Πλήρη ασυδοσία στη χορήγηση τίτλων καθιερώνει το υπουργείο Παιδείας μέσα από τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου

Της Αννας Ανδριτσάκη

Σε συνταγματική εκτροπή, εν κρυπτώ και ως μη όφειλε… στην τρόικα, προβαίνει ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος. Με τροποποιήσεις της τελευταίας στιγμής απελευθερώνει πλήρως το τμήμα των μεταπτυχιακών σπουδών παραδίδοντάς το άνευ όρων σε όσους επιχειρηματίες θελήσουν να το εμπορευτούν.

Χωρίς κανέναν, μα κανέναν περιορισμό, μια ιδιωτική επιχείρηση -αρκεί να εκδηλώσει ενδιαφέρον- εντάσσεται αυτομάτως στην κατηγορία των κολεγίων και, χωρίς τις υποχρεώσεις στις οποίες υπόκεινται οι φορείς αυτοί, μπορεί να παραχωρήσει τίτλους μεταπτυχιακών σπουδών. Οπως, δηλαδή, ένα κανονικό ιδιωτικό πανεπιστήμιο! Και ενώ είναι εν ισχύι τόσο το άρθρο 16 που απαγορεύει την ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση όσο και η κοινοτική οδηγία (36/2005) αποκλειστικά βάσει της οποίας έχει γίνει η επαγγελματική αναγνώριση των τίτλων των κολεγίων.

Σε κανένα από τα δύο αυτά νομοθετικά πλαίσια δεν εντάσσεται η διάταξη που περιλαμβάνει ο υπουργός Παιδείας σε μια εκ των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου που κατατίθενται προς επικύρωση άρον άρον, σήμερα, στην Ολομέλεια της Βουλής. Νομοθετεί εκ νέου, κατά παράβαση των ισχυόντων και χωρίς να απαιτείται από τους Ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι αυτό που ήθελαν, το ζήτησαν και το πήραν με τη διάταξη με την οποία εξασφαλίζεται η πλήρης επαγγελματική εξομοίωση των τίτλων των κολεγίων με τα πτυχία των δημόσιων πανεπιστημίων. Οι απόφοιτοι των πρώτων αποκλείονται μόνο από τη διεκδίκηση θέσεων διδασκόντων σε ΑΕΙ, προοπτική όχι τόσο δυσάρεστη.

Αντίθετα, έχει δημιουργήσει ήδη έντονες αντιδράσεις η προοπτική να δημιουργηθεί μια νέα κατηγορία φορέων, κατά παράβαση όλων των ισχυόντων και χωρίς κανέναν επιτακτικό λόγο, πόσο μάλλον εθνικού συμφέροντος, όπως επιτάσσεται κάθε φορά από τις ελέω τρόικας παρεμβάσεις. Με άλλα λόγια, βοά το παρασκήνιο.

Αρχισε με την πραξικοπηματική παρέμβαση του Νοεμβρίου κατά την προετοιμασία της σχετικής πράξης νομοθετικού περιεχομένου, όπου εντάχθηκε η διάταξη που προωθούσε τη χορήγηση μεταπτυχιακών τίτλων από φορείς μη τυπικής μεταλυκειακής εκπαίδευσης, χωρίς καμία δέσμευση παρά μόνον της πιστοποίησης των προγραμμάτων τους.

Ωστόσο, τα προσχήματα κρατούνταν με μια άλλη διάταξη που προέβλεπε ότι βασική προϋπόθεση για την αναγνώριση αυτών των τίτλων ήταν οι διαδικασίες στις οποίες εμπίπτουν και τα κολέγια. Hτοι, η συνεργασία με ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Ηταν, βέβαια, μια ασαφής και αντιφατική διάταξη αφού αναιρούσε την προηγούμενη που ως μόνη προϋπόθεση όριζε την πιστοποίηση!

Πλέον όλα ξεκαθαρίστηκαν. Ο υπουργός έκανε τις διορθώσεις του (με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο των ολιγόλογων προσθηκών τύπου «οι ρυθμίσεις της τάδε παραγράφου εφαρμόζονται και για τις περιπτώσεις της τάδε υποπαραγράφου…») και ακόμα και η ίδια η αγορά δεν έχει καμία αμφιβολία.

Κατά την πρώτη απόπειρα, στην «Εφ.Συν.» κολεγιάρχες μιλούσαν ανοιχτά για «εξυπηρετήσεις συγκεκριμένων επιχειρηματιών». Τώρα είναι αποφασισμένοι να κινητοποιηθούν πιο δυναμικά (αθέμιτος ανταγωνισμός γαρ). Περίμεναν συνάντηση με τον υπουργό αλλά τους πρόλαβε η ΠΝΠ. Οσο για τα πανεπιστήμια, είναι φυσικά οι μεγάλοι χαμένοι.

Η σταγόνα, πάντως, με την οποία ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η γνωστοποίηση των 11 διεθνών οργανισμών πιστοποίησης από το υπουργείο. Ολοι αμερικανικοί (από Μηχανολογίας έως Οδοντιατρικής και Φαρμακευτικής), εκτός δύο ευρωπαϊκών άσημων, μη έγκυρων, λένε οι καλά γνωρίζοντες. Προς τι όλα αυτά λοιπόν;