Του Γιώργου Σταματόπουλου

Το «εγώ» είναι τοξίνη· δηλητηριάζει τον οργανισμό, χρειάζεται άρα μεγάλη προσπάθεια για να επέλθει αποτοξίνωση και να επικρατήσει το «εμείς». Μόνο τότε η ιδέα του συνεταιρίζεσθαι γίνεται πράξη, αποδεκτή από την οικονομία και την κοινωνία. Εχει επιτευχθεί αυτό σημαντικά στη συνεταιριστική «Εφημερίδα των Συντακτών» που διαβάζετε και συμπληρώνει σήμερα έναν χρόνο συνεχούς έκδοσης. Σημαντικά, όχι πλήρως, διότι η νοοτροπία της ιεραρχίας και της ελεύθερης (sic) αγοράς κατατρύχει πολλούς από μας ακόμη. Δεν ξέρω αν θα κλείναμε χρόνο εάν δεν μας εμπιστεύονταν οι αναγνώστες, εσείς.

Οι αναγνώστες είναι το μοναδικό όπλο στον πόλεμο της επικοινωνίας (και της σφαιρικής ενημέρωσης σε ό,τι αφορά τούτη την εφημερίδα). Ο χρόνος είναι οδηγός· και οι αναγνώστες. Οι δύο αυτές κοινωνικές παράμετροι θα καθορίσουν την τελική μορφή (αμεσοδημοκρατική) της «Εφημερίδας των Συντακτών», όταν παγιωθεί η αρχή της ισοτιμίας και της κλήρωσης και όταν γίνει κοινός τόπος ότι ανώτατο όργανο του συνεταιρισμού είναι η γενική συνέλευση, η οποία αποφασίζει για όλες τις εκκρεμότητες, με τη σύμπραξη, σαφώς, των θεσμικών οργάνων, κυρίως του διοικητικού συμβουλίου του συνεταιρισμού και του εποπτικού συμβουλίου. Αυτό που χαρακτηρίζει έναν συνεταιρισμό είναι η συμμετοχή όλων στις αποφάσεις, η διαφάνεια και η αλληλεγγύη. Μόνο έτσι πολεμιέται και λοιδορείται η εργοδοτική αυθαιρεσία, ο παντοδύναμος (δεν είναι!) καπιταλισμός.

Υπάρχουν εγγενή προβλήματα (οικονομικά) που δεν μπορεί να λύσει ούτε το διοικητικό συμβούλιο, ούτε η διευθυντική ομάδα (όρος καταχρηστικός, άμα τε και αντιφατικός;) ούτε η άλφα έψιλον που είναι απαραίτητη για την έκδοση της εφημερίδας, ούτε καν οι αναγνώστες, παρά τη μεγάλη αγάπη κι εμπιστοσύνη με τις οποίες μας έχουν περιβάλει (και περιθάλψει). Αυτά, όμως, λύνονται με το σθένος και την οξυδέρκεια που απαιτείται από τα μέλη του συνεταιρισμού, δηλαδή από τη γενική συνέλευση.

Τούτη η εφημερίδα είναι -και θα παραμείνει- λαϊκή, χωρίς αφεντικά, χωρίς εργοδότες’ μόνος εργοδότης η λαϊκή βούληση, η αντίσταση στις αυθαιρεσίες των εξουσιών, η πύργωση της αξιοπρέπειας, της ισηγορίας, της αλήθειας του γίγνεσθαι και του είναι. Φτάνει να γίνει συνείδηση όλων η τρομαχτική δύναμη που έχει η ισοτιμία και η (καθολική) συμμετοχή στις αποφάσεις, που αφορούν την έρευνα, το ρεπορτάζ, την αρθρογραφία· την ποιότητα και την κοινωνική αλήθεια (διότι υπάρχει και η «αλήθεια» των εργοδοτών, των εργολάβων, των κυβερνώντων, των παρακρατικών). Ο καιρός του σοφιστή Γοργία, τόσο ωραία μορφοποιημένου από τον (συμπατριώτη μου!) Λύσιππο, είναι μαζί μας, τέλος πάντων μας γνέφει φιλικά και οι κοινωνικές συνθήκες απαιτούν την παρουσία μιας λαϊκής, συνεταιριστικής εφημερίδας. Μας λένε, όμως, να ξεριζώσουμε τις παλιές, κακές συνήθειες, άκρως συστημικές. Να μπουν άπαντες στη βάσανο της κριτικής, δεξιοί και αριστεροί, διανοούμενοι του γλυκού νερού και λοιποί ξεδιάντροποι. Είμαστε κοντά σ’ ένα μικρό θαύμα. Γιατί να μην επηρεαστούμε από το κάλλος του ή την αλήθεια του; Ωστε να αναθαρρήσει η κοινωνία; Σε μια συνεταιριστική εφημερίδα δεν χωρούν εξουσιολάγνοι. Λέω ότι στη δική μας δεν υπάρχουν· εάν κάνω λάθος, είναι βέβαιο ότι θα εκβραστούν!

Η μόνη απάντηση στην εργοδοτική απληστία, στον ωφελιμιστικό φασισμό είναι οι συνεταιρισμοί, η συνεργατικότητα, η δημοκρατία, διάβολε. Θα το συνειδητοποιήσουμε· πού θα πάει;

[email protected]