^[1]Ο Κώστας Κάππας ερμηνεύει δύο ρόλους σε ένα έργο: την τρανσέξουαλ Λόλα του διάσημου Ισπανού σκηνοθέτη και συγχρόνως τον μάτσο Κοβάλσκι από το «Λεωφορείον ο Πόθος». Μια ιστορία τραγική και κωμική, σουρεαλιστική και δαιδαλώδης, όπως η ίδια η ζωή

Της Εφης Μαρίνου

^[2]Ο Κώστας Κάππας είναι η Λόλα και δεν είναι καλά… Τουλάχιστον όταν τον συναντά η πρώην σύντροφός του για να του ανακοινώσει ότι πέθανε το παιδί τους, αυτό του οποίου εκείνος αγνοεί ακόμα και τη γέννηση… Είναι η Λόλα, μια τραβεστί που έκανε τα πάντα για να κάψει νωρίς το φιτίλι της ζωής και που τώρα πεθαίνει από ΑΙDS.

Η θεατρική εκδοχή της βραβευμένης ταινίας του Πέδρο Αλμοδόβαρ «Ολα για τη μητέρα μου» ανέβηκε μόλις χτες στο θέατρο Ακροπόλ σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Ολοι οι ήρωες του έργου ακροβατούν με αυτοσαρκασμό στο μεταίχμιο του κωμικού και του τραγικού: τρανσέξουαλ, μια λεσβία πρωταγωνίστρια του θεάτρου, μια έγκυος καλόγρια φορέας του AIDS. Το κουβάρι της ιστορίας ξετυλίγει ένας νέος όταν σκοτώνεται στον δρόμο κυνηγώντας αυτόγραφο από την ντίβα.

Ο Αλμοδόβαρ έχει τον υπέροχο μαγικό τρόπο του. Ο Κώστας Κάππας κλήθηκε να βρει τον δικό του για να ερμηνεύσει τη Λόλα αλλά και το αντίθετό της, τον Κοβάλσκι στο «Λεωφορείον ο Πόθος», που αποτελεί ένα άλλο έργο μέσα στο έργο στου Ισπανού σκηνοθέτη. Ο ηθοποιός μιλά γι’ αυτόν τον ασυνήθιστο ρόλο και τις δυσκολίες του.

• Ποια είναι η Λόλα που ερμηνεύετε;

«Ενας άντρας που έχει φάει τα χαστούκια του, είναι δυνατός αλλά και λυπημένος. Σαγηνευτικός επίσης μέσα στη δίνη των ναρκωτικών, του σεξ με γυναίκες και άντρες. Ορμά στη ζωή προτάσσοντας το συναίσθημα κι όχι τη λογική, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. “Ποτέ δεν ήξερα πού να σταματήσω” λέει κάποια στιγμή. Από κάτι τέτοια σημεία πιάνομαι για να τον συναντήσω, να βρω κοινά στοιχεία. Επιστράτευσα ό,τι πιο τολμηρό και ελεύθερο είχα μέσα μου. Οσο κι αν φαίνομαι συντηρητικός, έχω ένα “φεύγα”, μια αλλιώτικη αίσθηση του χώρου και του χρόνου, που την αναγνωρίζουν μόνο οι άνθρωποι που με ξέρουν πολύ καλά. Κι εγώ νεότερος, μ’ έναν τρόπο, δεν ήξερα πού να σταματήσω. Υπήρχε η αίσθηση μιας “κατηφόρας” αλλά συγχρόνως μιας ανάσχεσης που με τραβούσε σωτήρια πίσω. Τι είναι αυτό που σε κάνει να βάζεις όρια σε μια ακραία ζωή; Αναρωτιέσαι μερικές φορές πόσο γοητευτικό θα ήταν αν μπορούσες να τα καταργήσεις. Να σκέφτεσαι και να κάνεις ό,τι θέλεις. Αλλά δεν γίνεται. Κι ύστερα μεγαλώνεις και αναρωτιέσαι πότε ήσουν 20 χρονών παιδί. Ο καιρός περνά σαν ανάσα».

• Συνήθως βλέπουμε τους τραβεστί στο θέατρο ως κωμικές φιγούρες, καρικατούρες τραβηγμένες από τα μαλλιά. Εδώ όμως ο ρόλος είναι μάλλον τραγικός.

«Αυτή ακριβώς είναι η μεγάλη δυσκολία. Θα ήταν ευκολότερο στην κωμωδία. Εδώ ο ρόλος έχει μια δραματικότητα που δύσκολα προσεγγίζεται. Πρέπει να βάλεις την ψυχή σου, δεν αρκούν οι εξωστρέφειες. Είναι εντελώς ξένο απ’ ό,τι έχω κάνει και πραγματικά δυσκολεύτηκα. Σε μια σκηνή μάλιστα, στο τέλος, πρέπει να είσαι τόσο αληθινός, τόσο σοβαρός που νιώθω άγχος, ανασφάλεια. Το έργο αφορά τα συναισθήματα των ανθρώπων, ό,τι κι αν είναι αυτοί: γκέι ή στρέιτ, γονείς ή παιδιά, φίλοι ή εραστές. Τελικά αυτά είναι που ορίζουν την ουσία μας κι όχι η εξωτερική εικόνα που παρουσιάζουμε. Ο Αλμοδόβαρ σ’ αυτό το έργο μάς λέει ότι η αγάπη είναι το σημαντικότερο όλων. Κι αυτό καλούμαι να εκφράσω στη σκηνή».

• Πολλά πρόσωπα και ιστορίες εκτυλίσσονται παράλληλα και συμπλέκονται. Από την τραβεστί Λόλα περνάτε στον ρόλο του απόλυτου αρσενικού: στον Κοβάλσκι στο Λεωφορείον ο Πόθος». Τι μετάβαση…

«Αυτό είναι το σοκαριστικό… Ο θεατής δεν παίρνει ανάσα. Πρόκειται για έργο μέσα σε άλλο έργο, για μια παράσταση μέσα σε μια άλλη. Κι όμως όλα είναι ξεκάθαρα στη σκηνή. Με λιτό σκηνικό, ένα καμαρίνι, στοιχεία δρόμου και δυο πολυελαίους, γίνονται όλες οι αλλαγές και η ιστορία κατεβαίνει απολύτως ξεκάθαρη στο κοινό. Στο αισθητικό μέρος δεν επιχειρήθηκε κάποιο κοπιάρισμα της ταινίας ώστε να κινδυνεύσει προς το γκροτέσκο. Εγώ, επειδή υποτίθεται είμαι ωραίος άντρας που σαγηνεύει τις γυναίκες –μην ξεχνάμε ότι δύο τις έχω καταστήσει έγκυες, στη μια μάλιστα μετέδωσα ΑΙDS-, εμφανίζομαι ως μια σικάτη γυναίκα με ωραία περούκα και κομψό ντύσιμο. Προσπαθώ να κινούμαι ως γυναίκα τόσο όσο να μη γελοιοποιώ την εικόνα μου».

• Πόσο σουρεαλιστική μπορεί να είναι αυτή η δαιδαλώδης ιστορία;

«Τόσο όσο και η ίδια η ζωή. Ολοι είμαστε όλα. Και όλα μπορούν να συμβούν. Το κείμενο έχει εκπληκτικές εναλλαγές συναισθημάτων και καταστάσεων διασχίζοντας την κωμωδία και την τραγωδία. Ολες οι σκηνές κινούνται σε ένα κωμικό πεδίο αλλά με δραματικό ύφος. Κρατήθηκε η λεπτή ισορροπία για να μη διολισθήσει προς το αστείο και χαθεί το έργο. Μια ξερή ανάγνωσή του μπορεί και να μη σου κινήσει το ενδιαφέρον. Οταν όμως το βλέπεις, όπως στην ταινία, σε συναρπάζει. Εμένα με εντυπωσίασε, με τάραξε. Το θεωρώ ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει. Η ιστορία στήνεται γύρω από το παιδί που σκοτώθηκε κυνηγώντας ένα αυτόγραφο, τον Εστέμπαν. Είναι αυτός που σαν σκιά κινητοποιεί συνεχώς τη μητέρα οδηγώντας την σε τόπους και πρόσωπα. Αυτός είναι ο ένας άξονας. Ο άλλος είναι μέσα από μια παράσταση, το “Λεωφορείον ο Πόθος”, και το έντονο παρασκήνιό της».

• Αναδύεται ένας κόσμος στο όριο: ΑΙDS, ναρκωτικά, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.

«Ενας σκιώδης, παρακμιακός κόσμος, αλλά ζωντανός. Αυτά τα πρόσωπα υπάρχουν γύρω μας, είναι σαν και μας παρά τις μάσκες που φορούν. Το από κάτω μετράει. Κι αυτό είναι η ψυχή. Μια τραβεστί μπορεί να είναι πιο τίμια και πιο άντρας από τον ευυπόληπτο γείτονά σου. Το θέμα είναι πώς βιώνουμε τη μοναξιά, την εγκατάλειψη, τις σχέσεις, την καταπίεση. Γνωρίζουμε στ’ αλήθεια τους γονείς μας, τη σεξουαλική τους ταυτότητα; Τίποτα δεν είναι δεδομένο πλην της αγάπης».

• Λένε ότι το έργο αποτελεί ύμνο στη γυναίκα.

«Αφορά τις γυναίκες. Αλλά είναι τόσο δύσκολο να τις καταλάβεις. Αν το είχα καταφέρει, θα είχα καλύτερη τύχη… Τώρα που μεγάλωσα αρχίζω λίγο να κατανοώ την ψυχολογία τους. Δείτε τις ηρωίδες: Μια γυναίκα είναι ερωτευμένη μ’ έναν άντρα την ίδια στιγμή που τον βλέπει να φοράει γυναικεία στήθη. Μια άλλη αγαπά τα κορίτσια. Η σχέση επίσης της καλόγριας με τη μητέρα της έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Η γυναίκα είναι ξεχωριστό πλάσμα. Προφανώς αυτό αφορά τη φύση της, την κατασκευή της, τον ψυχισμό της».

• Η παράσταση έχει τολμηρές σκηνές;

«Με μια έννοια, ναι. Αλλά το χιούμορ τις γειώνει. Ο θεατής, εξοικειωμένος με τη γλώσσα του Αλμοδόβαρ, εισπράττει το τολμηρό χωρίς να σοκάρεται».

 • Είστε 14 χρόνια στο θέατρο κι αυτό το καλοκαίρι γίνατε και παραγωγός περιοδεύοντας με «Το τάβλι» του Δ. Κεχαΐδη.

«Δεν είχα άλλη επιλογή. Εστησα εταιρεία, έκανα το promo της παράστασης, τον προπομπό στην περιοδεία, σκηνοθέτησα, κόλλησα αφίσες, ανάρτησα banner, έπαιξα τον Κόλια δίπλα στον Σωκράτη Πατσίκα. Εχοντας τη γνώση από τα λάθη αυτής της εμπειρίας, ναι, θα το επιχειρήσω και του χρόνου. Πιο μαζεμένα και σε λιγότερες πιάτσες. Η δουλειά μας έχει αλλάξει πολύ. Η ανεργία είναι απίστευτη. Με απλήρωτη εργασία ή χαμηλούς μισθούς, μειωμένα εισιτήρια και την εφορία να μας τσακίζει στο 26%, τα πράγματα είναι δύσκολα. Πρέπει να ανασκουμπωθούμε οι ίδιοι».

• Εσείς προλάβατε τη χρυσή εποχή της τηλεόρασης;

«Την πρόλαβα οριακά. Η τηλεόραση απλώς μας χρύσωνε το χάπι μιας μόνιμης κρίσης. Εβγαλα μερικά χρήματα τα οποία φυσικά φαγώθηκαν. Πρόσφατα έκανα ένα γκεστ για ένα χρόνο σε καθημερινό σίριαλ -που σε άλλες εποχές θα το απέφευγα- χωρίς ενοχές. Η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση με την τηλεόραση ήταν ανεξέλεγκτη. Ενας συμπαθής ηθοποιός, συμμετέχοντας σε πέντε επεισόδια, έβγαζε 15.000 ευρώ. Μεγάλα ονόματα εισέπρατταν μεγάλες αμοιβές που όμως διέθεσαν για αγορές σπιτιών, μαζί με δάνεια που έπαιρναν. Σήμερα, με την ανεργία που επικρατεί, πώς να αποπληρωθούν αυτά τα χρέη; Ολα ήταν λάθος. Κι εγώ νοίκιαζα σπίτι επτακοσίων ευρώ. Αν δεν έχεις μυαλό, αυτά κάνεις. Οταν τα χρήματα έρχονται εύκολα, έτσι εύκολα φεύγουν κιόλας».

INFO: Ακροπόλ (Ιπποκράτους 9–11, τηλ. 210-3643700) «Ολα για τη μητέρα μου» του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος. Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας. Σκηνικά-κοστούμια: Αναστασία Αρσένη. Μουσική: Alberto Iglesias. Παίζουν: Αγοραστή Αρβανίτη, Ηλίας Γιαννάκης, Αγγελίνα Ευθυμίου, Κατερίνα Κρέπη, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Κατερίνα Λέχου, Γεωργία Μαυρογεώργη, Νένα Μεντή, Σταύρος Μερμήγκης, Αννα Μονογιού, Γωγώ Μπρέμπου, Τάνια Ρόκα, Μαριάννα Τουντασάκη, Μαρίνα Ψάλτη, Κώστας Κάππας, Ειρήνη Ιγγλέση.

[email protected]