^[1]Ζεις μια ήσυχη ζωή. Διαβάζεις την εφημερίδα σου, βλέπεις ποδόσφαιρο με τους φίλους σου, βγάζεις βόλτα το κατοικίδιό σου. Σταδιακά όμως τα πράγματα αλλάζουν. Και εκεί που πίνεις τον καφέ καφέ σου αρχίζει, σταδιακά ξαναλέω, το καφέ να γίνεται το μόνο αποδεκτό χρώμα. «Για το καλό σου», όπως τονίζουν οι κυβερνητικοί παράγοντες. Καφέ παντού. Oλα γίνονται καφέ, γιατί έτσι πρέπει. Σιγά σιγά, αλλά άμεσα. Και τι πιο ανώδυνο από το να ξεκινήσουμε με τα ζώα. Καφέ ζώα (αν έχεις ασπρόμαυρη γάτα πρέπει να τη σκοτώσεις κατευθείαν, με αρσενικό μάλιστα. Ανώδυνο μέτρο επώδυνου θανάτου). Καφέ εφημερίδες. Καφέ βιβλία. Καφέ… αυγή.

Μπορεί το «χρυσό» να είναι πιο λαμπερό (ίσως στην Ελλάδα, που της «πάει» και λόγω φωτός, άσχετως αν εξομοιώνεται με τον πιο επικίνδυνο σκοταδισμό), ωστόσο ο συγγραφέας του διεθνούς μπεστ σέλερ «Καφέ Αυγή», Φρανκ Παβλόφ (έχει πουλήσει περισσότερα από 500.000 αντίτυπα σε όλη την Ευρώπη), χρησιμοποιεί το καφέ για τη δική του «αυγή». Πρόκειται για ένα μικρό βιβλίο, μεγάλου διαμετρήματος (νοηματικού και συμβολικού), που γράφτηκε όταν στη Γαλλία ανέβηκε ανησυχητικά το ακροδεξιό κόμμα Εθνικό Μέτωπο του Λε Πεν και περιγράφει ακριβώς τα παραπάνω. Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Αιώρα», σε εξαιρετική «καφέ» μετάφραση της Εφης Κορομηλά και ομοιόχρωμη εικονογράφηση του Κωνσταντίνου Μαρκόπουλου. Η ιστορία αλληγορική, η γραφή εύληπτη, ο προβληματισμός προφανής και σκληρός.

Το βιβλίο αναπόφευκτα μας θύμισε τα λόγια του πάστορα Μάρτιν Νίμελερ, που το 1940 έγραφε: «Οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής[...] Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Μετά ήρθαν για μένα, αλλά μέχρι τότε δεν είχε μείνει πια κανείς να μιλήσει για μένα». Με απλά λόγια, μιλάμε για την ευθύνη και την εγρήγορση του πολίτη μπροστά στον περιορισμό των ελευθεριών και της δημοκρατίας. Μπροστά στο ενδεχόμενο μιας «καφέ» αυγής.

Νόρα Ράλλη