Πήγαμε πριν από λίγο καιρό στο μικρό καλαίσθητο θεατράκι της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών να παρακολουθήσουμε μια παράσταση χορού. Κι αυτό που είδαμε τελικά ήταν ένα μάθημα ρυθμικής. Πολύ ωραίο μάθημα ρυθμικής, είναι η αλήθεια. Καλοδουλεμένο και δομημένο προσεκτικά και με ακρίβεια στις επαναλαμβανόμενες ή ανακατευθυνόμενες διαδρομές των τεσσάρων χορευτών, που κινούνταν ως επί το πλείστον σαν σύνολο. Ανάμεσά τους και η επικεφαλής της ομάδας, klokworks, Μαριάννα Καβαλλιεράτου, υπεύθυνη και για τη χορογραφική σύνθεση του έργου «Recalculate»…

Αφηρημένο εννοιολογικά, αλλά και αποστεγνωμένο εντελώς από κάθε είδους θεαματικό εμπλουτισμό, στοιχεία αναμενόμενα σ’ ένα χορευτικό δρώμενο, η παρουσίαση είχε στόχο να επισημάνει την αίσθηση του χρόνου και τις δυνατότητες εναλλαγών των κινήσεων που προσφέρονται μέσα στο χώρο. Μεγάλη στήριξη στην πραγματοποίηση αυτού του στόχου στάθηκε η εύστοχη, έντονα ρυθμική, μουσική του Dom Bouffard, που κυριολεκτικά καθοδηγούσε τους χορευτές. Εξοχος και ο σχεδιασμός των φωτισμών από την Ελευθερία Ντεκώ.

Και μετά ήρθε η σειρά του Μεγάρου Μουσικής. Είδαμε το εκμοντερνισμένο Φλαμένκο της Μαρία Παχές, που αν και ολιγόωρο (λίγο πάνω από 1 ώρα), πρόλαβε να αναδείξει την άψογα συγκροτημένη ενότητα της ομάδας με την ποιητική διάθεση των μουσικών επί σκηνής και την ανεπτυγμένη τεχνική των χορευτών, δουλεμένων και στον κλασικό χορό.

Κατεξοχήν ομαδικές οι μετακινήσεις τους στους χορογραφικούς σχηματισμούς της Ανδαλουσιανής, γνωστής από της συνεργασίες της με τον Κάρλος Σάουρα, Μαρία Παχές, εκτός από τα 2 εντυπωσιακά soli της ίδιας μέσα σε εκθαμβωτικά φορέματα (κόκκινο και ασπρόμαυρο) σχεδιασμένα από την ίδια, όπως και τα υπόλοιπα κοστούμια. Από τα ωραιότερα στιγμιότυπα ο χορός των 3 κοριτσιών με κόκκινες βεντάλιες σε χαρούμενους ρυθμούς.

Η ευφυής ευρηματικότητα της Παχές δεν περιορίστηκε μόνο σ’ αυτά. Ανέλαβε και το σχεδιασμό του πιο λιτού σκηνικού, που έχω δει έως τώρα -που κατακτούσε όμως άμεσα το βλέμμα. Τρεις φωτεινές οριζόντιες γραμμές στο μαύρο φόντο, που άλλαζαν θέσεις και σχήματα, μεταφέροντάς μας νοητικά στην «Ουτοπία», όπως υποβάλλει ο τίτλος της παράστασης, αλλά και τις επιρροές του Βραζιλιάνου αρχιτέκτονα Οσκαρ Νιμάγερ.

Μίρκα Ψαροπούλου