ΣΙΝΕΜΑ-ΚΡΙΤΙΚΗ

Της Λήδας Γαλανού

Επιχείρηση «Αργώ» (αστεράκια: 3,5)

(Argo)

σκηνοθεσία: Μπεν Αφλεκ

ηθοποιοί: Μπεν Αφλεκ, Αλαν Αρκιν, Μπράιαν Κράνστον, Τζον Γκούντμαν, Τέιλορ Σίλινγκ, Κάιλ Σάντλερ, Βίκτορ Γκάρμπερ, Μάικλ Κάσιντι

Νοέμβριος του 1979. Ο σάχης της Περσίας έχει καταφύγει στην προστασία της Αμερικής και στο Ιράν του Χομεϊνί ο λαός στρέφεται με μανία εναντίον των ΗΠΑ, ζητώντας την επιστροφή του σάχη για να δικαστεί στη χώρα του. Στην Τεχεράνη της επανάστασης, η αμερικανική πρεσβεία καταλαμβάνεται από τους ντόπιους, ενώ μια ομάδα έξι υπαλλήλων διαφεύγει και κρύβεται στην πρεσβεία του Καναδά. Η αμερικανική κυβέρνηση προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να τους φυγαδεύσει.

Η λύση θα δοθεί από τον Τόνι Μέντεζ, πράκτορα της CIA, κι είναι τόσο παράλογη που μπορεί και να πετύχει. Ο Μέντεζ θα στήσει μια κινηματογραφική παραγωγή – βιτρίνα, μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας με τον τίτλο «Αργώ» και θα παρουσιάσει τους 6 Αμερικανούς ως καναδέζικο συνεργείο που αναζητά χώρους για γυρίσματα στην Τεχεράνη! Ακόμα πιο παράλογο, το γεγονός ότι η νέα ταινία του Μπεν Αφλεκ είναι βασισμένη στο αληθινό περιστατικό, παρουσιάζοντας την ιστορία όπως πραγματικά συνέβη.

Εχοντας προ πολλού ξεπεράσει την εικόνα του golden boy του Χόλιγουντ, ο Μπεν Αφλεκ αποδεικνύει μ' αυτή την τρίτη σκηνοθετική του δουλειά (μετά το «Gone Baby Gone» και το «The Town») ότι είναι ένας στιβαρός σκηνοθέτης αξιώσεων. Εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί την ταινία γυρισμένη στα ’70s με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ ή τον Ντάστιν Χόφμαν.

Το φιλμ, ένα πολιτικό θρίλερ γεμάτο ένταση αλλά και με καλογραμμένους ήρωες, κυλά με σταθερό και γρήγορο ρυθμό ώς την κορύφωσή του και το κυνικό του φινάλε. Οτι η ταινία αγαπά την αμερικανική ψυχή της και πιστεύει στο μεγαλείο της CIA λίγο ενδιαφέρει τον θεατή, που παρακολουθεί τον χαρακτηριστικό αντιήρωα και την αντισυμβατική του δράση.

Από τη μια πλευρά, το φιλμ αφοσιώνεται στον Μέντεζ και στη φιλοσοφία ότι ο ένας άνθρωπος, με τη δυνατή του θέληση, μπορεί να καταφέρει θαύματα ενάντια στο κατεστημένο και στη νόρμα. Από την άλλη πλευρά, το «Argo» με χιούμορ και τρυφερότητα μιλά για την καθολικότητα του σινεμά, για το πώς ο ίδιος ο κινηματογράφος παρασύρει στο φαντασιακό του πέρασμα όλους τους ανθρώπους, που μπορούν να ονειρευτούν, ανεξαρτήτως εθνικότητας και θρησκείας.

Αν η ταινία σάς θυμίσει το σκοτεινό προφίλ της Αμερικής, που προτιμά να παρουσιάζει στις δικές του ταινίες ο Τζορτζ Κλούνεϊ, δεν είστε μακριά, μια και συμμετέχει στο φιλμ ως παραγωγός. Μ' ένα θαυμάσιο καστ και μια δική του άνετη και βαθιά ερμηνεία, με υποψηφιότητες για τις φετινές Χρυσές Σφαίρες και μια σίγουρη παρουσία στα Οσκαρ, ο Μπεν Αφλεκ μετατρέπεται σταδιακά κι απρόσμενα σ' έναν από τους σκηνοθέτες που παρακολουθούμε με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Ο δολοφόνος με το πριόνι 3D (αστεράκια: 1,5)

(Texas Chainsaw 3D)

σκηνοθεσία: Τζον Λούσενχοπ

ηθοποιοί: Αλεξάντρα Νταντάριο, Τάνια Ρέιμοντ, Σκοτ Ιστγουντ, Νταν Γέγκερ, Τρέι Σονγκζ, Πολ Ρέι

Αντίθετα με το ριμέικ του 2003 και το πρίκουελ του 2006, η ταινία του Λούσενχοπ αποτελεί… σίκουελ του ένδοξου «Σχιζοφρενούς δολοφόνου με το πριόνι» του 1974. Η Χέδερ, κορίτσι των ’00s, μεγαλωμένη σε μια white trash οικογένεια, αλλά γεμάτη goth καλλιτεχνικές ανησυχίες, μαθαίνει ότι είναι υιοθετημένη κι ότι μόλις κληρονόμησε μια έπαυλη από τη γιαγιά Σόγερ στη μικρή πόλη Νιουτ του Τέξας.

Μαζί με τους (τόσο σέξι που σίγουρα σύντομα θα πεθάνουν) φίλους της πηγαίνει στο σπίτι για να δει τη νέα περιουσία της, αλλά εκεί, στο σφραγισμένο υπόγειο, θ' ανακαλύψει με τον πιο φρικτό τρόπο ότι ζει ακόμα ο ξάδερφός της, ένας μεγαλόσωμος, διανοητικά καθυστερημένος άντρας που φορά στο πρόσωπό του μια μάσκα από ανθρώπινο δέρμα και σπέρνει τον πανικό κραδαίνοντας το αγαπημένο του αλυσοπρίονο.

Στην πορεία, σε flash backs, βλέπουμε και τι συνέβη μετά τη μοιραία μέρα του 1974, όταν το σπίτι των κανιβάλων Σόγερ απανθρακώθηκε από έναν εξαγριωμένο όχλο Τεξανών. Δεν θα περίμενε κανείς η νέα ταινία να πλησιάζει ούτε τον τρόμο ούτε τη σκηνοθετική πρωτοτυπία ούτε τον πολιτικό συμβολισμό του πρωτότυπου σπλάτερ.

Ωστόσο το φιλμ του Λούσενχοπ είναι τόσο ανούσιο, που καταλήγει, ενάντια σε κάθε προσδοκία, σχεδόν βαρετό! Το 3D χρησιμοποιείται κυρίως με έμφαση στα στρογγυλεμένα «προσόντα» των πολύ ελαφρά ντυμένων πρωταγωνιστριών και σε 3-4 φορές μέσα στην ταινία που η επιθετική λάμα του αλυσοπρίονου πετιέται με φόρα στα μούτρα των θεατών, στιγμές που αποτελούν και το μοναδικό fun του φιλμ.