Του Νικόλα Ζηργάνου

^[1]Για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ (1973) μίλησαν ξανά τα όπλα στα κατεχόμενα από τους ισραηλινούς Υψίπεδα του Γκολάν. Υστερα από δυο αδέσποτες (;) βολές προερχόμενες από συριακές θέσεις, ισραηλινά τανκς βομβάρδισαν και κατέστρεψαν -ως προειδοποίηση- μια συστοιχία πυροβολικού του στρατού τού Ασαντ.

Το περιστατικό θα μπορούσε να εκτιμηθεί ως μεμονωμένο, όμως η ένταση ανεβαίνει και στη Γάζα, καθώς συνεχίστηκε για όγδοη ημέρα ο βομβαρδισμός Παλαιστίνιων αμάχων αλλά και μελών ένοπλων παλαιστινιακών οργανώσεων αντίστασης από τον ισραηλινό στρατό σε απάντηση των αυτοσχέδιων πυραύλων που εκτόξευσαν μέλη της ισλαμικής Τζιχάντ.

Από τις επιθέσεις αυτές τραυματίστηκαν την περασμένη εβδομάδα οκτώ Ισραηλινοί, ενώ οι Παλαιστίνιοι θρήνησαν συνολικά δέκα νεκρούς, μεταξύ των οποίων τέσσερις πολίτες που συμμετείχαν σε κηδεία.

Πολλοί αναλυτές σημειώνουν πως κάθε φορά που πλησιάζουν οι ισραηλινές εκλογές, η Γάζα και εν γένει το θέμα της «ασφάλειας των συνόρων» χρησιμοποιείται ως εργαλείο βοήθειας προς την εκάστοτε κυβέρνηση στο Τελ Αβίβ για να οδηγήσει τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στον επιθυμητό δρόμο, βλέπε την επανεκλογή του κυρίαρχου κάθε φορά ηγετικού μπλοκ εξουσίας.

Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου δήλωσε έτοιμος να απαντήσει με πυγμή σε κάθε απόπειρα που θέτει σε κίνδυνο τους πολίτες του Ισραήλ, με σκοπό να θερίσει ψήφους στις εκλογές της 22ας Ιανουαρίου τις οποίες ελπίζει να κερδίσει. Για άλλη μια φορά οι Παλαιστίνιοι χρησιμοποιούνται σαν σάκος του μποξ, γίνονται θύματα της εσωτερικής ισραηλινής πολιτικής ατζέντας.

Ομως η πραγματική ατζέντα του Μεσανατολικού, του μεγαλύτερου άλυτου διεθνούς πολιτικού προβλήματος στη μεταπολεμική ιστορία, δεν παίζεται αυτή τη στιγμή στη Γάζα, αλλά στα τουρκο-συριακά σύνορα. Η Τουρκία προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα εισερχόμενα πυρά από συριακό έδαφος και τα μεθοριακά επεισόδια για να σύρει το ΝΑΤΟ σε μια εμπλοκή στην περιοχή.

Η Αγκυρα ζητάει επιτακτικά από τις Βρυξέλλες να αναπτυχθούν συστοιχίες αντιαεροπορικών πυραύλων «πάτριοτ» στο έδαφός της και πιέζει να δημιουργηθούν «ανθρωπιστικοί διάδρομοι» μέσα στη Συρία με πρόσχημα την ασφάλεια των αμάχων.

Στη συνέχεια, η επιβολή μιας «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» της συριακής αεροπορίας θα μπορούσε να αλλάξει τον συσχετισμό δυνάμεων στην περιοχή, μια πρακτική που λειτούργησε αρχικά στη Βοσνία και στη συνέχεια στο Ιράκ και στη Λιβύη.

Η Αγκυρα δεν μπορεί να κρύψει την πρόθεσή της να αποτρέψει ακόμη και με τη βία την ίδρυση ενός ανεξάρτητου συριακού κουρδικού κράτους, αλλά δεν θα μπορούσε να στείλει από μόνη της στρατό εντός συριακού εδάφους για να το επιβάλει αυτό, αν δεν καλύπτεται πίσω από μια δυτική πολιτική ομπρέλα που θα έχει διεθνή νομιμοποίηση για στρατιωτική επέμβαση στη Συρία.

Παρά τα σχέδια της Τουρκίας, να φέρει τις εξελίξεις στα μέτρα της, προς το παρόν Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες δεν επιθυμούν με κανέναν τρόπο ευθεία στρατιωτική ανάμιξή τους στο συριακό πρόβλημα.

Ο Αμερικανός πρέσβης στη Δαμασκό τόνισε στους Τούρκους ότι δεν θα πρέπει να περιμένουν αμερικανική επέμβαση, ειδικά τώρα που επανεξελέγη ο Μπαράκ Ομπάμα, ενώ ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Αντερς Φογκ Ράσμουνσεν, δήλωσε απλώς ότι η Συμμαχία θα κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να υπερασπιστεί την Τουρκία, απορρίπτοντας εμμέσως τα τουρκικά σχέδια.

Αντιθέτως, η Δύση, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ πέτυχαν να συσπειρώσουν την αντιπολίτευση κάτω από μια νέα οργάνωση-ομπρέλα που θα έχει τον πολιτικό έλεγχο και τον στρατιωτικό συντονισμό της ένοπλης συριακής εξέγερσης.

Πρώτος στόχος της νεογέννητης «Εθνικής Συμμαχίας για τη Συριακή Επανάσταση», όπως είναι το όνομα της οργάνωσης που συμφωνήθηκε στη σύνοδο της Ντόχα, στο Κατάρ, είναι να αναγνωριστεί ως μοναδικός εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης από τον Αραβικό Σύνδεσμο και να ακολουθήσουν η σύσταση εξόριστης κυβέρνησης και η αναγνώρισή της από τη διεθνή κοινότητα.

Το μοντέλο εφαρμόστηκε με επιτυχία στη Λιβύη και όλα δείχνουν ότι το Συριακό μπαίνει σε μια νέα αποφασιστική καμπή, όμως το τέλος του δράματος απέχει πολύ ακόμη από τη λύση του.