ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ Ο αριστερός, για τα δεδομένα των ΗΠΑ, Δημοκρατικός υποψήφιος Μπιλ ντε Μπλάσιο θα επικρατήσει άνετα, σύμφωνα με τα γκάλοπ, του Ρεπουμπλικάνου Τζο Λιότα

Του Γιώργου Τσιάρα

^[1]Δημοτικές εκλογές χθες σε δεκάδες μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ, με την προσοχή νομοτελειακά να στρέφεται στη «μονομαχία» των Ιταλο-αμερικανών Μπιλ ντε Μπλάσιο και Τζο Λιότα για τη «χηρεύουσα» θέση του Μάικλ Μπλούμπεργκ στη Νέα Υόρκη, αλλά και στην κόντρα που έχει ξεσπάσει μεταξύ των υποψηφίων δημάρχων στο χρεοκοπημένο Ντιτρόιτ. Αν και στους περισσότερους δήμους ο μόνος σίγουρος νικητής θα είναι η αποχή, όπως συμβαίνει συνήθως στις αυστηρά τοπικές «odd-year elections», τις εκλογές που γίνονται σε μονές χρονιές…

Ολες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν, πάντως, πως ο «αριστερός» για τα αμερικανικά δεδομένα Μπρουκλινέζος ντε Μπλάσιο θα συντρίψει τον Ρεπουμπλικανό αντίπαλό του Τζόζεφ Λιότα, έναντι του οποίου έχει προβάδισμα άνω των 40 μονάδων.

Καιρός είναι, αφού η μεγαλύτερη πόλη των ΗΠΑ (πάνω από 8 εκατομμύρια κάτοικοι) έχει να εκλέξει Δημοκρατικό δήμαρχο από το 1989! Στην ουσία, και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, σήμερα «σπάει» το σερί δεξιών και συντηρητικών δημάρχων που ξεκίνησε το 1994 με τον Ρούντολφ Τζουλιάνι και συνεχίστηκε με τον ζάπλουτο Μπλούμπεργκ, που πήρε τη σκυτάλη το 2002.

Κατά των διακρίσεων

Στην προεκλογική του εκστρατεία, ο 52χρονος –παντρεμένος με μια Αφρο- αμερικανίδα– ντε Μπλάσιο κατήγγειλε τις ανισότητες στη Νέα Υόρκη, τις μεγαλύτερες σε ολόκληρη τη χώρα, και υποσχέθηκε να επιβάλει βαρύτερους φόρους στους πιο πλούσιους Νεοϋορκέζους.

Προτείνει ακόμη την κατασκευή νέων εργατικών κατοικιών για 200.000 οικογένειες, την αύξηση των κονδυλίων για τη συντήρηση των νοσοκομείων και αντικατάσταση του αμφιλεγόμενου αρχηγού της αστυνομίας, Ρέι Κέλι, που έχει κατηγορηθεί στο παρελθόν για ενθάρρυνση της χρήσης βίας από τους υφισταμένους του. Ο ντε Μπλάσιο τάσσεται επίσης υπέρ των αμβλώσεων, αλλά και της μισθολογικής εξίσωσης ανδρών και γυναικών.

Ο,τι πρέπει δηλαδή, εκ πρώτης όψεως, για την πόλη με τους περισσότερους δισεκατομμυριούχους στον κόσμο, αλλά στην οποία το 21% του πληθυσμού της ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, που στην πανάκριβη αυτή γωνιά του πλανήτη με τα εξωφρενικά υψηλά ενοίκια διαμορφώνεται στα 31.000 περίπου δολάρια τον χρόνο για μια τετραμελή οικογένεια.

Να σημειωθεί, επίσης, ότι ο αριθμός των αστέγων που κοιμούνται κάθε βράδυ στα ειδικά καταφύγια έχει σπάσει πλέον κάθε ρεκόρ, ξεπερνώντας τις 51.000, εκ των οποίων 21.000 είναι ανήλικοι: πρόκειται για αύξηση 65% σε σχέση με το 2002, όταν ανέλαβε ο αυταρχικός δισεκατομμυριούχος Μπλούμπεργκ, που στο όνομα του οικονομικού εξορθολογισμού και της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας «τσάκισε» τις περισσότερες υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας. Αμέτρητοι είναι και όσοι εξακολουθούν να κοιμούνται σε χαρτόκουτα στους δρόμους, σε εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα και κάτω από τις γέφυρες, και ακόμη περισσότεροι όσοι δυσκολεύονται να πληρώσουν τα νοίκια τους, που έχουν πάρει την ανηφόρα ακόμη και σε άλλοτε «λαϊκές» γειτονιές, όπως το Λόουερ Ιστ Σάιντ, το Μπρούκλιν και το Κουίνς.

Ιστορία δύο πόλεων

Η ιστορία της Νέας Υόρκης είναι ουσιαστικά η ιστορία δύο πόλεων: Η μεσαία τάξη έχει από καιρό εγκαταλείψει μαζικά για την προαστιακή ομοιομορφία των suburbs, με αποτέλεσμα το κέντρο να έχει γίνει ακόμη πιο έντονα πολυφυλετικό, με 33% λευκούς, 25,5%, Λατίνους και 12,7% Ασιάτες. Βέβαια στη διάρκεια αυτών των 12 ετών, η εγκληματικότητα μειώθηκε στο μισό, ο τουρισμός πολυτελείας αυξήθηκε, και το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε κατά δυόμισι χρόνια.

Και στο Ντιτρόιτ των χιλίων προβλημάτων, όμως, όπου οι λευκοί έχουν εξαφανιστεί μαζί με τα εργοστάσια και έχουν απομείνει μόνον οι Αφρο-αμερικανοί σε ποσοστό 82%, λείπει το σασπένς, αφού ο λευκός υποψήφιος –και πρώην διευθυντής νοσοκομείου– Μάικ Ντάγκαν προηγείται με μεγάλη διαφορά από τον μαύρο σερίφη του Φορτ Γουέιν, Μπένι Ναπολεόν, που υποστηρίζεται οικονομικά από πολλές μεγάλες επιχειρήσεις χάρη σε μια πλατφόρμα «νόμου και τάξης» α λα Τζουλιάνι – αλλά όλα δείχνουν πως θα μείνει εκτός νυμφώνος…