Του Φάνη Λυσιφάνη

 

Νέοι δολοφονήθηκαν κι ο κύκλος από αίμα

 

ακάνθινο πια έγινε γι’ αυτή τη χώρα στέμμα

 

Διά πυρός εις τη Marfin, μετά διά σιδήρου

 

του Παύλου το μαχαίρωμα, το τέλος κάθε ονείρου

 

για όλα τούτα τα παιδιά π’ αφήσαν την πνοή τους

 

προτού προφτάσουνε κι αυτά να ζήσουν τη ζωή τους

 

Πρόσφατα κι άλλη εν ψυχρώ στυγνή δολοφονία

 

σπρώχνει στο χάος πιο κοντά τη δόλια κοινωνία

 

Εχει αρχίσει ο χορός μιας βίας επαράτου

 

μίσους, παθών, διχόνοιας και άδικου θανάτου

 

Αν δεν τον εμποδίσουμε κι άλλους να παρασύρει

 

η πλάστιγγα στον όλεθρο για τα καλά θα γείρει

 

Θέλει αντίβαρο γερό, τιμόνι και πυξίδα

 

για να μη γίνουμ’ έρμαιο σ’ αυτή την καταιγίδα

 

Ανοίγω τηλεόραση, βλέπω την ΕΡΤ ν’ αδειάζουν…

 

Κι οι λύσεις στ’ αδιέξοδα, κι αυτές ναυάγια μοιάζουν!

 

Κάτι σωστά να λειτουργεί πια γύρω μου δεν βλέπω

 

Πούθε λοιπόν να κρατηθώ; Σ’ απελπισία ρέπω

 

Είμαστε στον Τιτανικό, παγόβουνο μπροστά μας

 

και όμως συνεχίζουμε, σαν πρώτα, τον χαβά μας!

 

Οσοι τα μέσα έχουνε τις λέμβους θα γεμίσουν

 

κι οι άλλοι, τι να κάνουμε, αν θεν ας κολυμπήσουν!

 

Αφρων του πλοίου η κεφαλή, το μόνο που φροντίζει

 

είναι η μπάντα συνεχώς κάτι να παιανίζει…

 

Αραγε σε ποιον πλοίαρχο θα μοιάσουμε στην κρίση;

 

Σ’ αυτόν που τον Τιτανικό δεν θέλησε ν’ αφήσει

 

ή στου Costa Concordia που σαν η ώρα φτάνει

 

κοιτά τον τρόπο για να βρει, πώς πρώτος θα την κάνει;

 

Είν’ εύκολο να κρίνουμε, ποτέ κανείς δεν ξέρει

 

αυτή η κρίσιμη στιγμή τι στην ψυχή θα φέρει

 

Ποιος θα δειλιάσει, τρέμοντας τον θάνατο, το κρύο;

 

Ποιος «καπετάνιος» θα σταθεί για το δικό του πλοίο;

 

Φοβάμαι, τι κι αν εύχομαι πως θα φανώ γενναίος,

 

μη φύγω τρέχοντας κι εγώ, λες κι είμαι αρουραίος…