Του Γιώργου Σταματόπουλου

Είναι παραπάνω από βέβαιο για τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι πρέπει να βρουν έναν τρόπο ώστε το κόμμα να έρθει πιο κοντά στην κοινωνία, να αποκτήσει μια νέα σχέση, υγιούς και τακτικότερης επαφής. Το ότι σε μια κορυφαία πολιτική στιγμή, όπως είναι η πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, το κόμμα της αντιπολίτευσης φάνηκε ανέτοιμο τόσο εντός Βουλής, όπου δεν μπόρεσε να συμπαρασύρει τους βουλευτές άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, όσο και εκτός, όπου ο κόσμος δεν ήταν ο αναμενόμενος, καταδεικνύει ότι το κόμμα κάπου έχει τελματωθεί.

Αυτό πρέπει να προβληματίσει όχι μόνο το ηγετικό κλιμάκιο αλλά και όλο τον κομματικό μηχανισμό που κινεί τα νήματα σε νευραλγικούς εργασιακούς χώρους και έχει κάποια υποτυπώδη επαφή με τα κοινωνικά κινήματα τα οποία αναδύονται σε όλη τη χώρα και έχουν μια εναλλακτική διάρθρωση στη δομή τους. Εχει ξανατονιστεί πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο οι δημοσκοπήσεις φέρουν στην πρώτη θέση, δεν έχει καταφέρει να πείσει την πλειονότητα των ψηφοφόρων. Η πρόταση μομφής μπορεί να του προσέφερε επικοινωνιακά οφέλη, αλλά επί της ουσίας το πολιτικό σκηνικό δεν άλλαξε στο παραμικρό. Από τη μία οι υπάκουοι των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων στις εντολές της τρόικας και της ίδιας της κυβέρνησης και από την άλλη ένας ΣΥΡΙΖΑ να ρητορεύει, να καταγγέλλει, σέρνοντας τον χορό στον κύκλο του βερμπαλισμού και της κοινοτοπίας.

Ισως δεν έχει συνειδητοποιήσει τη μεγάλη ευθύνη του απέναντι στον ελληνικό λαό, μεγάλο τμήμα του οποίου έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σε μια διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε άθλια οικονομική κατάσταση και θέλει ολοκληρωμένες προτάσεις από ένα κόμμα που υπόσχεται να επαναφέρει το κοινωνικό κράτος. Θέλει εγγυήσεις απ’ αυτό το κόμμα, χειροπιαστές κι όχι αποσπασματικά, καταγγελτικά πυροτεχνήματα, που απευθύνονται στο θυμικό περισσότερο και όχι στη λογική τού σήμερα ή του εγγύς μέλλοντος. Απαιτεί σχέσεις εμπιστοσύνης, οι οποίες θα αναδείξουν το δημόσιο συμφέρον κατ’ αρχάς και στη συνέχεια το συμφέρον των καταπιεζόμενων κοινωνικών ομάδων.

Η «κόπωση» της κοινωνίας είναι εμφανής. Ας δηλώνουν την ικανοποίησή τους τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για τον όγκο των συγκεντρωθέντων ή ας λένε ότι ήταν αφετηρία εξόρμησης για τη μεγάλη ανατροπή. Η πιο σωστή δήλωση ήταν του Δ. Παπαδημούλη: «Εκτός από την πολιτική αντιπολίτευση, χρειάζεται και η κοινωνική αντιπολίτευση». Η δεύτερη δεν προϋποθέτει την πρώτη, έχει ανάγκη όμως να δει, να κατανοήσει ότι η πολιτική αντιπολίτευση μπορεί να γίνει και κοινωνική. Αυτό σημαίνει συνεχή επαφή με τα στρώματα των «κάτω» και συμπόρευση, όχι απλή συμπάθεια. Δεν χρειάζονται «αρχηγισμοί», λεονταρισμοί, εξυπνακισμοί. Να κατεβούν στην κοινωνία τα στελέχη, αυτό χρειάζεται.

[email protected]