Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να καταλάβεις ότι μεγάλωσες. Οι παλιοί φίλοι γίνονται γονείς, οι αντοχές στο ξενύχτι και στο αλκοόλ αλλάζουν και τα παιδιά σού μιλούν πλέον στον πληθυντικό. Ενας από τους πιο σίγουρους τρόπους όμως είναι να παρατηρήσεις το περιεχόμενο των συζητήσεων στις οποίες μετέχεις. Δεν είναι ανάγκη να εμφιλοχωρούν σ’ αυτές τριγλυκερίδια και τεστ κοπώσεως, για να αντιληφθείς ότι πέρασε ο καιρός. Θα έρθει και αυτών η ώρα. Ο χρόνος μπορεί να είναι γιατρός και πανδαμάτωρ, αλλά το μόνο που δεν μπορεί να κάνει καλά είναι το γηράσκον κορμί.

Οσο «διανοούμενη» ή «ψαγμένη» κι αν είναι μια παρέα, πάντα υπάρχουν κάποιες νόρμες που ακολουθούνται σχεδόν ευλαβικά. Στη δική μου αντροπαρέα το πρώτο θέμα συζήτησης ήταν κάποτε «το πώς θα πλησιάσω τη γαλανομάτα από την Κοινωνιολογία» ή «τι παιχτάρα είναι αυτός ο κοντός ο Αργεντίνος του Εργοτέλη». Μετά ακολουθούσαν η πολιτική, η μουσική και η φιλοσοφία.

Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει. Πλέον οι ατάκες με τις οποίες ξεκινά το απόγευμα έχουν αλλάξει. «Πώς πάει η δουλειά; Σας πλήρωσε εσάς;» ή, ακόμα χειρότερα: «Εστειλες κάνα βιογραφικό;» Και φυσικά σε μεγάλο μέρος της η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από την οικονομία, είτε της χώρας είτε την ατομική.

Ισως πάλι να μην είναι θέμα ηλικίας και μόνο. Ισως είναι και σημάδι των καιρών. Στην Ελλάδα καμιά δεκαριά χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση ποτέ δεν μιλούσαμε για τα χρήματα και τη διαχείρισή τους. Οταν ακούγαμε τους (πρωταθλητές του είδους) Γάλλους να το κάνουν, τους αποκαλούσαμε «τσιφούτηδες», «μίζερους» και «κουτόφραγκους» (το τελευταίο ταιριάζει σε όλες τις περιστάσεις). Ομως να που ήρθε και η σειρά μας. Τα λεφτά στην τσέπη είναι μετρημένα, ο καφές στο τραπέζι είναι υπολογισμένος και στριμωγμένος βίαια ανάμεσα σε απλήρωτους λογαριασμούς και δόσεις και η κουβέντα είναι ασορτί με την ψυχολογία.

Αν υπάρχει όμως κάτι να με παρηγορεί, αυτό είναι ότι στο τέλος της βραδιάς πάλι για μπάλα και γκόμενες μιλάμε, εμείς που δεν προλάβαμε ούτε γενιά των 700 ευρώ να γίνουμε.

Αγγελος Αναστασόπουλος