Του Γιάννη Παντελάκη

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπισε μ’ ενός είδους αμηχανία τις δηλώσεις Γλέζου, ο οποίος, κάνοντας μια ισχυρή δόση κριτικής στο κόμμα του, είπε πως «η απάντησή μας για το πού θα βρούμε τα λεφτά δεν είναι πειστική και πρέπει να γίνει πιο πειστική». Ανάλογη αμηχανία, από την ίδια πλευρά, υπήρξε και όταν η ΔΗΜΑΡ κατέθεσε πρόταση νόμου για την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών το οποίο, με βάση τον εκλογικό νόμο που ισχύει, δίνεται στο πρώτο σε εκλογική δύναμη κόμμα. Τρίτη δόση αμηχανίας δεν είχαμε, τουλάχιστον την εβδομάδα που πέρασε. Ωστόσο, είναι καιρός για το κόμμα που διεκδικεί τη διαχείριση της χώρας, όταν δέχεται προκλήσεις, να αλλάξει τον τρόπο αντίδρασής του. Να απαντάει με συγκεκριμένο πολιτικό λόγο και να μη νιώθει ότι βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο.

Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, βέβαια, είναι αν υπάρχει τέτοιος πολιτικός λόγος. Ενας λόγος πειστικός που θ’ απαντάει και στις συγκεκριμένες και γενικότερα σε όλες τις προκλήσεις που δέχεται οι οποίες εξ αντικειμένου θα πολλαπλασιάζονται όσο πλησιάζει ο χρόνος των εκλογών. Στις περιπτώσεις αυτές, δεν έχει τόσο σημασία «ποιος» και «γιατί» λέει κάτι, έχει απείρως μεγαλύτερη σημασία αυτό που λέει. Δηλαδή, μάλλον είναι ελάσσονος σημασίας οι λόγοι που οδήγησαν τον Μανώλη Γλέζο να κάνει αυτές τις αναφορές, αλλά είναι μείζονος σημασίας να απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία των αναφορών αυτών. Η κοινωνία αναζητεί εναλλακτική και μάλιστα προοδευτική κυβερνητική πρόταση και αυτή πρέπει να είναι πειστική, ιδιαίτερα όταν αφορά το κρίσιμο ερώτημα «Από πού θα βρεθούν τα χρήματα».

Περισσότερο συμβολικού χαρακτήρα, που συνδέεται με τη συνέπεια «λόγων – έργων», είναι η δεύτερη περίπτωση που προκύπτει από την πρόταση της ΔΗΜΑΡ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επικρίνει -και σωστά έχει κάνει- την κλοπή 50 εδρών που δίνονται στο πρώτο κόμμα. Και αυτή τη θέση του οφείλει να συνεχίσει να την υπηρετεί, ακόμα και αν οι συνθήκες δεν ευνοούν μια τέτοια στάση. Ως διεκδικητής της πρώτης θέσης, έχει κάθε λόγο να εξακολουθεί να υπάρχει το ληστρικό μπόνους, ωστόσο υποχώρηση από μια θέση αρχής, σημαίνει κλονισμό της αξιοπιστίας. Και κάτι τέτοιο θα αφαιρέσει από το συγκεκριμένο κόμμα ένα συγκριτικό πλεονέκτημα που διαθέτει σε σχέση με το άλλο κόμμα εξουσίας.

Για τον χρόνο των εκλογών, κανένας σ’ αυτή τη χώρα δεν θα έβαζε στοίχημα. Θα έπαιρνε ένα τεράστιο ρίσκο. Αν δεχτούμε πως μια χώρα που ασκεί την προεδρία της Ε.Ε. δεν μπορεί εύκολα να πραγματοποιεί και εκλογές, τότε όλα δείχνουν πως εκλογές θα γίνουν ή έως το τέλος αυτού του χρόνου -μέσα στο επόμενο δίμηνο δηλαδή- ή μετά τον Ιούλιο του 2014. Με περισσότερες πιθανότητες να ισχύσει το δεύτερο σενάριο, τότε προφανώς και υπάρχει χρόνος για τον ΣΥΡΙΖΑ να δώσει τις απαντήσεις του «συγκεκριμένου» για τις οποίες θα προκαλείται κάθε φορά. «Πού θα βρείτε τα χρήματα για να υλοποιήσετε όσα λέτε;» είναι το κρίσιμο ερώτημα. Και η απάντησή του δεν πρέπει να αιωρείται σ’ ένα θολό τοπίο λέξεων ατάκτως ερριμμένων.

Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο στοίχημα που καλείται να κερδίσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αν υπάρχουν σημαντικά στελέχη του, όπως ο Μ. Γλέζος, που παραδέχονται πως οι απαντήσεις που δίνονται δεν είναι πειστικές, φαντάζομαι πόσες ανάλογες ενστάσεις θα έχουν και οι δυνάμει ψηφοφόροι αυτού του κόμματος. Η αλήθεια βέβαια είναι, πως σ’ αυτή την εποχή, σε μια χρεοκοπημένη απ’ όλες τις απόψεις χώρα (οικονομικά, κοινωνικά, θεσμικά κ.λπ.), τέτοιες απαντήσεις δεν είναι καθόλου εύκολες. Αν ήταν, όλα θα ήταν διαφορετικά. Ωστόσο, οι απαιτήσεις για ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία, είναι πολλές και δύσκολες. Με άλλα λόγια, εδώ χρειάζεται και η πολιτική μαγκιά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς και έχει επιχειρήσει να δώσει απαντήσεις σ’ αυτό το κρίσιμο ερώτημα. Μάλλον όμως δεν έχει πείσει με επάρκεια. Ισως επειδή υπάρχει σύγχυση μεταξύ των διαφορετικών προτάσεων στελεχών του, ίσως επειδή το οικονομικό του επιτελείο δεν έχει «επικοινωνήσει» (sic!) ικανοποιητικά αυτές τις απαντήσεις. Οποια εκδοχή και αν ισχύει, αυτό δεν αλλάζει το αποτέλεσμα, το οποίο είναι η προαναφερόμενη αμηχανία. Και η οποία, αν δεν αντικατασταθεί σύντομα από προτάσεις εφικτές και πειστικές, θα αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα του κόμματος. Αυτό είναι το πρόβλημα, όχι ο Γλέζος…