«Αγαπητοί μου συνάνθρωποι, ζητώ συγγνώμη για την ενόχληση που σας κάνω. Είμαι 22 ετών και άνεργος. Δεν έχω οικογένεια, οι γονείς μου σκοτώθηκαν πριν από χρόνια σε τροχαίο. Κοιμάμαι στον δρόμο και δεν έχω χρήματα για να αγοράσω κάτι να φάω. Δεν είμαι ναρκομανής, δεν είμαι ζητιάνος. Πουλάω χαρτομάντιλα. Παρακαλώ βοηθήστε με».

Τα βλέμματα των επιβατών του ηλεκτρικού έπεσαν στον άντρα που ζητούσε ελεημοσύνη –άλλα περίεργα, άλλα σχεδόν αδιάφορα, τα περισσότερα γεμάτα καχυποψία ή περιφρόνηση. Κάποιοι δεν τον κοίταξαν καν. Η θλιβερά παρακλητική φωνή και τα λόγια του ήταν σχεδόν πανομοιότυπα με τα εκατοντάδες άλλα που όλοι είχαν ακούσει κινούμενοι με τα δημόσια μέσα μεταφοράς. Ο νέος πάντως δεν έμοιαζε με τους συνηθισμένους επαίτες, ούτε θύμιζε στην όψη εξαρτημένο από τα ναρκωτικά. Ηταν ταλαιπωρημένος, τα ρούχα του παλιά αλλά σχετικά καθαρά και το πρόσωπό του είχε κάτι ευγενικό. Πρόσφερε τα χαρτομάντιλα με μια αμηχανία που θα μπορούσε να προκαλέσει ακόμη και συμπάθεια.

«Ναρκομανής είναι, σίγουρα», είπε μια καλοβαλμένη κυρία σχεδόν ψιθυριστά στη διπλανή της. «Μόνο κακό θα κάνεις αν του δώσεις χρήματα». Εκείνη κούνησε το κεφάλι συμφωνώντας: «Μα είναι πια τόσοι πολλοί…» Δυο άλλες κυρίες τραβήχτηκαν καθώς περνούσε από δίπλα τους, η μία μάλιστα έσφιξε πάνω της την τσάντα της, και μια παρέα από νέα παιδιά τον κοίταξαν με μια λυπημένη απορία. Ενας καλοζωισμένος ηλικιωμένος κύριος με ακριβό κοστούμι μονολόγησε: «Αν όποιος δεν είχε δουλειά έβγαινε στον δρόμο…»

Μόνο ένας ξένος εργάτης, που ανάμεσα στα πόδια του έσφιγγε μια πάνινη τσάντα με εργαλεία της δουλειάς, άνοιξε το πορτοφόλι του αναζητώντας λίγα ψιλά. Ηταν σχεδόν σκισμένο και άφηνε εκτεθειμένο ένα χαρτονόμισμα των 5 ευρώ. Εβγαλε μερικά κέρματα, αξίας μικρότερης από ένα ευρώ, και του τα έδωσε. Ο επαιτών έτεινε προς το μέρος του ένα πακετάκι χαρτομάντιλα και κείνος τα πήρε, είπε «ευχαριστώ» σε σπαστά ελληνικά και τα έβαλε στην τσέπη του.

Οι υπόλοιποι αντέδρασαν όπως και πριν: άλλοι με αδιαφορία, άλλοι με απορία και κάποιοι σκέφτηκαν ότι ήταν αφελής να δώσει λεφτά σε έναν ζητιάνο. Μπορεί να βρέθηκε και κάποιος που να θαύμασε αυτή την πράξη φιλανθρωπίας και να ζήλεψε που δεν έκανε το ίδιο. Κι ίσως να σκέφτηκε ότι αν κόσμος ήταν φτιαγμένος από τα σωστά υλικά να μη χρειαζόταν να βλέπουμε επαίτες, ούτε και να δηλητηριάζουμε το πνεύμα μας με καχυποψία.

Αρχοντία Κάτσουρα