού ο τυπάκος αποδείχθηκε κατώτερος των προσδοκιών των περισσοτέρων. Μη βιαστείτε να μιλήσετε για επιτυχίες ωστόσο. Ή, μάλλον, μη βιαστείτε να πείτε πως πρόκειται για κάποιου είδους πνευματική… αναγέννηση του λαού μας, για μία global ματιά των Ελλήνων ακροατών. Στην περίπτωση του Εϊνάουντι ισχύει αυτό, στου Grammatik ούτε κατά διάνοια. Μάλλον βαλκανομπαρόκ είναι η ματιά μας στην ποπ μουσική, κάτι Ρουμάνοι τραγουδιστές της συμφοράς γνωρίζουν επιτυχία εδώ, μπροστά τους η Eurovision μοιάζει με το τζαζ φεστιβάλ του Μοντρέ. Θυμηθείτε μου να σας πω τις επόμενες ημέρες για το εγχώριο radio airplay και το πόσο τραγικό είναι.

Δημήτρης Κανελλόπουλος