Του Φώτη Παπούλια

Η ρευστότητα του πολιτικού συστήματος προκαλεί έντονο σκεπτικισμό στον Περισσό. Εμπειρα κοινοβουλευτικά στελέχη του κόμματος εκφράζουν την αγωνία τους για το «πώς, με ποια πρόσωπα και με ποιες διαδικασίες» θα επιχειρηθεί η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος.

Σε συζητήσεις τους επισημαίνουν ότι «το σκηνικό θυμίζει παραμονές κυβέρνησης Λ. Παπαδήμου» και ενδεχομένως το μόνο που απομένει στους «σκηνοθέτες» είναι να επιλέξουν τους πλέον κατάλληλους για να επωμισθούν παλιούς ρόλους σε νέα σκηνοθετική αντίληψη.

Σύμφωνα με στελέχη του ΚΚΕ, η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος στηρίζεται σε τρεις βασικούς άξονες, καθόλου πρωτότυπους, απόλυτα προβλέψιμους, και οι οποίοι μπορεί να λειτουργήσουν παγιδευτικά για τον λαό, ο οποίος «είτε από φόβο είτε από αυταπάτες, τους στηρίζει, τους αποδέχεται, και με την ψήφο του συμβάλλει στην εναλλαγή τους».

Και εξειδικεύουν αυτούς τους άξονες ως εξής:

* Να εξασφαλίζεται η συγκρότηση σταθερών κυβερνήσεων αστικής διαχείρισης

* Να μην παρεκκλίνουν της «εθνικής» επιλογής της παραμονής στην Ε.Ε.

* Να υπηρετούν με επάρκεια τον δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Στα «πολλά σενάρια για το ίδιο έργο», όπως λένε στον Περισσό, εντάσσεται ο νέος διπολισμός Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ, «μαγειρεύεται» η νέα Κεντροαριστερά και, το σπουδαιότερο, «προσπαθούν να δημιουργήσουν νέες εφεδρείες, νέα εναλλακτικά σχήματα διακυβέρνησης», να κληθούν από την εφεδρεία πρόσωπα τα οποία όμως βαρύνονται με «αμαρτωλό πολιτικό παρελθόν».

Από τα στελέχη του κόμματος δεν διαφεύγουν την προσοχή τους οι «κινήσεις» που καταγράφονται στις κοινοβουλευτικές ομάδες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., χωρίς να περνά απαρατήρητη η κινητικότητα που σημειώνεται σε εξωθεσμικούς χώρους.

Ταυτόχρονα δεν παραλείπουν να αξιολογούν τα περί «αποστασίας» που υποστηρίζει ο Ευάγγ. Βενιζέλος, τα οποία χαρακτηρίζουν «νέο δαιμόνιο αντιπαράθεσης, είναι βγαλμένο από τα παλιά του αστικού πολιτικού συστήματος, κούφιες αντιπαραθέσεις των δύο διαμορφούμενων πόλων του συστήματος».

Δεν ξεχνούν δε να σημειώνουν ότι όλα τα παραπάνω «οικοδομούνται σε ένα κλίμα σκανδαλολογίας και βυζαντινολογίας», με στόχο «να αποπροσανατολίσουν και να παγιδέψουν τον λαό, ενώ ταυτόχρονα εκφράζουν και τις αντιθέσεις μέσα στο ίδιο το κεφάλαιο και στο πολιτικό του σκηνικό».

Και εκτιμούν ότι η τακτική «αντίστασης» που έχει υιοθετήσει τις τελευταίες ημέρες η κυβέρνηση, δεν αποσκοπεί πουθενά αλλού παρά μόνο να «θολώσει» το σκηνικό της απόλυτης παράδοσης στις εντολές της τρόικας και να «συμμαζέψει» τις εσωκυβερνητικές αντιδράσεις, οι οποίες φαίνεται να ξεπερνούν πλέον το όριο «ελεγχόμενης αντίδρασης» που η ίδια υιοθετεί.

Το κύριο βάρος λοιπόν πέφτει στη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας και τη συστράτευση του λαού ώστε «οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, να μετακινηθούν και να εγκαταλείψουν τα κόμματα της Ε.Ε. και του κεφαλαίου, που ψήφιζαν και στήριζαν μέχρι τις περσινές εκλογές».