Του Μ. Θερσίτη

ΣΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ του Κυρίου είναι αφιερωμένη η πρώτη μέρα της εβδομάδος, όπως δηλοί το όνομά της. Σε χρόνους περασμένους και σε τρυφερές ηλικίες η θεία λειτουργία με το τελετουργικό της, το θυμίαμα, τις ψαλμωδίες, την ενατένιση των εικόνων, δημιουργούσε μια μαγική σκηνή για τα παιδικά μάτια, μια αχλή παραμυθιού και ονείρου. Κι όταν με τον καιρό πέρασε στην περιοχή του απλού καθήκοντος, που καταλήγει βαρετό, υπήρχε πάντα μια άλλη σκηνή που μας περίμενε το πρωί, να ταξιδέψει το βλέμμα και τη φαντασία μας. Στο σινεάκ απολαμβάναμε κωμωδίες, γουέστερν σπαγγέτι και ταινίες μυθολογικού περιεχομένου, με το μυθοπλαστικό άγγιγμα του Χόλιγουντ, κάτι σαν τα παραμύθια της Χαλιμάς. Κι άλλες φορές τον δικό μας Καραγκιόζη ή παιδικό θέατρο. Ηταν ένα γλυκό, ανέμελο πρωινό, γεμάτο εικόνες και εύθυμες αναλαμπές, πρελούδιο του φωτεινού μεσημεριού, που ήθελες να κρατήσει όλη μέρα, στο οικογενειακό τραπέζι με το ψητό και το ωραίο γλυκό της Κυριακής.

Είναι παλιά όλ’ αυτά και βαραίνουν αβάσταχτα, σαν το τελείωμα μιας «Κυριακής» του αυτόχειρα της Πρέβεζας. Τώρα η κυριακή προσευχή αναπέμπεται από τους σύγχρονους καθεδρικούς του κέρδους-πάση θυσία των εργαζομένων. Δεν φτάνει μόνο ο άρτος ο επιούσιος. Οι ιερείς του Μαμωνά ζητούν το παντεσπάνι τους ζυμωμένο, κατά προτίμησιν, με κυριακάτικα δάκρυα και ιδρώτα. Ομως οι κοίτες των δακρύων έχουν ξεραθεί, ιδρώτας πια δεν αναβλύζει. Πρέπει να σκάψουμε βαθιά, να χτυπήσουμε τη φλέβα της οργής, να βρούμε κοιτάσματα ζωής καινούργια. Κι αυτή η μέρα, η πρώτη -λέει- της βδομάδας, τι γυρεύει τώρα από μας, πώς μας κοιτάζει με τ’ άδεια μάτια της κι απλώνει χέρι επαιτείας; Προτείνω τη μεταγωγή της σε κέντρο κράτησης λαθρομεταναστών, τον στιγματισμό της, τη μετονομασία της. Ποιου Κυρίου;