Του Πέτρου Μανταίου

Εξόχως παραγωγικό τριήμερο, με εμπρησμούς, εκρήξεις και πυροβολισμούς, περάσαμε από τα ξημερώματα της Παρασκευής μέχρι τα ξημερώματα της Δευτέρας, από την Αθήνα και τα προάστια μέχρι την Ξάνθη και την Κέρκυρα. Και μακάρι να μην είχαμε και συνέχεια, χθες ή σήμερα, διότι αυτού του είδους οι ενέργειες είναι κολλητικές και μεταδοτικές, όπως οι επιδημίες, οι αυτοκτονίες και οι βιασμοί. Θα έγραφα για «ξεφάντωμα» της λεγόμενης «ένοπλης βίας» ή (με το παλιό ημερολόγιο…) «ένοπλης προπαγάνδας», αν δεν είχε προηγηθεί εκείνος ο …στιγματισμένος «συνωστισμός» (της Σμύρνης), και δεν φοβόμουν, μήπως …παρερμηνευτεί ο χαρακτηρισμός. Κι άντε μετά να βγάζεις ανακοινώσεις ότι κάποιοι …παρερμήνευσαν σκοπίμως το γραφέν, επειδή σου την έχουν μονίμως στημένη…

Επιθέσεις λοιπόν, με γκαζάκια, μολότοφ και όπλα, σε σπίτια δημοσιογράφων, του αδελφού του κυβερνητικού εκπροσώπου, σε ΑΤΜ τραπεζών, σε όχημα της Υπηρεσίας Πολιτικών Υποθέσεων του υπουργείου Εξωτερικών στην Ξάνθη (το πιο «κουφό» και γι’ αυτό, ίσως, το πιο ανησυχητικό!), αλλά και σε γραφεία της Ν.Δ., περιφερειακά και τα κεντρικά στη Συγγρού!

Τέτοιος ορυμαγδός, που θύμιζε αυτό που λεγόταν παλαιότερα (δεν ξέρω αν ήταν αλήθεια ή μύθος), όταν η αστυνομία …έραινε πλουσιοπάροχα διαδηλωτές με δακρυγόνα και άλλα …αβλαβή αέρια, ότι τα «σκορπούσε» επειδή είχαν ημερομηνία λήξης! Eτσι και τώρα, η …εκρηκτική δραστηριότητα του τριημέρου έδινε την εντύπωση ότι το «υλικό» όπου να ’ναι «ξεθυμαίνει» και πρέπει να αναλωθεί πάραυτα!

Δεν βαριέστε. Θύματα να μην έχουμε και ζωή να ’χουμε. Διότι, ό,τι και να λέμε, ακόμα και ότι οι βίαιες, οι ένοπλες εκδηλώσεις είναι κι αυτές «απάντηση» στις δυσκολίες που περνάμε και σε όσους (χωρίς φλύαρους χαρακτηρισμούς…) τις προκάλεσαν, δεν παύουν να είναι δεύτερης σειράς –αμφιλεγόμενα– προϊόντα των συνθηκών. Με –αναμφιβόλως– πρώτα: την ανεργία, τη φτώχεια, την ανασφάλεια, τον ρατσισμό, τη διαφθορά… Ποιος βγαίνει τώρα στην «αγορά» για υποπροϊόντα!