Του Γιώργου Σταματόπουλου

Ιλαρό, ελαφρύ, αδόκιμο κι ευτράπελο πιθανώς για πολλούς το «θέμα»(!) που ανέκυψε με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρο Τατσόπουλο, τον «αντάρτη» του κόμματος, που εγκαλεί (;) τον ΣΥΡΙΖΑ για απίσχνανση της ανεκτικότητας του κόμματος στη διαφορετικότητα και την ελευθερία κοινωνικού πνεύματος. (Υπάρχει μη κοινωνικό πνεύμα; Ας απαντήσουν όσοι απεργάζονται την εξορία του.)

Αρες, μάρες, κουκουνάρες, ή πολύ κακό για το τίποτε ή ώδινεν όρος και έτεκεν μυν. Το θέμα του συγγραφέα φάνηκε να αποτελεί μέγιστο ζήτημα για την ηθική του κόμματος, που χτυπάει την πόρτα της εξουσίας. Ισως γιατί είναι τελείως εκτός πολιτικής, έξω δηλαδή από την ουσία των πραγμάτων και της κοινωνικής συνύπαρξης, εντός, όμως, του παιχνιδιού της επικοινωνιακής τιποτότητας…

Ενα οθονολαγνικό παραλήρημα και του ακομμάτιστου (κατά δήλωσίν του συνεργαζόμενου) βουλευτή και των κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Ενα γελοίο γεγονός καθίσταται σοβαρό, επειδή έτσι θέλουν οι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής στο θέατρο του ειρηνικού μουδιάσματος. Τι να κάνουμε. Αυτοί οι άνθρωποι ζητούν την ψήφο μας ώστε να τους καταστήσουμε κορυφή στην κοινοβουλευτική ιεραρχία του πάσχοντος δυτικού πολιτισμού.

Ολα τούτα τα κωμικοτραγικά μάς φυλακίζουν σ’ ένα πεδίο αντιπαλότητας, από το οποίο, όμως, απουσιάζουν οι αντίπαλοι. Ποιος Τατσόπουλος, ποιος ΣΥΡΙΖΑ; Προϊόντα του πολιτικού μας αναλφαβητισμού και τα πρόσωπα και οι θεσμοί, βορά στον κάθε αμοραλιστή επόπτη του θρυλικού μας βίου. Πώς να τα βγάλεις πέρα με την υποκρισία; Πώς να αντιμετωπίσεις την αδιαφορία για την ουσία των πραγμάτων, την οποία επιδεικνύουν πρόσωπα της τηλεοπτικής οθόνης και του πολιτικού συστημικού συντηρητισμού; Τι να πεις για το επίμεμπτον, επίπλαστον ούτως ή άλλως, αδιανόητον της επικοινωνίας;

Δεν υπάρχουν προγραφές στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, λένε τα στελέχη του, έως ότου βεβαίως κάποιος τούς τραβήξει το αυτί και τους θυμίσει ότι όποιο πρόβατο βγει έξω από το μαντρί θα το φάει ο λύκος. Χρόνια τώρα συμβαίνει το ίδιο και ας μιλούν τινές για σοσιαλιστική συνείδηση των στελεχών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Σηκώνει κανείς τα χέρια και παραδίδεται στον εχθρό, γιατί ξέρει ότι η δύναμη της βλακείας είναι καταλυτική· η βλακεία είναι αήττητη, το ξέρουν και οι πέτρες (ακόμη και οι γόνιμες πέτρες). Εκείνος ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να καταλάβει πώς ο Τατσόπουλος εμφανίστηκε δικαιωμένος από μια συζήτηση, που μάλλον του άσκησε κριτική. Το μεγαλείο τού τίποτε, ο χυλός της υποτονικής, τάχα, κριτικής, η αποθέωση του πάθους για ενότητα του κόμματος, που, λίγο ακόμη, και θα κυβερνήσει τη χώρα. Πολλά έχουμε να δούμε και να ακούσουμε από τους πολιτικούς του δυνάμει κυβερνητικού σχηματισμού. Βοήθειά μας, βεβαίως.

g.stamatο[email protected]