Του Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή

Επαινοι οφείλονται στους τριακόσιους του Κοινοβουλίου και στους συνεργάτες τους για τη συνδρομή τους στην ανάπτυξη της εγκυρότητας, ακριβολογίας και εκσυγχρονισμού της ελληνικής γλώσσας, την οποία εμπλουτίζουν κατά σύστημα και υπερβάλλουσα δεινότητα με «κουφά» και «άκαιρα», που δεν είχαν το προνόμιο να ακούγονται στον ναό της Δημοκρατίας κατά το παρελθόν: είναι τα νέα καλιαρντά. Ο Ηλίας Πετρόπουλος, που μελέτησε τα παλαιά καλιαρντά, την κατά τον ορισμό του λεξικού του Τριανταφυλλίδη (σελ. 644) «γλώσσα των παθητικών ομοφυλοφίλων» και κατά τη Βικιπαιδεία «όνομα της ξεχωριστής διαλέκτου που χρησιμοποιούσε κυρίως η ιδιαίτερα αποκλεισμένη κοινωνική ομάδα των ομοφυλοφίλων της δεκαετίας του 1950», δεν θα ήταν σήμερα ο κατάλληλος μελετητής των νέων λέξεων, τρανή απόδειξη της προσαρμοστικότητας της προαιώνιας ελληνικής γλώσσας στις ανάγκες και απαιτήσεις των καιρών.

Οι νέες λέξεις, τόσο από τους κοινοβουλευτικούς «προβατέδες» (δεξιούς, στα παλαιά καλιαρντά) και από τα έδρανα όπου οι «κατσικέδες» (αριστεροί, στα παλαιά καλιαρντά) αυξάνονται και πληθύνονται κατά τη διάρκεια των κακοπληρωμένων συνεδριάσεων των διαφόρων διακομματικών επιτροπών και ρέουν χειμαρρωδώς κατά τις πνιγηρές ομιλίες, παρεμβάσεις, σφήνες επί προσωπικού, συζητήσεις στην Ολομέλεια. Χάρη μάλιστα στη δημοκρατική προέλευσή τους, επαναλαμβάνονται, σχολιάζονται και χρωματίζονται «προβατικώς» ή «κατσικώς» προς πολιτική διαπαιδαγώγηση ακροατών ραδιοφώνου και θεατών τηλεόρασης. Αρκεί κιόλας μία από αυτές (μετά από προσεκτική επιλογή προς αποφυγή ποινικής δίωξης), όπως π.χ. «κούτσου-κούτσου» να περιφέρεται επί μέρες όπου ήχος και εικόνα, ώστε να ικανοποιείται η λαχτάρα πως το «μήνυμα πέρασε». Σε αυτούς τους πολύτιμους λίθους της γλωσσικής προόδου προστίθενται συμπληρωματικές έννοιες τετριμμένων λέξεων, όπως π.χ. η λέξη «αφήγημα», η οποία σημαίνει, ως γνωστόν, «τζους καλιαρντό γκουγκού», ήτοι «φύγε κακό φάντασμα», δηλαδή η προγραμματική συμφωνία των δύο κυβερνητικών εταίρων δεν προκάλεσε ταραχή στις κομματικές στάνες. Τοιουτοτρόπως, η λέξη «αφήγημα» εμπλουτίζεται από την καλιαρντή λέξη «λατσολίθαρο» (τουτέστιν «διαμάντι», πολιτικής σοφίας εννοείται), παραλείπουμε το «καραγκιόζ μπερντέ» του πρωθυπουργού και το «γελοίοι» του αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης κατά την πρόταση μομφής, όπου ο ένας «καλιάρντεβε» (κακολογούσε) τον άλλον.

Ο καλοπροαίρετος παρατηρητής έχει διαπιστώσει ότι παλαιότερες ανθοδέσμες λέξεων, όπως «στον αγώνα ενωμένοι», «αυτό δεν θα περάσει», «δώσ’ τα όλα» και άλλες, καλλιέργησαν μπουμπούκια, χάρη στα οποία η εφευρετικότητα «προβατέδων» και «κατσικέδων» εξακόντισε την ελληνική γλώσσα στα ύψη, έτσι που είναι θεμιτό να ανακοινώσουμε ότι έχει σχηματιστεί επιτέλους μια διάλεκτος που χρησιμοποιεί κυρίως η ιδιαίτερα αποκλεισμένη κοινωνική ομάδα των πολιτικών (παραλείπονται άλλες κοινωνικές ομάδες του ευρύτερου πολιτικού νεφελώματος). Με άλλα λόγια, έχουμε τη χαρά να ανακοινώσουμε ότι η ελληνική γλώσσα, έχοντας επιτύχει την καλιαρντοποίησή της, προσφέρει ευρύτατο πεδίο έρευνας για την ανάδειξη των νέων καλιαρντών σε ξεχωριστό τόμο, ο οποίος προβλέπεται να είναι ογκώδης, αλλά θα τύχει χορηγίας, ώστε να υπερίπταται κατά τις εθνικές γιορτές με πληρωμένα καύσιμα.

Η ποιότητα των νέων καλιαρντών είναι οπωσδήποτε ανώτερη εκείνης των παλαιών καλιαρντών του Πετρόπουλου. Οσο και αν «ξεφωνίζουν» κάποιον από το βήμα του Κοινοβουλίου, από τα έδρανα των βουλευτών, από κάθε μικρόφωνο, ο σεβασμός των καλών τρόπων είναι σπάνιο να παραμεριστεί: τα νέα καλιαρντά λέγονται, πλην εξαιρέσεων, «με το σεις και με το σας». Συνοδεύονται δηλαδή από αποδείξεις ευγένειας οι οποίες προηγούνται, όπως, π.χ. «θα ήθελα να υπενθυμίσω στον κύριο πρωθυπουργό» ή «ο αξιότιμος αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης» ή «κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εγώ προσωπικά…», έτσι ώστε η οξύτητα των νέων καλιαρντών που ακολουθούν τις εισαγωγικές ευγένειες περιορίζεται και καλλιεργεί ένα «σαβουάρ βιβρ» χωρίς το οποίο δεν νοείται κοινωνική αναγνώριση και πολιτική αναρρίχηση.

Η ετυμολογία της λέξης καλιαρντά προέρχεται κατά το λεξικό του Τριανταφυλλίδη από την τσιγγάνικη προσφώνηση «καλιάρντα», δηλαδή «μαύρος», ενώ η Βικιπαιδεία υποστηρίζει τη γαλλική προέλευση από το ουσιαστικό «γκαγιάρ», η οποία τιμά τους «λεβέντες». Η ελληνική γλώσσα έχει το πλεονέκτημα πως πετυχαίνει τον συγκερασμό των δύο απόψεων: μαύρα κι άραχλα, αλλά λεβέντικα.