Η καθυστερημένη ομολογία του για τις υποκλοπές προκάλεσε παρέμβαση του εισαγγελέα και δημιούργησε πολιτικό «μπάχαλο» εντός και εκτός Ελλάδας. Οπαδός της θεωρίας «η πρόκληση για την πρόκληση», κρίνει τους πάντες και τα πάντα εκτός από τον εαυτό του και τελευταία «χτυπάει» από τη θέση του… σχολιαστή βομβαρδίζοντάς μας με τις… σοφίες του

Στο ΠΑΣΟΚ μέχρι πρόσφατα έλεγαν δίκην ανεκδότου: «Θυμίστε μας ένα μεγάλο έργο του Πάγκαλου» και απαντούσαν οι ίδιοι γελώντας: «Κανένα»

Του Φώτη Παπούλια

Φανφαρόνος, καυχησιάρης, ευφυής ή εξυπνάκιας, εύγλωττος, με χιούμορ, κυνικός, σκωπτικός πάντα με τους άλλους, εμπαθής, πολιτικά παμφάγος, οπαδός του δόγματος «για όλα φταίνε οι άλλοι», εγωπαθής, αμετροεπής, νεόπτωχος αφού είχε δηλώσει: «Δεν έχω να πληρώσω για το τέλος ακινήτων, ας έρθει ο Βενιζέλος να με συλλάβει».

Θεόδωρος Πάγκαλος του Γεωργίου, γεννημένος πριν από 75 χρόνια στην Ελευσίνα, εγγονός του στρατηγού και δικτάτορα Θεόδωρου Πάγκαλου που στην εποχή του «ήταν μακριές οι φούστες», απόφοιτος της Νομικής, με μεταπτυχιακές σπουδές στα Οικονομικά στη Σορβόνη, κατ΄ επάγγελμα πολιτικός και πάντα υπουργός (με μικρά διαλείμματα), μέχρι την αποχώρησή του από τον πολιτικό στίβο παραμονές εκλογών του 2012.

Μέλος της προδικτατορικής ΕΔΑ, στο Παρίσι μέλος του ΚΚΕ, δεν παραβρέθηκε αν και ήταν προσκεκλημένος ως «παρατηρητής» στη 12η ολομέλεια του ΚΚΕ που οδήγησε στη διάσπαση, οι «κακές γλώσσες» λένε ότι από τότε «φύλαγε τις κακοτοπιές», αποτυχών στις εκλογές του 1977 για δήμαρχος Ελευσίνας επικεφαλής οικολογικού συνδυασμού (ήρθε τρίτος), και μετά βρήκε απάγκιο στην πολιτική αγκάλη του ΠΑΣΟΚ.

Ο «μεγάλος τραγουδιστής»

Στην πολιτική λένε οι Γάλλοι, της κουλτούρας των οποίων έχει δηλώσει θιασώτης, αφήνεις το στίγμα σου όταν κάνεις ή σπουδαία πράγματα ή πολλά μικρά αλλά σημαντικά. Στο ΠΑΣΟΚ μέχρι πρόσφατα έλεγαν δίκην ανεκδότου «θυμίστε μας ένα μεγάλο έργο του Πάγκαλου» και απαντούσαν οι ίδιοι γελώντας: «Κανένα».

Και όμως ο «μεγάλος τραγουδιστής», όπως ήταν η κωδική του ονομασία στην υπόθεση Οτσαλάν, θα μείνει στην πολιτική ιστορία για τα μικρομέγαλα που κατά καιρούς έχει ξεστομίσει. Και που τα περισσότερα κινούνται μεταξύ του χυδαίου αστείου και της «μπαλαφάρας».

«Η Γερμανία είναι ένας γίγαντας με μυαλό μικρού παιδιού» είχε πει για την πολιτική των Γερμανών στο θέμα της Κροατίας, ζητώντας συγγνώμη πριν περάσει ένα εικοσιτετράωρο. Ή ο χαρακτηρισμός «ο κ. Τίποτα» που είχε αποδώσει στον Δ. Αβραμόπουλο, αντίπαλό του στη μάχη για τον δήμο της Αθήνας το 1994, και τον οδήγησε στην ήττα. «Κλότσησε την ευκαιρία να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ αν είχε κερδίσει τη δημαρχία» ισχυρίζονταν οι φίλοι του στο Κίνημα.

Τη βραδιά των Ιμίων έχει μείνει παροιμιώδες ότι ενώ τον έψαχνε ολόκληρος πρωθυπουργός, ο Σημίτης, για την εκλογή του οποίου είχε πρωτοστατήσει συμμετέχοντας στον περίφημο δείπνο των τεσσάρων, έδινε συνέντευξη σε τηλεοπτικό σταθμό. Είχε τότε υποστηρίξει (1996) ότι «όσο πιο καθυστερημένος είναι ένας λαός, τόσο πιο μεγάλος είναι ο φετιχισμός του με τη σημαία», ενώ φέρεται να είχε πει στον Ρ. Χόλμπρουκ πως «η Ελλάδα δεν φοβάται την αναμέτρηση με την Τουρκία» ενώ, μετά από κάποιες ώρες, τη «σημαία την πήρε ο αέρας».

Συνεπής τουλάχιστον με το «οι επαναστάτες του 1821 ήταν ένα μάτσο αγράμματοι και αδαείς χωριάτες, οι οποίοι αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα σχίσμα από την οθωμανική αυτοκρατορία».

Το χαστούκι που είχε ρίξει σε υπάλληλο της μεταφραστικής υπηρεσίας του υπουργείου Εξωτερικών αφού «είχε διαπιστώσει την ταλαιπωρία των πολιτών» έχει μείνει ιστορικό, όπως και η φράση του ότι «στους διαδρόμους του υπουργείου Εξωτερικών μιλάνε αγγλικά» επί υπουργίας Γ. Παπανδρέου. Ενώ η κριτική του ότι «ο πιο αντιπαραγωγικός κλάδος του ελληνικού λαού είναι οι στρατιωτικοί και τα Σώματα Ασφαλείας» τον είχε καταστήσει αντιπαθή στο σύνολο των ενστόλων.

Υπεράνω όλων

Οπως πάντα υπεράνω όλων και αυστηρός κριτής θα πει για τους πρώην πρωθυπουργούς Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου: «Η κυβέρνηση Σημίτη δεν έκανε διαρθρωτικές αλλαγές, δεν ιδιωτικοποίησε, δεν παρενέβη στη νομοθεσία, αλλά δημιούργησε και το πρόσθετο κονδύλι των Ολυμπιακών Αγώνων». Προφανώς ξεχνώντας ότι ήταν υπουργός αυτής της κυβέρνησης. Για τον Κ. Καραμανλή: «Εκανε αυτή την καραμπουζουκλίδικη πολιτική παροχών και αισιοδοξίας και όταν τα πράγματα έφτασαν στο μη παρέκει παραιτήθηκε…».

Και για τον Γ. Παπανδρέου: «Μετά έρχεται ο Παπανδρέου, αντί να πει ότι εγώ κατεβαίνω με ένα πρόγραμμα αυστηρό λιτότητας. Βέβαια να χάναμε τις εκλογές; Μα να τις χάναμε, και να είχαμε από τότε μια κυβέρνηση συμμαχική». Το γεγονός ότι στις κυβερνήσεις Σημίτη – Παπανδρέου ήταν υπουργός και δεν είχε το θάρρος να παραιτηθεί ουδόλως τον απασχολούσε.

Ο Θ. Πάγκαλος όμως τα λέει έξω από τα δόντια όταν θέλει να ενοχοποιήσει τους άλλους πλην εαυτού.

Πρωτοφανής κυνισμός

Στη Βουλή (21/ 9/ 2010) θα πει με πρωτοφανή κυνισμό «σας διορίσαμε, τα φάγαμε όλοι μαζί, στο πλαίσιο μιας σχέσης πολιτικής πελατείας εξαγοράς και ευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής». Θύτης και θύματα το ίδιο μερίδιο ευθύνης. Και σημείωνε στο βιβλίο του «Τα φάγαμε όλοι μαζί» ευθαρσώς ότι «κάθε φορά που πήγαινα να διαφοροποιηθώ… η φράση “σωστά είναι αυτά που λες, αλλά μην τα λες τώρα γιατί παραμονεύει ο αντίπαλος” με συνόδευε 30 χρόνια, ομολογώ ότι δεν είχα το κουράγιο να προκαλέσω ρήξη». Πώς το λέμε διαφορετικά; Αμαρτία εξομολογημένη ουκ έστιν αμαρτία…

Και μετά για τον ΣΥΡΙΖΑ «εικονική πραγματικότητα είναι ο Τσίπρας και οι σαχλαμάρες που λέει στα μπαλκόνια», ενώ αναφερόμενος τι θα κάνει αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές είχε δηλώσει «δεν υπάρχει αυτό που με ρωτάτε, μπορεί κανείς σοβαρός άνθρωπος να φανταστεί κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με στήριξη Καμμένου, εν πάση περιπτώσει αν το δούμε και αυτό, δεν ξέρω τι άποψη έχετε για την αυτοκτονία, αλλά θα σας πρότεινα να το κάνουμε όλοι μαζί παρέα». Ενώ είχε χαρακτηρίσει «άχρηστο» τον Φ. Κουβέλη. «Αποδείχθηκε ότι ήταν άχρηστος για να παραμείνει η κυβέρνηση στην εξουσία και δεν ήταν καν επαρκής για να προκαλέσει μείζονα πολιτική κρίση, επέλεξε να οδηγηθεί στο περιθώριο, ίσως τελικά επειδή του αρέσει». Οπως λέμε Κάτων ή απλά Θόδωρος ο Τιμητής.

Τελευταία κτυπήματα, μέχρι τα επόμενα, η κοινή κάθοδος ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. στις ευρωεκλογές και οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις του Αμερικανού πρέσβη. Ο Κ. Καβάφης είχε γράψει για τον παππού του «Θεόδωρος Πάγκαλος: Τι ενδιαφέρον όνομα», σήμερα ίσως για τον εγγονό να ενθυμείτο το ευαγγελικό «επαχύνθη γαρ η καρδία».