→Η Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ασκεί έντονη κριτική στο σχέδιο νόμου για τον Μεταναστευτικό Κώδικα

Πολύ λίγος και πολύ αργά: με αυτά τα λόγια χαρακτηρίζει η Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου τον Μεταναστευτικό Κώδικα που φέρνει η κυβέρνηση για ψήφιση.

Πολύ λίγος και πολύ αργά, γιατί πέρα από την απλοποίηση των διαδικασιών για την έκδοση αδειών παραμονής, κάτι που χρόνιζε, δεν απαντά στο σημερινό αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί με τους δεκάδες χιλιάδες πρώην νόμιμους μετανάστες που εξέπεσαν της νομιμότητας λόγω κρίσης. Σημαντική παράλειψη, αν αναλογιστεί κανείς πως από τους 600.000 καταγεγραμμένους νόμιμους μετανάστες στο τέλος του 2009, σήμερα ο αριθμός τους έχει μειωθεί, ενώ έχει αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός εκείνων που παραμένουν σε καθεστώς εκκρεμότητας και ανασφάλειας. Ετσι σήμερα ο αριθμός των νομίμων αδειών παραμονής είναι περίπου 450.000, ενώ τα εκκρεμή αιτήματα ξεπερνούν τις 130.000, με αβέβαιη την έκβασή τους «ακόμη και αν εφαρμοστούν οι ρυθμίσεις που περιέχονται στις μεταβατικές διατάξεις του προτεινόμενου κώδικα».

«Αυτός ο κρίσιμος πληθυσμός έρχεται να προστεθεί στο ευρύτερο σύνολο εκείνων των μεταναστών που διαβιούν στη χώρα επί έτη, έχουν μεταφέρει το βιοτικό και κοινωνικό τους κέντρο στην Ελλάδα, αλλά στερούνται θεσμικής ύπαρξης. Σήμερα, η ελληνική κυβέρνηση, με τη συγκεκριμένη νομοθετική πρωτοβουλία, τους δηλώνει για μία ακόμη φορά ότι τους αγνοεί», παρατηρεί η Ενωση. Επιπλέον, δεν ασχολείται συστηματικά με τα ζητήματα της ένταξης, υποκαθιστώντας την απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας και, εν ολίγοις, δεν αποφεύγει την πεπατημένη της άτολμης διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος. Στα θετικά συγκαταλέγεται το γεγονός ότι προωθεί λύσεις σε κάποιες χρόνιες αγκυλώσεις του μεταναστευτικού συστήματος της χώρας, με την επιτάχυνση της εξέτασης των αιτημάτων που εισηγείται, την αύξηση του χρόνου ισχύος των τακτικών αδειών διαμονής από δύο σε τρία χρόνια, τη διευκόλυνση χορήγησης αδειών «επί μακρόν διαμένοντος», τις αλλαγές στη διαδικασία «οικογενειακής επανένωσης» και την απλοποίηση της άδειας μακράς διάρκειας για τη δεύτερη γενιά μεταναστών, με βάση την οποία κάποια παιδιά της δεύτερης γενιάς διασφαλίζουν κατά την ενηλικίωση τη νόμιμη διαμονή τους στην Ελλάδα. Ωστόσο, αυτή η τελευταία ρύθμιση απέχει από το να αποτελεί μια ουσιαστική πολιτική ένταξης που θα κατέληγε στην κτήση της ελληνικής ιθαγένειας.

Εν κατακλείδι, το εν λόγω νομοθέτημα «θέλει κρίσιμες αλλαγές, ώστε να μπορέσουμε να πούμε “καλώς το κι ας άργησε”», αναφέρει η Ενωση, που επισημαίνει μία ακόμη παράλειψη: «Ενα υπεύθυνο κράτος δικαίου, που είναι ταυτόχρονα και μεταναστευτικός προορισμός, δεν απωθεί στο μέλλον την ανάγκη ενσωμάτωσης του μεταναστευτικού πληθυσμού. Διότι έτσι απωθεί την οικοδόμηση κοινωνικής ασφάλειας και ειρήνης».

ΙΩ.Σ.