Η φορολογική δικαιοσύνη αποτελεί ζητούμενο από συστάσεως του σύγχρονου ελληνικού κράτους και σίγουρα δεν πρόκειται να εγκαθιδρυθεί με τον περιλάλητο ενιαίο φόρο στα ακίνητα, που μαγειρεύει εδώ και ενάμιση χρόνο η κυβέρνηση.

Η τελευταία έκδοση που είδε το φως της δημοσιότητας με διαρροές από τις κοινοβουλευτικές ομάδες των δύο κομμάτων που συγκυβερνούν μετατοπίζει το φορολογικό βάρος εντός συγκεκριμένου και αμετάβλητου δημοσιονομικού πλαισίου, με αποτέλεσμα να προκαλεί μόνο αντιδράσεις, αφού ο τελικός λογαριασμός δεν αλλάζει…

Πόσο δίκαιος μπορεί να είναι ένας φόρος στη ρημαγμένη λόγω της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης ακίνητη περιουσία των Ελλήνων, όταν πριν από τέσσερα χρόνια οι νοικοκυραίοι κατέβαλαν 700 με 800 εκατ. ευρώ συνολικά τον χρόνο για τα ακίνητά τους και τώρα καλούνται να πληρώσουν 3 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση;

Οι όποιες αλλαγές που επιχειρούνται υπό την πίεση των βουλευτών της επαρχίας δεν έχουν ουσιαστικό αντίκρισμα, αλλά γίνονται κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους και για λόγους πολιτικής τακτικής, προκειμένου να μπορέσει να ψηφιστεί ο νέος νόμος-τέρας χωρίς πολιτικά ατυχήματα και παρατράγουδα.

Οι προβολές στο μέλλον είναι εφιαλτικές. Κανένας δεν θα μπορεί κάποια στιγμή να αντεπεξέλθει στις φορολογικές του υποχρεώσεις και κυρίως η μεσαία τάξη, που «ροκανίζει» ήδη τις πενιχρές αποταμιεύσεις που της έχουν απομείνει για να πληρώσει τα «ραβασάκια» της εφορίας.

Ετσι, το μεγαλύτερο μέρος του «αβάπτιστου» νέου φόρου θα καταλήξει στη μεγάλη δεξαμενή των 62 δισ. ευρώ ληξιπρόθεσμων οφειλών, ενώ η ήδη καταρρακωμένη αγορά ακινήτων δεν πρόκειται να σηκώσει κεφάλι. Επί της ουσίας αυτό που κάνει η κυβέρνηση θυμίζει τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του και ποτέ δεν μπορεί να την πιάσει…

Οι φόροι μπορούν να εισπραχθούν όταν επιβάλλονται επί πραγματικής αξίας, δηλαδή σε περιουσίες με αντίκρισμα που παράγουν πλούτο και εισόδημα. Διαφορετικά, απλώς τροφοδοτούν τον φαύλο κύκλο της υπερφορολόγησης των νοικοκυριών και εν τέλει της χρεοκοπίας της πραγματικής οικονομίας.