«Οταν έχω εσένα». Οταν το τραγουδάει ο Σταμάτης Κραουνάκης μοιάζει σαν να το απευθύνει στο κοινό. Να του το αφιερώνει. Οπως έκανε πέρσι με το «Η αγκαλιά η μεγάλη». Γιατί έχει πάθος με το κοινό του. Κι αυτό για κάποιους, κάποτε, ξεπερνά τα καλλιτεχνικά εσκαμμένα. Είναι τις φορές που πολιτικολογεί, οργίζεται, ξεσηκώνει, παρασύρει.

Αλλά αυτός είναι ο Σταμάτης Κραουνάκης. Παθιασμένος και δοσμένος απόλυτα την ώρα της παράστασης. Στη σκηνή συνυπάρχει με τη μουσική του, το σόου, τις αναμνήσεις και το συναίσθημά του, τον πολιτικό θυμό και τις απόψεις του, τα τσιγάρα του και τις εξελίξεις που τρέχουν εκεί έξω στον δρόμο. Κι ας ξέρει καλά ότι κάποιοι του τη φυλάνε για να τον χαρακτηρίσουν «λαϊκιστή», «βλάσφημο», «προκλητικό». Κι ας ξέρει ότι θα μπορούσε να περιοριστεί στη μουσική του -δεν είναι και λίγες οι επιτυχίες του- χωρίς να ανοίγει ρουθούνι.

Αλλά αυτός είναι ο Σταμάτης Κραουνάκης. Φέτος, όμως, στην παράσταση «Οταν έχω εσένα» (Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης) συγκράτησε τους τόνους. Επέλεξε να μιλήσει μόνο με τα τραγούδια του, στο δεύτερο μέρος. Την πρώτη ώρα το γήπεδο παραχωρείται στη Σπείρα Σπείρα. Για να τραγουδήσει και να παίξει τα νούμερα που έγραψε μαζί με τον Κραουνάκη ο συνάδελφος Δημήτρης Μανιάτης και ο τρολ του Διαδικτύου Φώτης Μιχαλόπουλος. Κείμενα που μιλούν για το δράμα της καθημερινότητας με φαντασία, χιούμορ και πικρή ειρωνεία.

Μάθαμε τη σταδιοδρομία της Αννούλας, που στη δεκαετία του ’80 το παιδικό της πρόσωπο έγινε αφίσα στην προεκλογική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ, για τον βίο και την πολιτεία μια Δημοκρατικιάς (έξοχος όπως πάντα ο Χρήστος Μουστάκας) ή τη λύση του κουίζ: «Ποια είναι η θεωρία των δύο άκρων; Εσύ στην άκρη του γκρεμού»… Ενα από τα καλύτερα νούμερα ήταν ο Τάπερμαν χάρη και στην ερμηνεία του Χρήστου Γεροντίδη.

Μια χορταστική παράσταση που δανείζεται από την επιθεώρηση, αλλά αυτονομείται μέσα στη λογική και την αισθητική της πεπειραμένης πια Σπείρα Σπείρα. Κι επειδή ο Σταμάτης Κραουνάκης δεν θα μπορούσε να κρατήσει το στόμα του κλειστό, τα έγραψε και πέταξε τα χαρτιά στην πλατεία: «3.000 χρόνια Ιστορία, όχι ρε, δεν θα τα φάν’ οι τράπεζες. Θα τα καταφέρουμε».

Εφη Μαρίνου