→Οταν η παρουσία μας σε τελική φάση είναι ο κανόνας, δεν υπάρχει λόγος για… έξαλλα πράγματα

ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙ Αποστολή του Θ. Ασημακόπουλου

Χαλαρά…

Δεν ήταν μόνο η παρουσία πολλών Ελλήνων από τη Μακεδονία που έφτιαξε το κλίμα στο Βουκουρέστι. Απ’ όποια πλευρά και να το δούμε, η πρόκριση της Εθνικής μας επί της Ρουμανίας δεν προκάλεσε κανένα ντελίριο στους 2.000 που βρέθηκαν προχθές στο γήπεδο. Σίγουρα χαρά, χαμόγελα, αισιοδοξία, αλλά μη φανταστείτε κάτι… τρελό.

Η απάντηση στο γιατί είναι πολύ απλή: Κανείς δεν πίστευε ότι η ομάδα μπορούσε μετά το 3-1 του «Καραϊσκάκης» να αποκλειστεί από τους Ρουμάνους. Και οι δύο χρονικές φάσεις ανησυχίας γρήγορα πέρασαν.

Η μία στην αρχή, που οι γηπεδούχοι μπήκαν δυνατά, αλλά δεν μας τρόμαξαν. Το γκολ του Μήτρογλου ευνόησε το πανηγυρικό κλίμα και παράλληλα μας καθησύχασε.

Το… διαστημικό αυτογκόλ του Τοροσίδη έδωσε τη θέση του σε ένα δεύτερο δεκάλεπτο, όπου ο χαβαλές κόπηκε. Γρήγορα, όμως, έγινε κατανοητό πως αυτή η Εθνική δεν μπορεί να αποκλειστεί. Είναι φτιαγμένη για να βρίσκεται στην ελίτ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ακόμα κι όταν δεν παίζει καλό ποδόσφαιρο.

Το τέλος του ματς είχε τα πάντα: «Ολε-όλε», συνθήματα πάσης φύσεως και φυσικά… μπόλικο χάζι. Ηταν απόλαυση να βλέπεις τον Καραγκούνη να πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί, παρέα με τους υπόλοιπους. Επρεπε να είσαι με μια κάμερα στο χέρι να γράφεις την κάθε στιγμή. Των ποδοσφαιριστών, όχι του κόσμου.

Οι Ελληνες φίλαθλοι «συνήθισαν» πια στις επιτυχίες κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα αυτής της ομάδας. Φάνηκε περίτρανα και στο αεροδρόμιο. Το πούλμαν της ομάδας έφτασε ταυτόχρονα με τα άλλα που κουβαλούσαν τα 250 άτομα που ταξίδεψαν με την Aegean. Ηταν οι νικητές ενός μεγάλου διαγωνισμού και διάφοροι άλλοι καλεσμένοι.

(Ανοιγμα απαραίτητης παρένθεσης: Στο αεροπλάνο της Aegean χωρούσε η «Εφημερίδα των Συντακτών». Οχι όμως και σ’ αυτό της ομάδας. Λες και αυτή η εφημερίδα δεν έπρεπε να καλύψει το μεγάλο γεγονός. Τέλος πάντων, κρίμα είναι να μας χαλάει η διάθεση, από τις πράξεις μερικών κομπλεξικών υπαλληλίσκων της ΕΠΟ. Αν ασχολούμασταν μαζί τους όπως έπρεπε, θα αδικούσαμε τη μεγάλη Εθνική μας…)

Οταν, λοιπόν, έγινε η συνάντηση παικτών – φιλάθλων, δεν είχαμε τις γνωστές από πλαιότερα σκηνές αλλοφροσύνης. «Μπράβο, παιδιά. Μας κάνατε περήφανους. Ας βγούμε τώρα μια φωτογραφία», ήταν η πιο συνηθισμένη ατάκα.

Από την πρόσληψη του Ρεχάγκελ ώς σήμερα, η παρουσία μας σε μεγάλη διοργάνωση είναι ο κανόνας. Αρα, γιατί να κάνουμε έξαλλα πράγματα; Επειδή κάποτε ήταν αδιανόητο; Αυτά τα παιδιά, και μπόλικα ακόμα στο πρόσφατο παρελθόν, μας έχουν καλομάθει.

Και πάλι κατά την αναμονή του check-in, τα μεγάλα γούστα έβγαιναν από τη μεριά των ποδοσφαιριστών. Χαιρόσουν να τους βλέπεις να κάνουν πλάκα, να αλληλοπειράζονται, να γελούν. Δεν βλέπουν την Εθνική σαν… κάτεργο. Οχι μόνο οι «παλιοί».

Βέβαια, γι’ αυτούς το ξέραμε. Και οι καινούργιοι –όμως– έχουν μπορέσει να μπουν στο οικογενειακό κλίμα και είναι αυτοί που πολλές φορές δίνουν το έναυσμα για το απαραίτητο καλαμπούρι.

Ο μόνος που δεν συμμετείχε ηθελημένα ήταν ο Φερνάντο Σάντος. Προσπαθούσε να ηρεμήσει από την τεράστια συναισθηματική φόρτιση που πέρασε. Είχε αράξει σε μια γωνιά, έστελνε μηνύματα στο κινητό και απλά χαμογελούσε, όταν κάποιος φίλαθλος ήθελε να φωτογραφηθεί μαζί του.

Κατά τ’ άλλα… Οι μισοί παίκτες είχαν αράξει πίσω από τα γκισέ και λίγο ήθελε να εκδώσουν αυτοί τα εισιτήρια! Ο Σιόβας παραλίγο να τα κάνει όλα μπάχαλο, αλλά δυστυχώς οι άλλοι δεν τον άφησαν. Ηθελε να βάλει ένα τραγούδι στο κινητό, για να χορέψει μαζί με τους συμπαίκτες του.

Ρε παιδιά, γιατί τον σταματήσατε; Δεν θα τον παρεξηγούσε κανείς. Εκείνη την ώρα ήμασταν όλοι «ένα». Κι έτσι θα πάμε και στη Βραζιλία. Είτε οι λίγοι τυχεροί που θα βρεθούν εκεί, είτε τα εκατομμύρια που θα μείνουν πίσω, όλοι μαζί θα αγωνιούμε σε κάθε ματς. Θα τρώμε νύχια, θα ανάβουμε και θα σβήνουμε τσιγάρα… Και κάτι μας (μου) λέει ότι η πορεία θα είναι καλύτερη απ’ αυτήν της Νοτίου Αφρικής…