Της Αρχοντίας Κάτσουρα

Υπάρχει μια βόλτα μέσα στην Αθήνα που όμοιό της δεν έχει. Ξεκινάει από τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Θησείο, ανεβαίνει τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, περνάει μπροστά από το Ωδείο του Ηρώδη του Αττικού, το Μουσείο της Ακρόπολης, συναντά τους Στύλους του Ολυμπίου Διός και την πύλη του Αδριανού, συνεχίζει στην Πλάκα και από κει στο Μοναστηράκι. Ενα «ακανόνιστο» γεωμετρικό σχήμα που εντός του περικλείει όλη την αρχαία, ελληνιστική και βυζαντινή ιστορία της πόλης.

Τα Σαββατοκύριακα, την άνοιξη και το καλοκαίρι, αλλά και όποτε ο καιρός είναι καλός, τα πλήθη δεν είναι μόνο τουρίστες. Κατά συντριπτική πλειοψηφία είναι Αθηναίοι και Αθηναίες, κάτοικοι των προαστίων, ζευγάρια, οικογένειες ή φίλοι που μαζί με τον περίπατο απολαμβάνουν τη θέα του λόφου της Ακρόπολης μέσα στο πράσινο, τη βόλτα στην Αρχαία Αγορά και τη δροσιά που φέρνει ο λόφος του Φιλοπάππου.

Επειτα από μια επίσκεψη σε δημόσια υπηρεσία και με ελεύθερο το υπόλοιπο πρωινό, ξεκίνησα να κάνω την αγαπημένη βόλτα μια ψυχρή αλλά ηλιόλουστη μέρα του Νοεμβρίου. Οι τουρίστες λιγοστοί και οι Αθηναίοι ακόμη λιγότεροι. Στον σταθμό του Θησείου είδα κάποιους πλανόδιους πωλητές ειδών χειροτεχνίας, στις καφετέριες κάθονταν μόνο φοιτητές και στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου βάδιζαν δέκα-δεκαπέντε άνθρωποι. Πέρασαν και δυο ποδηλάτες. Η Αρχαία Αγορά ήταν άδεια. Χωρίς τις -απαγορευμένες πάντως- φωτογραφικές μηχανές, δίχως φωνές ζωηρών παιδιών. Δεν υπήρχαν ελληνομαθείς τουρίστες να προσπαθούν να αναγνώσουν τις αρχαίες επιγραφές, ούτε κυρίες να διαβάζουν φωναχτά τις ενημερωτικές πινακίδες.

Λίγο η γαλήνη που κυριαρχούσε στον αρχαιολογικό χώρο, λίγο το θρόισμα των φύλλων στα δέντρα και μια γάτα που λιαζόταν στα ερείπια, ο χώρος με συνεπήρε. Οι βουβές αναρωτήσεις μου πήραν σχήμα, χρώμα και ήχο: Ποιος κινούνταν εδώ πριν από δύο ή τρεις χιλιάδες χρόνια; Ακουγόταν άραγε τραγουδιστή η αρχαία ελληνική στην καθημερινή ζωή; Θα μου επέτρεπαν να παρακολουθήσω το υπαίθριο Δικαστήριο; Πού καθόταν άραγε ο Σωκράτης στα διαλείμματα της περιπατητικής διδασκαλίας του; Και τώρα που δίψασα, πού μπορώ να βρω λίγο δροσερό νερωμένο κρασί;

Η ευγενική φωνή του φύλακα διέκοψε τη μικρή απόδραση: «Κλείνει η Αγορά. Το απόγευμα πάλι». Δεν ρώτησα αν χρειαζόμουν άλλο εισιτήριο, ούτε ήξερα πότε θα μπορούσα να ξανακάνω την τουρίστρια μέσα στην πόλη μου.