Της Ελλης Πάνου

^[1]Η επικράτηση του ενός ήταν αναμενόμενη, αλλά η δεύτερη επιλογή -για πρώτη φορά απευθείας από τα 60.000 μέλη των Γερμανών Πρασίνων- για το ποιοι θα ηγηθούν της προεκλογικής εκστρατείας τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, ήταν η έκπληξη που ίσως καθορίσει και τη γραμμή, την οποία θα ακολουθήσει το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας στην επόμενη κρίσιμη αναμέτρηση στις κάλπες.

Ο 58χρονος Γιούργκεν Τρίτιν, πρώην υπουργός Περιβάλλοντος, προβεβλημένο στέλεχος των Πρασίνων στην Βουλή και το μυαλό πίσω από τη στρατηγική του κόμματος, απέσπασε το 71,9% των ψήφων.

Δίπλα του, με το 43,7% των ψήφων, στην εκστρατεία που αρχίζει για τη διεκδίκηση της Καγκελαρίας, η βάση του κόμματος αποφάσισε ότι πρέπει να έχει μια πραγματίστρια προτεστάντισσα από την πρώην Ανατολική Γερμανία, την Κάτριν Γκέρινγκ-Εκαρντ, μια φυσιογνωμία που θυμίζει σε πολλά την Ανγκελα Μέρκελ! Η χαμένη τής αναμέτρησης ήταν η Κλαούντια Ροθ, ισότιμο μέλος με τον Τρίτιν στην ηγεσία των Πρασίνων, που απέσπασε μόνο το 26,2%.

Η εκλογή τής Γκέρινγκ-Εκαρντ αντικατοπτρίζει ίσως τη μετακίνηση των Πρασίνων από τα αριστερά σε περισσότερο κεντρώες θέσεις, με την ελπίδα να προσελκύσουν αρκετούς μεσοαστούς ψηφοφόρους και να καταφέρουν να εκδιώξουν την κ. Μέρκελ από την ηγεσία της Γερμανίας.

Βουλευτής των Πρασίνων επί 14 χρόνια και αντιπρόεδρος του Κόμματος, η 46χρονη Γκέρινγκ-Εκαρντ, η οποία τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί από την «πρώτη γραμμή» της πολιτικής για να επικεντρωθεί σε ανώτατη κοσμική έδρα στην εκκλησία (προεδρεύει σήμερα της Συνόδου της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας) είναι γνωστή για τους ήπιους τρόπους της και κατάφερε να κερδίσει δύο άλλες ηγετικές φυσιογνωμίες του Κόμματος, τη συμπρόεδρο των Πρασίνων Κλαούντια Ροθ- που με το 26% των ψήφων ήταν η μεγάλη χαμένη- και τη συμπρόεδρό της κοινοβουλευτικής ομάδας, Ρενάτε Κιούναστ.

Η ετυμηγορία αυτή της βάσης δείχνει την επιθυμία της να δει τα δυο βασικά «ρεύματα» των Πρασίνων να εκπροσωπούνται ισορροπημένα στις εκλογές, με τον Τρίτιν να «μιλάει» για την αριστερή πτέρυγα και την Γκέρινγκ-Εκχαρντ για το μετριοπαθές κέντρο.

Ο Τρίτιν, για παράδειγμα, γεννήθηκε στη Δυτική Γερμανία και τα κεντρικά θέματά του είναι η ενέργεια, το περιβάλλον και η οικονομική πολιτική, η δε Γκέρινγκ ασχολείται περισσότερο με τα κοινωνικά θέματα. Και οι δύο, όμως, θα θέσουν ως κεντρικό στόχο τους την εξουσία χωρίς την Ανγκελα Μέρκελ.

Οι Πράσινοι έχουν ήδη δηλώσει ότι θέλουν να συνεργαστούν με τους Σοσιαλδημοκράτες στη διακυβέρνηση της χώρας, όπως έγινε το 1998 και το 2005, χωρίς όμως να αποκλείουν και συγκατοίκηση με τους Χριστιανοδημοκράτες, θέτοντας όμως ως προαπαιτούμενο να απομακρύνουν τη Μέρκελ από την ηγεσία τους.

Πρόσφατη δημοσκόπηση του ARD έδινε στους Πράσινους ένα 14%, με τους Χριστιανοδημοκράτες στο 40% και τους Σοσιαλδημοκράτες στο 30%. Οι εκλογές όμως απέχουν σχεδόν 10 μήνες και τα ποσοστά αυτά είναι βέβαιο ότι θα αλλάξουν, δεδομένης και της αποτυχίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κάνει μια καλή αρχή.

Ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών βρίσκεται εδώ και εβδομάδες στο επίκεντρο μιας αρνητικής εκστρατείας, μετά τις αποκαλύψεις για παχυλές αμοιβές που έπαιρνε για ομιλίες του, ακόμα και από δήμους που είναι υπερχρεωμένοι. Παρ' ότι δήλωνε όλα τα ποσά στην εφορία, ο Πέερ Στάινμπρουκ χαρακτηρίζεται, όπως σημείωσε χθες και το περιοδικό Spiegel, «ακατάλληλος υποψήφιος να μιλήσει για κοινωνική δικαιοσύνη εν μέσω κρίσης».

Το πρόβλημα είναι -αναφέρεται στο σχετικό άρθρο- ότι ο ίδιος δεν αναγνωρίζει ότι ήταν λάθος και μη ηθικό να κερδίζει σε ένα απόγευμα όσα κερδίζει ο μέσος ψηφοφόρος σε ένα χρόνο, αποδίδοντας τον πόλεμο εναντίον του σε εκστρατεία λάσπης και ζήλιας.

Η Ανγκελα Μέρκελ, από την άλλη πλευρά, η αντίπαλός του σε αυτήν την κούρσα για την Καγκελαρία, δείχνει να παρακολουθεί αφ' υψηλού την ιστορία, διατηρώντας με συνέπεια ένα «σεμνό» τρόπο ζωής. Στη Γερμανία, 16 εκατομμύρια άνθρωποι ισορροπούν στα όρια της φτώχειας, σχεδόν ένας στους πέντε.

«Οσοι ασχολούνται με τις στατιστικές μπορεί να διαφωνούν για την ακρίβεια των αριθμών και οι πολιτικοί μπορεί να μη συμφωνούν για την ακρίβεια του ορισμού» -γράφει το Spiegel- «αλλά δεν μπορεί να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η κοινωνική ανισότητα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και το μόνο θέμα που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τα ποσοστά των Σοσιαλδημοκρατών. Γι' αυτό και το Κόμμα θα πρέπει να διαχωρίσει τη θέση του από τον υποψήφιό του το συντομότερο δυνατόν».