Οι καθηγητές του Δημοκρίτειου Σοφία Βιδάλη και Νίκος Κουλούρης επισημαίνουν ότι οι κυβερνήσεις εστιάζουν στην καταστολή χωρίς να αντιμετωπίζουν τις αιτίες που γεννούν τη βία

Της Ιωάννας Σωτήρχου

Σαν μια πρώτη εκδοχή των συνεπειών της κρίσης στην ασφάλεια αποτιμά τα πρόσφατα περιστατικά βίας η αναπληρώτρια καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Δημοκρίτειο Σοφία Βιδάλη, αφήνοντας όλα τα ενδεχόμενα ερμηνείας ανοιχτά και επισημαίνοντας πως αυτό που συμβαίνει τώρα δεν έχει πολιτική χροιά και ότι η αστυνομία οφείλει να δώσει πρώτη απαντήσεις σε μια συζήτηση για σφαίρες και γκαζάκια.

«Σε τέτοιες συνθήκες, δυστυχώς, είναι μάλλον αναμενόμενο να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά βίας τέτοιου τύπου. Δεν νομίζω δηλαδή ότι ένας σοβαρός παρατηρητής θα το απέκλειε» λέει στην «Εφ.Συν.». Τονίζει ότι «η πολιτική που ακολουθείται εδώ και αρκετά χρόνια εστιάζει στην επίταση της αστυνόμευσης», φαινόμενο που δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία.

Θυμίζει ανάλογα γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και τις διαφόρου τύπου επιθέσεις για τις οποίες «ακόμη δεν έχουμε εκτίμηση της αστυνομίας τι ήταν για να μπορούμε κι εμείς να κάνουμε μια εκτίμηση. Με αυτή την έννοια, όλα είναι ανοιχτά. Ωστόσο η περίοδος που συμβαίνουν αυτά τα περιστατικά δεν είναι καλή και η εικόνα που δημιουργείται στους πολίτες είναι ότι όλα τα 'χαμε, αυτό μας έλειπε».

Ο συνάδελφός της Νίκος Κουλούρης δεν επιθυμεί να συμβάλει στη συζήτηση αυτή «που έχει διαστάσεις ανούσιου πολιτικού ανταγωνισμού προς δημιουργία εντυπώσεων, διαστρεβλώνει και αποπροσανατολίζει. Οφείλω -και αρκούμαι σ' αυτό- να θυμίσω ότι η ανάλυση που αθροίζει μεμονωμένα περιστατικά θεσμικής, συλλογικής και διαπροσωπικής βίας, για να συμπεράνει ότι αυτά έχουν αυξηθεί και έχουν γίνει πιο σοβαρά, βλέπει το δέντρο αλλά χάνει το δάσος.

Εστιάζει σε ατομικές παθολογίες, σε αντικοινωνικές προσωπικότητες και αντισυμβατικές συλλογικότητες και αποτυγχάνει να εντάξει το φαινόμενο στο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον που το δημιουργεί και το εκτρέφει: κράτος και κεφάλαιο, σε μια αγαστή συνεργασία, συμβάλλουν αποφασιστικά στη δημιουργία και τη συντήρηση της βίας, με την προώθηση πολιτικών και την εξυπηρέτηση συμφερόντων που οδηγούν σε καταστάσεις προσβλητικές για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και φέρνουν σε απόγνωση ολόκληρες κοινωνικές ομάδες και τάξεις.

Ανισότητες που διευρύνονται, ανταγωνισμοί που εντείνονται και αντιφάσεις που οξύνονται συνδέονται με εκμετάλλευση, περιθωριοποίηση, αποκλεισμό, κατασκευή εχθρών, μισαλλοδοξία και εκφασισμό. Αυτά τα φαινόμενα και οι μεταξύ τους διασυνδέσεις πρέπει να μας απασχολούν τουλάχιστον εξίσου με τη σχέση της νόμιμης και της παράνομης βίας, των ορμητηρίων και των καταφυγίων τους».